ฉันอ่อนแอ แย่มากใหมในวันที่แม่จากไป ผึ้งที่บินมาเปนพันๆ ตัว

บอกก่อนว่า...พ่อกับแม่ฉันเลิกกันไปนานแล้ว

แม่ จากไปได้ 3 ปีแล้ว ฉันรักแม่มาก แม่ไม่สบายป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เพียงอายุได้ 47ปี เองเท่านั้น
  วันนั้นเป็นวันที่ฉันลากิจเพื่อที่จะไปเยี่ยมแม่ที่ป่วยที่บ้านต่างจังหวัด ฉันนั่งเล่นคุยกะแม่อยู่ ตอบตามตรงเวลาที่ฉันกลับบ้านไปทีไรฉันไม่อยากเห็นแม่ในสภาพที่ป่วย ขาแม่เดินไมได้ข้างหนึ่ง เนื่องจากโรคหลายอย่างรุมเร้า แม้แต่ทานข้าว ฉันทานกับแม่ฉันก็ทานไม่ค่อยลง เพราะรู้สึกเศร้า และไม่อยากมองหน้าแม่เท่าไหร่ เพราะฉันคงอ่อนแอ ทนไม่ได้ที่เห็นแม่ซูบผอม ไม่มีแรง แต่ฉันก็ต้องยิ้ม ถึงแม้ว่าฉันจะแอบร้องให้บ่อยครั้ง  และให้กำลังใจแม่ ทั้งๆ ที่ในใจฉันมันนองไปด้วยน้าตาตกใน ฉันอ่อนแอเหลือเกิน รู้สึกผิดมาก ที่เหมือนคนไม่ยอมรับความจริง ฉันไม่อยากเสียแม่ไป
   ** เหตุการ์วันนั้น ช่วงกลางวันแม่บอกฉันว่ามีผึ้งมาอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ไม่ได้ใช้แล้ว 3-5 ตัว แต่มันไม่ได้ทำอะไรให้เราหรอก  แต่ฉันเป็นห่วงแม่ ฉันจึงพยายามให้คนมาเอาออกไป แต่ผึ้งก็ไปไม่กี่ตัว หรือไม่ไป ฉันก็จำไม่ค่อยได้  และเหตุการณ์ที่น่ากลัวมาก
    ** คือ...... อีก วันถัดมาช่วงสายๆ ฉันนั่งอยู่กับแม่  อยู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีแมลงอะไรดังมาแต่ไกล ฉันรีบมองไปที่หน้าต่าง เห็นแมลงตัวดำๆ เป็นฝูงบินมาทางบ้านเรา ฉันจึงรีบบอกแม่ว่า แม่รีบเดินไปในห้องเร็ว แต่แม่ก็ไม่ยอมลุกเสียที ฉันจึงรีบพยุงแม่เดินเพราะแม่เดินไม่สะดวก แต่ไม่ทัน ผึ้งมันบินเข้ามาเร็วมาก บินวนไปมา ในบ้าน ฉันก็ห่วงแม่ และฉันก็กลัวมันต่อยฉัน ( ยอมรับว่าตัวเองก็กลัว  เพราะตอนนั้นอยู่ในบ้านกัน 2 คน  ) แต่แปลกที่ผึ้งมันไม่ทำร้ายเราเลย  ฉันพยายามพยูงแม่เพื่อจะไปหลบอีกห้อง แต่ไม่ไหว ผึ้งบินไปมา เยอะมากๆๆ เป็นพันๆๆ ฉันตกใจ แม่ก็ตกใจ  พนวกกับแม่เดินไม่ค่อยได้  ฉันจึงบอกกับแม่ว่า แม่รอแป๊ป ฉันจึงกลั้นใจ ( แม่ยังอยู่ในบ้านกับผึ้งเป็น พันๆๆ ตัว ) ฉันรีบลงจากบ้านไปเรียกยาย ข้างบ้านมาช่วยไล่ผึ้งหน่อย และฉันก็รีบวิ่งขึ้นมาบนบ้านรีบพยุงแม่มาหลบอีกห้องจนได้ ........สรุปผึ้งก็ไม่ได้ทำร้ายใครเลย มันบินไปบินมา ประมาณ 10 นาที ซักพักมันก็บินออกไปจากบ้าน....
และไม่นานพอฉันกลับมาทำงานที่ กรุงเทพฯ  และ ประมาณ 2 อาทิตย์ แม่ก็ทรุดหนัก หมอบอกว่าแม่จะอยู่ไม่ถึงเที่ยงคืน  พอที่ออฟฟิศทราบเค้าก็ให้ฉันกลับไปได้เลยตอนนั้น ( ประมาณ 14.00 น) แต่ฉันแทนที่จะรีบกลับ ฉันต้องการเจอแฟนฉันมาก เหมือนหัวใจฉันตกลงมาที่ตาตุ่ม ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องการอะไร  แต่แค่รู้ว่าขอให้เจอแฟนก่อน ฉันต้องการคนปลอบใจ หรือฉัน ทนไม่ได้ รับไม่ได้ ที่รู้ว่าแม่จะจากไป  จากนั้นแฟนฉันก็รีบไปส่งที่ขนส่ง เพราะกะทันหันต้องไปเอง ได้ขึ้นรถ ประมาณ 21.00   ถึงแม่ประมาณตี 3 กว่าๆ จากนั้น ตี 4 กว่าๆ แม่ก็จากไปโดยที่ฉันเป็นคนบอกแม่ว่า ไม่ต้องรอฉันแล้ว ขอให้แม่ไปสบายนะ แม่หายเจ็บแล้วนะ ฉันกระซิบบอกแม่ ฉันร้องให้ไม่ออก เพราะตลอดเวลาที่แม่ป่วยฉันร้องไปหมดแล้ว  แม่ฉันจากไปโดยไม่มีวันกลับ........แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าตลอดเวลาที่ แม่ป่วยแม่ทรมารมาก ถึงเวลาแล้วที่แม่ก็จะได้ไปสบาย ไม่เจ็บอีกแล้ว.....รักแม่ตลอดไป

** ฉันรู้สึกผิดตอนที่ผึ้งมา ฉันกล้าๆ กลัว ๆ  เหมือนกลัวมากจึงรีบไปวิ่งให้ยายมาช่วยไล่ผึ้ง และ ช่วยพยุงแม่  เหตุการ์ณ มันโกลาหลมากตอนนั้น**
และรู้สึกผิด ที่ไปหาแม่ ช้าทำให้แม่ทรมานรอฉัน ยื้อลมหายใจจนถึง ตี 3

ฉันอ่อนแอเหลือเกิน.....แม่จ๋าหนูรักแม่...ขอเกิดเป็นลูกแม่อีกไม่ว่าชาติไหน

ฉันแย่มากใหมค่ะ ที่อ่อนแอเหลือเกิน