ความรักเปรียบเสมือนลูกอมรสกาแฟ
ข้างนอกเคลือบด้วยน้ำตาลหวาน
ข้างในสอดใส้ผงกาแฟที่ขมเอาไว้
แต่จะกินได้รสแบบใดมันขึ้นอยู่กับวิธีในการกิน
ถ้าเราค่อยๆอมให้น้ำตาลค่อย ๆ ละลาย แม้จะถึงชั้นของกาแฟ
แต่น้ำตาลที่เหลือติดอยู่ที่ลิ้นนั้นก็ยังพอบรรเทาความขมได้บ้าง
แต่ถ้าเรากัดแล้วเคี้ยวเลย เราก็จะได้รสขมของกาแฟอย่างเต็มที่
เพราะลิ้นยังไม่ทันได้รับรู้รสชาติความหวานของน้ำตาลเลย
ถ้าลองเอามาเปรียบกับความรัก ลองมานึกถึงคนที่จะมาใช้ชีวิตร่วมกัน
แบบที่รู้จักกันไม่นานก็ขอเป็นแฟนเลย ไม่ได้ศึกษากันให้ดีเสียก่อน
พอถึงบทที่ต้องเจอกับผงกาแฟ มันก็จะขมทันที
เพราะมันไม่มีความหวานคอยหล่อเลี้ยง
เหมือนเรากัดแล้วเคี้ยวลูกอมทันทีนั่นแหละ
แต่ถ้าเราค่อย ๆ ศึกษากัน จนแน่ใจความรู้สึกของตนเองและอีกฝ่าย
มันก็จะเหมือนเราค่อย ๆ อมลูกอม ให้น้ำตาลมันละลายช้า ๆ
เมื่อเจอกับอุปสรรคของความรักที่เหมือนผงกาแฟ
ความรู้สึกที่ดีต่อกันในอดีตก็ยังพอบรรเทาความขมลงไปได้บ้าง
เพราะว่าความรักมันไม่ได้มีแต่ความหวานอย่างเดียว
แต่มันมาได้พกพาความขมมากับมันด้วยเสมอ
ที่มา forward mail / ปอนด์ซ่า