“จิตเปรียบเหมือนกระจกเงา มันสะท้อนภาพ ผู้ฉลาดรู้ว่าภาพมันก็สักแต่ว่าภาพ ไม่ใช่ตัวตน ภาพไม่ทำอันตรายต่อตัวกระจกแต่ประการใด กระจกสะท้อนสภาวะที่โสโครกที่สุด แต่ตัวกระจกเองจะเปรอะเปื้อนก็หาไม่ และภาพนั้นก็เปลี่ยนไปไม่เที่ยง
สิ่งโสโครกและโคลนตมก็มีบทบาทสำคัญเหมือนกัน โทสะและอกุศลจิตเป็นเหมือนปุ๋ยคอก มันเหม็นไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แต่มันให้อาหารแก่ต้นไม้ ทำให้เราได้ดอกไม้สวยๆงามๆ ถ้าบุคคลสามารถพิจารณาดูปุ๋ยคอก และรู้เรื่องราวของมัน แทนที่จะแสดงอาการรังเกียจแล้วละก็ บุคคลผู้นั้นก็รู้ถึงคุณค่าของมัน”