ในหลายๆ ความเชื่อเกี่ยวกับความรัก และคู่ชีวิต ..
ความเชื่ออันนึงที่ เชื่อว่า คู่ชีวิตที่แท้จริงจะมีด้ายสีแดงผูกที่นิ้วก้อยข้างซ้ายเชื่อมกันไว้รอ จนวันนึง..ด้ายสีแดงนี้จะนำให้เขาทั้ง สองมาพบกันและรักกันในที่สุดคลายๆคนอาจจะเชื่อแต่คงไม่เชื่อมากเท่าผมแน่ๆ..เพราะผมเห็น.เห็น ด้ายสีแดงที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของผม..
ด้ายที่ผูกติดตัวมาตั้งแต่จำความได้..ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่า ปลายอีกข้าง นึงของมัน จะผูกติดกับใคร นั่นแหละคือสาเหตุที่ผมเดินทางหาปลายอีกด้านนึงของมัน เด็กหนุ่มคนนึงที่ต้องการตามหาสิ่งที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของเขาไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่ เค้าตามหาจะอยู่ไกลขนาดไหน..และไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่ แต่เค้าก็เริ่มเดินทาง..
การเดินทางไปตามด้ายสีแดงตรงปลายนิ้วก้อย..การเดินทางที่รู้ทางเดิน..แต่ไม่รู้จุดหมาย
ผมเดินทางไปตามเมืองต่างๆ ที่ด้ายสีแดงของผมพาดผ่าน.ได้พบ ได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่มีทางจะได้เจอในเมืองของผม ใจนึงก็คิดว่า เป็นการเรียนรู้ที่ดีแต่นั้นไม่ใช่ เป้าหมายที่แท้จริง..เป้าหมายของผมคือ.. ปลายด้ายสีแดงและแล้วผมก็ได้เพื่อนร่วม เดินทางเมื่อวันนึงผมพบกันผู้หญิงที่ตามหาปลายอีกด้านนึงของด้ายแดงเหมือนกัน..
แต่เธอคง ไม่ใช่ปลายด้ายแดงของผมหรอก เพราะด้ายแดงของผมยังไป อีกไกลเราพบกันโดยไม่ ได้ตั้งใจ และก็ไม่ได้เป็นการพบกันที่ทำให้ผม พอใจมากนัก..บอกตรงๆเธอไม่ใช่ผู้หญิง ในสเปคของผมเลย แถมเรา ทะเลาะกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่เราก็ร่วมเดินทางด้วยกัน เพราะด้ายสีแดงของเธอกับของผมมันไปทางเดียวกันน่ะสิ ก็ยังดีนะที่ผม ไม่ได้เดินทาง คนเดียว อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทางที่เห็นและตามหา ปลายอีกข้างนึงของด้ายแดงเหมือนกัน......
การเดินทางร่วมกันของเราทำให้ ผมเห็นตัวจริงของผู้หญิงคนนี้มากขึ้น.. เป็นตัวจริงที่น่าเคารพ น่าให้ เกียรติในฐานะผู้หญิงคนนึง..จะว่าไปเธอก็นิสัยดีนะ ตอนที่ทะเลาะกันครั้ง แรกคงเป็นการเข้าใจผิดซะมากกว่า ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอเริ่มดีมากขึ้นเรื่อยๆ..
มีอยู่ครั้งนึงที่ผมคิดว่าถ้าปลายด้ายแดงอีกข้างนึงของผมไปหยุดอยู่นิ้วก้อย ของเธอก็คงจะดี มันก็ไม่แน่นะ..ถ้าเป็นจริงผมก็คงมีความสุข..แต่ถ้าไม่ ใช่ ..ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นผู้หญิง ที่วิเศษกว่าเธอคนนี้แน่ๆ ..ยิ่งผมได้รู้ว่าเพื่อนร่วมเดินทางของผมเป็นผู้หญิงที่วิเศษเพียงใด ผมก็ยิ่ง อยากให้ผมเจอ ปลายด้ายแดงของผมไวๆ ..ผู้หญิงที่ดีกว่าผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่เป็นเนื้อคู่ของผมจะเป็นยัง ไงน๊า.......
นานขนาดไหนก็ไม่รู้ที่เราร่วมเดินทางด้วยกัน..ผมยอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมเดินทาง ที่ดีที่สุด..เราช่วยเหลือกันมาตลอด..แต่มันก็คงสิ้นสุดแล้วละ เพราะด้ายแดงของผมกับ เธอ มันแยกกัน..ตรงทางแยกพอดี..ทางแยกนี้ มันแยกไปสู่เมืองสองเมือง ..ด้ายของผม แยกไปทางขวา..มุ่งสู่เมืองบน ยอดเขา ซึ่งผมเชื่อว่าคงเป็นปลายด้ายของผมแล้วล่ะ เพราะเมืองนี้อยู่บน ยอดเขาพอดี..ส่วนของเธอแยกออกไปที่เมืองข้างล่าง..
เรายืนคุยกันตรงทางแยก ซักพักนึงเพื่อกล่าวคำอำลาและแสดงความยินดีซึ่งกันและกัน เราจะได้เจอ จุดหมายของเราซักที..ข้อตกลงสุดท้ายของเราก่อนจะแยกจากกันคือ เราจะกลับมาเจอกันอีกที่ ทางแยกนี้ ไม่ว่า จะเจอ หรือไม่เจอปลายด้ายแดงก็ตาม..เราตกลงกันตาม นี้..แล้วเราก็แยกทางกัน
ผมรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องกลับมาเดินทางคนเดียว ทำให้ผมไม่ดีใจมากนักที่รู้ว่า ปลายด้ายของผมจะไปสุดตรงที่เมืองตรง ยอดเขา ผมเดินแยกจากเธอไปช้าๆ..ในหัวมีแต่เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นตอนที่ เราเดินทางด้วยกัน.. ความประทับใจต่างๆที่เกิดขึ้นตลอดการเดินทาง.. ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันและแล้วผมก็หยุดเดิน หยุดห่างจากทางแยกไม่ไกลเท่าไหร่..
แล้วผมก็วิ่ง กลับไปยังทางแยกนั้นอีกครั้ง ไม่มีเหตุผลที่ผมทำแบบนี้เลย แต่ก็ทำ ผมกลับไปถึงทางแยกอีกครั้ง ซึ่งเธอก็นั่งอยู่ที่นี่อยู่ก่อนแล้ว...เรานั่งคุยกัน ซักพัก..ผมบอกเธอไปว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงกลับมา..ส่วนเธอ..เธอ บอกว่าเธอกลัว กลัวว่าจะไม่มีใครตรงปลายด้ายแดงของเธอ แล้วเธอก็ร้องไห้..เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอ ร้องไห้.......สิ่งที่ผมภูมิใจมากกว่าตัดสินใจการออกเดินทางตามหาคู่ชีวิตของผม คือการตัดสินใจ ครั้งนี้แหละ..ผมเช็ดน้ำตาให้เธอ .. ตัดด้ายแดงของผม และเธอออกแล้วผูกเข้าด้วยกัน ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะโกรธผมรึเปล่าที่ ผมทำแบบนี้. อยากจะถามเธออยู่หรอก แต่เธอก็ ร้องไห้ไม่หยุด..และกำลัง กอดผมอยู่...
| 
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
