รักมากมาย...สุดท้ายก็เลิกกัน

     เท้าสองเราก้าว - ก้าวผ่านมานานเนิ่น
สี่เท้าเผชิญเคียงคู่ไม่ไปไหน
ฉันไปซ้าย เธอซ้าย เคียงคู่อยู่ไม่ห่างไกล
แค่กาลเวลา ไม่เคยให้หวั่นไหว ใจคู่เคียง
       เสียงพร่ำบอก รักนะ คิดถึงนะ ยังกึกก้อง
มือเราสองประสานพร้อมเปล่งเสียง
จะมีสอง สองเราเคียงคู่อยู่ไม่เอนเอียง
พร้อมพร่ำเสียง เรารักมักนิรันดร์ไป
       กาลเวลา กาลเวลาพิสูจน์รัก
ที่เคยทอทักสองคนนั้นอยู่ไหน
ทำไมเหลือแค่สองเท้าที่ก้าวไป
อีกสองเท้าที่เคยเคียงไกล้ไปไหนกัน
      หรือว่าเขาไปเคียงคู่กับคนใหม่
หมู่นกไพรสองข้างทางต่างถามฉัน
อีกดวงดาว จันทร์อย่างรู้ เอ!คู่เธอไปไหนกัน
สองเท้านั้นที่ก้าวมั่น กับสั่นครอน
       สองเท้านั่งขอพิงพักร่มไม้ใหญ่
ร้องร่ำไห้ พฤกไพรจ๋าแนรุ่มร้อน
ดวงดาวน้อย จันทร์เจ้าขาฉันร้าวรอน
สองเท้าเขาคานครอนลาจากไกล 
     เหมือนไปอยู่เคียงคู่ เขา เขาคนอื่น
ปล่อยฉันสะอื้น - สะอื้นยืนร่ำไห้
มีเมฆหม่น สายฝนซา ธารธาราปลอบใจ
มีต้นไม้พงไพรคอยปลอบโยน
     เข้าก้าว - ก้าวไปกับใครอื่น
ทิ้ง - ทิ้งฉันให้กล้ำกลืนใจสับสน
ที่เคยก้าวกับก้าวไป ไปกับใครอีกคน
ใจหมองหม่นคนรักฉันมันล้างลา
      ที่ว่าซ้าย ก็ซ้ายไม่มีแล้ว
นึกถึงทีไรใจมันแป๊วแต่ยังห่วงหา
สุดที่รักขอจำไว้ สุดยาวไกลกาลเวลา
ฝากจันทรา ดาวน้อยบอก ฉันเหมือนเดิม
         สองเท้าฉันยังรอ รอตรงนี้
จะให้รักลดลงมิมี มีแต่เพิ่ม
สองเท้าฉันหยุด หยุดรอเธอณ.ที่เดิม
รอเท้าเธอมาเพิ่ม สี่เท้าเติมก้าวต่อไป
        ถึงวันนี้ วันนั้นฉันปวดร้าว
ใจก็เฝ้าถามตัวเองเธออยู่ไหน
ฉันทำผิดหรือเธอคิดเผลอ เธอเผลอใจ
สองเท้าเธอจึงเดิน เดินร้างไกลไม่รีรอ
       ดวงจันทร์ เมฆน้อย ดวงดาวคอยส่องสว่าง
มีเพียงแนที่อ้างว้างคนเดียวหนอ
จะมีโอกาสใหม? คนที่แนรัก ที่ฉันเฝ้ารอ
จะกลับมาทอ ทอทัก "ฉันรักเธอ"