เมื่อหม่นหมอง มิตรมอง เหมือนหมูหมา
เมื่อไม่มี มวลมิตร ไม่มองมา
เมื่อมอดม้วย หมูหมา ไม่มามอง...
ยามบุญลง หงส์เป็นกา น่าฉงน
ยามบุญสูง หมูหมา ว่าเป็นคน
ยามบุญหล่น คนเป็นหมา น่าอัศจรรย์...
ยามโลงแตก ผีอ้วน ชวนกันหนี
มึงมีมั่ง กูมีมั่ง ก็ยังดี
ยามมึงมี มึงแอบแดก กูแปลกใจ...
โถมเข้าใส่ ลูบตีน แล้วปีนหัว
ขึ้นเหยียบบ่า แหงนมองฟ้า กันทุกตัว
พอขึ้นหัว เหยียบบ่า ข้าเก่งเอง...
มาแปรเป็น พลอยหุง ไปเสียได้
กาลวงว่าหงส์ ก็ปลงใจ
ด้วยมิได้ ดูหงอน แต่ก่อนมา...
แม้ตกลงบ่วงบาศก์ ก็อาจหาญ
แม้ตกยากจากถ้ำ เคยสำราญ
หงส์กับห่าน ก็ยังแผก แตกต่างกัน...
ถ้ารวมกันแล้วเลวร้าย ก็แยกกันตาย เสียดีกว่าอยู่
รวมกันละก็เป็นแหลก
แตกกันละก็เป็นดี
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งน้ำใจคน
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
