บลัดฮาวด์รถที่เร็วที่สุดในโลก?!

 เมื่อเดือนพฤษภาคม 100 ปีที่ผ่านมา ลิดสตัน ฮอร์นสเตด เคยทำสถิติจ้าวความเร็วของโลกเอาไว้ด้วยรถยนต์ "เบนซ์ นัมเบอร์ 3"

ที่เป็นรถยนต์คันแรกซึ่งสามารถทำความเร็วได้ถึง 124 ไมล์ต่อชั่วโมง (ราว 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) ห่างกันไกลมากกับสถิติโลกในปัจจุบัน ที่เป็นของรถยนต์ชื่อ "ธรัสต์ เอสเอสซี" ซึ่งขับโดย แอนดี้ กรีน ที่ทำความเร็วสูงสุดเอาไว้ที่ 163 ไมล์ต่อชั่วโมง (ราว 1,228 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) อันเป็นความเร็วสูงสุดเท่าที่เคยมีทำกันในการขับเคลื่อนไปบนถนนเมื่อปี 1997 แล้วก็ทำท่าว่าจะเป็นสถิติที่ยืนยงอยู่ยาวนาน เพราะนั่นแทบจะเป็นความเร็วระดับ "ซุปเปอร์โซนิค" หรือ "มัค1" ความเร็วที่เทียบเท่ากับความเร็วของเสียงกันแล้ว

 แต่เรื่องนี้ก็พิสูจน์ว่าความพยายามที่จะสร้างสถิติอันเป็นที่สุดนั้น เป็นความต้องการที่ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
 
เพราะ 10 ปีให้หลัง ทีมงานที่อยู่เบื้องหลัง "ธรัสต์ เอสเอสซี" ก็เริ่มเตรียมการทำลายสถิติความเร็วสูงสุดในโลกที่ว่านั้นใหม่อีกครั้ง คราวนี้ตั้งเป้าไว้ที่ 1,000 ไมล์ต่อชั่วโมง หรือกว่า 1,600 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

 ทีมงานธรัสต์ เอสเอสซี ที่นำโดย รอน เอเยอร์ส กับ ริชาร์ด โนเบิล และ เบน อีแวนส์ วิศวกรจากมหาวิทยาลัย สวอนซี ประเทศอังกฤษ เริ่มต้นงานออกแบบรถยนต์ตัวใหม่ เครื่องยนต์ใหม่ และเตรียมการเพื่อการทดลอง กับ การสร้างสถิติใหม่อีกครั้งตั้งแต่ปี 2007 ที่ผ่านมา เริ่มตั้งแต่การขบคิดรายละเอียดของการออกแบบรถยนต์สุดยอดแห่งความเร็วดังกล่าวใหม่หมด

 อุปสรรคสำคัญประการแรกสุด ก็คือ ที่ความเร็วระดับนั้น ทำอย่างไรไม่ให้ส่วนหัวของรถ ลอยขึ้นจากพื้นเหมือนกับที่เครื่องบินยกตัวขึ้นขณะเทค ออฟจากรันเวย์ (ซึ่งใช้ความเร็วอยู่ที่ราว 150 ไมล์ต่อชั่วโมงเท่านั้น)

 ประการถัดมาคือเรื่องของเครื่องยนต์ เครื่องยนต์แบบสันดาปภายในที่ใช้อยู่ในรถยนต์ทั่วไป เป็นอันตัดทิ้งไปได้หลังจากที่ไม่เคยทำสถิติความเร็วเกินกว่า 400 ไมล์ต่อชั่วโมง

(ราว 644 กิโลเมตรต่อชั่วโมง) อีกเลย เครื่องยนต์ใหม่ที่เร็วกว่านั้นจำเป็นต้องหันมาใช้เครื่องยนต์เจ็ท และเครื่องยนต์แบบเดียวกับที่ใช้ในจรวดแทน ในเวลาเดียวกัน การออกแบบก็จำเป็นต้องทำให้ตัวรถแข็งแกร่งทนทานมากขึ้นกว่าเดิม เพรียวและปราดเปรียวมากขึ้นกว่าเดิมพร้อมกันไปด้วย

 การปรับเปลี่ยนแก้ไขการออกแบบในทุกครั้ง จำเป็นต้องศึกษาและคำนวณสภาวะแอโรไดนามิคส์ใหม่ทั้งหมด
 
ทั้งเพื่อดูรูปแบบของอากาศที่ไหลผ่านตัวรถ เรื่อยไปจนถึงแรงต้านที่กระทำต่อตัวรถ สมการคณิตศาสตร์ในเรื่องนี้สลับซับซ้อนเสียจนกลายเป็นปัญหาสำคัญในการทำลายสถิติใหม่ๆในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมา จนกระทั่งถึงยุคของ "ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์" ที่มีพลังประมวลผลมหาศาล จำลองและคำนวณทุกอย่างได้ รวมถึงการนำเอาแบบที่ออกแบบไว้ไปทดลองวิ่งในอุโมงค์ลมเสมือนจริง ที่สร้างขึ้นด้วยซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ดังกล่าว

 ปัญหาการยกตัวลอยจากพื้นของด้านหัวรถ กลับแก้ไขได้ง่ายกว่าที่คิด

ด้วยการทำให้สภาพแอโรไดนามิคส์ด้านบนและด้านล่างของหัวรถได้สมมาตรกัน ปัญหาใหม่ที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝันก็คือ การยกตัวของส่วนท้ายรถจากแรงกระแทกมหาศาลของเครื่องยนต์ที่กระทำต่อส่วนท้าย ซึ่งต้องใช้เวลาแก้ปัญหานานถึง 6 เดือนจึงได้งานออกแบบส่วนท้ายที่เรียกว่า "เดลต้า แฟริง" ที่จะปกป้องส่วนฐานและด้านใต้ของตัวรถจากแรงช็อคเวฟเมื่อตัวรถทะยานด้วยความเร็วเหนือเสียง ไม่ทำให้ท้ายรถยกตัวขึ้นขณะอยู่ที่ความเร็ว 0.9 มัคเท่านั้น พร้อมติดตั้ง "ฟิน" หรือส่วนหางในแนวตั้งเพื่อสร้างความเสถียรให้ตัวรถ

 ผลลัพธ์ที่ได้ คือเจ้า "บลัดฮาวด์ เอสเอสซี" ที่คาดว่าจะแล้วเสร็จพร้อมทดลองรถในราวปี 2015 ก่อนที่จะไปวิ่งเพื่อทำลายสถิติบนถนนความยาว 12 ไมล์ (19.3 กิโลเมตร) กว้าง 3.2 กิโลเมตร บนพื้นราบ ฮัคสกีน แพน ในแอฟริกาใต้ในปี 2006

 เพื่อความเป็นเจ้าของสถิติเร็วที่สุดของรถยนต์ครั้งใหม่ของโลกนั่นเอง