คำสารภาพของผู้ชายคนหนึ่ง...

ซึ่งมันเป็นความผิดที่ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะกระทำกัน บางคนต้องถึงกับชีวิตล่มสลาย หาทางออกด้วยการจบชีวิตของตัวเอง บางคนก็แค่ทนทุกข์ตรมตรอม ท้อแท้และสิ้นหวัง บางคนอาจจะสำนึกได้ถึงความผิดที่ได้กระทำไว้แต่หนหลัง ยอมรับสารภาพ ยินดี อดทนทำทุกๆ อย่าง เพื่อให้ได้เธอคืนกลับมา แม้จะมีความหวังเหลืออยู่เพียงน้อยนิดก็ตามที...
และตัวผมก็จัดอยู่ในบุคคลประเภทหลังนี้ด้วย

ผมเริ่มรู้จักกับเธอตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กๆ คุ้นเคยพบเจอกันแทบจะทุกวันก็ว่าได้ แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษกับเธอ อาจจะคงเป็นเพราะผมยังเด็กเกินไปก็ว่าได้ เราเริ่มรู้จักกันจากการแนะนำของพ่อแม่ฝ่ายผม ซึ่งในตอนนั้น ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ของเธอเป็นใคร ทำอะไรอยู่ที่ไหน มารู้เอาเมื่อตอนโตเป็นหนุ่มแล้วว่า เธอมีญาติพี่น้องอยู่มากมาย... เราคบกันมาเรื่อยๆ ตั้งแต่สมัยผมยังเป็นเด็กจนกระทั่งโตเป็นหนุ่ม
เธอเอาอกเอาใจและดูแลผมมาตลอด ผมไม่ทราบว่า เธอคิดอะไรเป็นพิเศษกับผมหรือเปล่า แต่สำหรับตัวผมแล้วกล้าสาบานได้ ว่าไม่ได้คิดอะไร กับเธอเลยจริงๆ ไม่เคยจะสนใจ ดูแลเอาใจใส่ทั้งๆ
ที่เธอออกจะดีปานนั้น

เธอเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตของผมมากขึ้นตามลำดับ เหมือนเงาที่ติดตามตัว เราจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ไม่ว่าเวลาหลับหรือตื่น ผมมาเริ่มรู้สึกตัวเองว่าขาดเธอไม่ได้ เอาเมื่อตอนที่เริ่มทำงานทำการแล้ว แต่ยังไงก็ยังไม่รู้สึกว่าจะคิดรักเธออยู่ดี ช่วงนั้นเธอเกาะติดผมแจ ถ้ารู้ผมต้องการอะไรเธอจะจัดหามาให้ทุกอย่าง ผมยอมรับว่าเหนื่อย กับ เธอ พอสมควรบางครั้งอยากจะอยู่คนเดียวไม่ต้องการให้เธอมาคอยกวนใจ แต่ก็ทำไม่ได้สักที เพราะลึกๆ ในใจแล้วผมรู้ตัวเองว่าขาดเธอไม่ได้ มันทำให้ชีวิตผมมีทั้งสุขและทุกข์คละเคล้ากันไปที่มีเธอ หรือว่าผมจะหลงรักเธอเข้าแล้ว....ใช่!!! ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่า "รักเธอ" เข้าแล้ว ชาตินี้จะไม่ขอไกลห่างจะรักและทนุถนอมเธออย่างดี ผมสัญญาด้วยหัวใจ ...

" รักเอยรัก.....
จำเป็นนักฤๅจะเอ่ยเผยภาษา
ความรู้สึกลึกล้ำฉ่ำวิญญา
ดูนัยย์ตาก็ประจักษ์ว่ารักแรง... "

