ณ โรงเรียนประจำที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองแห่งหนึ่ง
บิล: ฮัลโหล ผมบิล พูดสายครับ
จอห์น: พ่อครับ ผมจอห์นเองครับ พ่อครับ ผมมีเรื่องไม่สบายใจครับ
บิล: ใจเย็นลูก แล้วลองบอกพ่อสิว่ามีอะไรที่ทำให้ลูกรักของพ่อไม่สบายใจ
จอห์น: ที่โรงเรียนประกาศว่าตลอดทั้งอาทิตย์หน้า ไฟในหอพักของผมจะ ดับครับ เพราะเหตุน้ำท่วมเมื่ออาทิตย์ก่อนครับ
บิล: ลูกรัก แล้วลูกไม่สบายใจเรื่องอะไร คนเก่งของพ่อไม่กลัวความมืดนี่นา
จอห์น: ครับผมไม่กลัวความมืดฮะ แต่มาร์คบอกว่าคุณพ่อของมาร์ค ให้มารค์หาเทียนสำรองไว้เยอะๆ ครับ แล้วผมก็แอบเห็นว่ามาร์คไปขโมยเทียนในห้องศิลปะครับ
บิล: แล้วไงลูก
จอห์น: และแอนนาบอกผมว่าคุณแม่ของเธอให้เธอเก็บขนมและของกินไว้เยอะๆ ครับ และผมก็ได้ยินเพื่อนๆ บ่นกันว่า ขนมที่แอนนาเก็บไว้ใต้เตียงมันบูด หมดแล้วครับ
บิล: มีอะไรที่ทำให้ลูกของพ่อไม่สบายใจอีก
จอห์น: มีครับ ผมเห็นคุณครูเบนพยายามย้ายของใช้สารพัดไปไว้ในห้องของ ท่านครับ แล้วคุณครูเบนก็ทะเลาะกับคุณครูไมค์เพราะคุณครูไมค์ไม่มีที่ สำหรับเดินครับ พ่อครับ ตอนนี้ที่โรงเรียนของผมวุ่นวายมากเลยครับ ทุกคนกลัวว่าหากไม่มีไฟฟ้าแล้วจะทำอะไรหรือเดินไปไหนไม่ได้ครับ พ่อครับ พ่อคิดว่าอย่างไรครับ พ่อว่าผมจะทำอะไรได้บ้างครับ
บิล: โอ จอห์นลูกรักของพ่อเหตุการณ์บางอย่าง ลูกยังเด็กเกินไปและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้ แต่ลูกรัก สิ่งที่พ่อจะบอกให้ลูกทำก็คือ เมื่อวันนั้นมาถึง เมื่อลูกรู้แล้วว่าไฟดับ ให้ลูกรักของพ่อหลับตาแล้วนั่งลงกับที่ เมื่อผู้คนมากมายหยุดวิ่งกันด้วยความกลัว และเสียงร้องต่างๆ เริ่มเบาลง พ่ออยากให้ลูกรักของพ่อลืมตาขึ้นแล้วมองออกไปท่ามกลางความมืดสักพัก แล้วลูกจะประหลาดใจ
จอห์น: แค่นี้เหรอครับพ่อ ผมไม่ต้องเตรียมเก็บของอะไรเหรอครับพ่อ
บิล: เพียงเท่านี้ลูกรัก
จอห์น: ขอบคุณครับพ่อ ผมจะทำตามครับ สองอาทิตย์ผ่านไป
บิล: ฮัลโหล ผมบิล พูดสายครับ
จอห์น: สวัสดีครับพ่อ พ่อคุยได้ไหมครับ
บิล: จอห์นลูกครับ สำหรับลูกแล้วพ่อให้เวลาลูกได้เสมอ
จอห์น: พ่อครับผมทำตามที่พ่อสอนผมทุกอย่างเลยครับเมื่อไฟดับลง
บิล: ดีมากลูกรัก แล้วคนอื่นเป็นอย่างไรบ้าง
จอห์น: พ่อครับมาร์คร้องไห้เสียงดังมากครับเพราะว่าเขาหาเทียนลำบากมาก และก็ไม่มีไฟจะจุดเทียนครับ
บิล: แล้วแอนนาล่ะลูก
จอห์น: แอนนาอยู่ห้องปฐมพยาบาลครับ เพราะหยิบอาหารบูดที่เก็บไว้ทานฮะ ตอนนี้ยังมีอาการท้องเสียอยู่บ้างครับ
บิล: น่าสงสารหนูแอนนา แล้วคนอื่นล่ะลูก
จอห์น: พ่อครับคุณครูไมค์บอกว่าคุณครูเบนเดินเหยียบตะปูในห้องครับ เพราะคุณครูเบนเอาอุปกรณ์ช่างไม้ไปเก็บไว้ในห้องนอนด้วยครับ ตอนนี้แผลติดเชื้อครับ ต้องนอนที่โรงพยาบาล มาสอนไม่ได้ครับ
บิล: เพื่อนๆ คนอื่นละลูก
จอห์น: ผมสงสารเพื่อนๆ มากครับ ผมเห็นพวกผู้หญิงร้องไห้กันใหญ่ ส่วนพวกผู้ชายก็วิ่งหนีชนกันล้มไปหมด
บิล: ลูกรัก ลูกบอกพ่อว่าไฟดับไม่ใช่เหรอลูก
จอห์น: ครับ ไฟดับสนิทจริงๆ หลังจากที่ผมนั่งอยู่กับที่ รอให้ทุกสิ่งหยุดลงเหมือนที่พ่อบอก เมื่อผมลืมตาขึ้น ผมเห็นว่า ห้องที่มืดสนิท กลับค่อยๆ สว่างขึ้นเหมือนที่พ่อบอกผมเลยครับ
บิล: ลูกรักของพ่อ พ่อยังไม่ได้บอกลูกเลยว่าห้องจะสว่างขึ้น
จอห์น: แต่ผมเห็นว่าห้องนั้นสว่างขึ้นจริงๆ นะครับ
บิล: นั่นเป็นเพราะว่า สายตาของลูกปรับตัวได้ต่างหาก ลูกจึงเห็นเพื่อนๆ วิ่งไปมาได้
จอห์น: ใช่ครับพ่อ ผมเห็นแม้แต่โบว์ผูกผมของแอนนาหล่นอยู่บนพื้นครับ
บิล: ลูกรัก หากเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกล่ะ....
จอห์น: ผมจะบอกให้ทุกคนนั่งนิ่งๆ สักครู่ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดครับ เมื่อถึงตอนนั้นผมเชื่อว่าทุกอย่างจะอยู่ในความเรียบร้อยครับ
บิล: ดีมากลูกรัก ที่ลูกรู้จักต่อสู้กับความมืดแล้วเอาชนะมันได้ หากลูกเปลี่ยนความมืดเป็นปัญหา ลูกของพ่อก็สามารถเอาชนะปัญหานั้นได้เหมือนกัน พ่อเชื่อว่าเมื่อวันนั้นมาถึง ลูกรักของพ่อจะช่วยให้เพื่อนๆ ของลูกมองเห็นในสิ่งที่ลูกได้เห็น พ่อรักลูกนะจอห์น
จอห์น: ผมก็รักพ่อครับ
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