คุณคงจะเคยพอได้ยินคำพูดที่ว่า "ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์" มีรักมากก็ย่อมมีทุกข์ตามมามากเช่นกัน ฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น เมื่อเธอได้ล่วงรู้ความในใจของผมว่าได้หลงรักเธอเข้าแล้ว
เธอก็ยิ่งตามติดแจไม่ยอมจะห่างไปไหน ผมเริ่มที่จะเอาใจใส่ทนุถนอมเธอมากขึ้น ห่วงและหวงไม่ยอมให้ไปไหนไกล ช่วงนั้นเราต่างมีความสุขมากที่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่แล้วความสุขก็อยู่กับเราได้ไม่นาน มันเป็นความผิดของผมเอง..ผมเป็นคนเริ่มก่อน
พักหลังๆ ผมเริ่มที่จะไม่ค่อยดูแลรักษาเอาใจใส่ ไม่ทนุถนอม เธอ เท่าที่ควร ทั้งๆ ที่เธอ ก็ซื่อสัตย์ปฏิบัติตัวดีมาตลอด....ตอนนั้น ผมมัวแต่ไปเมามัวหลงใหล ยึดติดอยู่กับเรื่องไร้สาระไม่เป็นเรื่องอยากได้โน่นอยากได้นี่ไม่รู้จักพอ ถึงกับต้องตัดเธอ ออกไปจากชีวิตชั่วคราว แต่ก็ยังไม่ขาดซะทีเดียว เธอคงเสียใจมากกับการกระทำของผม ระยะเวลาสามสี่ปีที่ผมมีความสุขอยู่กับเรื่องไร้สาระ ผมเสือกไสให้เธอไปอยู่กับคนอื่น ไม่รู้ว่าในใจ เธอจะคิดยังไง ผมเดาใจเธอไม่ออก แต่เธอก็ยอมจากไปโดยดี ผมไม่ได้ฉุกคิดสักนิดเลยว่า
จากการกระทำของผมตอนนั้นจะเป็นสาเหตุให้ เธอต้องจากไปนานแสนนาน...

จนกระทั่งถึงตอนนี้....สี่ปีกว่าแล้วที่ เธอจากผมไป จากความผิดพลาดแต่หนหลังมันทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง ประสบการณ์จากชีวิตที่ผ่านมาเป็นบทเรียนที่มีค่า บอกให้ผมรู้ว่า หากผมสามารถทำให้เธอกลับคืนมาได้อีกครั้ง จงทนุถนอมดูแลเอาใจใส่เธอให้ดี อย่าได้ทิ้งขว้างเธอเหมือนเมื่อก่อน ทุกวันนี้ผมทนอยู่ด้วยความเศร้าหมอง ทุกข์ตรมแต่ก็ยังมีความหวัง ว่าสักวันหนึ่ง เธอจะต้องกลับมาหาผมอย่างแน่นอน ผมเชื่ออย่างนั้น...

ปล. แต่นี้ต่อไป ผมจะอดทน อดกลั้นต่อสิ่งยั่วยุทั้งหลายไม่ยินดียินร้ายหรืออยากมีอยากได้สิ่งของนอกกายที่ไม่จำเป็นอะไรอีกแล้ว จะอดทนทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เธอกลับมา..มาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขอีกครั้ง....

กลับมาเถอะนะที่รักของผม...
ไม่ว่าเธอจะกลับมาในสภาพไหนผ่านมือใครมาแล้วสักกี่ร้อยกี่พันคน ผมก็ยินดีที่จะรับ ไม่เคยนึกรังเกียจหรือเหยียดหยาม จะค่อยๆ ทยอยมาเรื่อยๆ หรือมาพร้อมกันทีเดียวก็ได้ แต่ถ้ามาพร้อมกันทีเดียวผมว่าน่าจะดีกว่า จะใหม่หรือเก่าก็ไม่สำคัญ ขอเพียงแต่มีลายเซ็นของ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังและผู้ว่าการธนาคารแห่งประเทศไทย พร้อมระบุว่าใช้ชำระหนี้ได้ตามกฏหมาย ก็เพียงพอแล้ว ราคาเท่าไหร่ก็ไม่ว่า แต่ถ้าเป็นฉบับละพันบาทน่าจะดีกว่า เพราะไม่ต้องเสียเวลานับนาน ที่สำคัญที่สุด!! ต้องเป็นของแท้นะจ๊ะ...อิอิ

ขอบคุณที่มา:Fw mail