...น้ำใจ...

แต่กว่าเขาจะลืมตาขึ้นมาได้ เธอต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายครั้ง เพราะว่าเมื่อคืนนี้โรคหัวใจเขากำเริบ ทำให้เขาหมดความรู้สึกตัวไป เขาลืมตาขึ้นมาได้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้มาก เขาเห็นเพียงแค่เงาร่างชายหนุ่มในชุดทหารเรือยืนอยู่ข้างเตียงเขา

ชายชรายกมือขึ้นมา ทหารเรือหนุ่มใช้มืออันแข็งแรงของเขาจับมือที่แสนบอบบางของชายชรา กุมมือเขาไว้อย่างอ่อนโยน นางพยาบาลเอาเก้าอี้มาให้ ชายหนุ่มผู้เหน็ดเหนื่อยจึงนั่งลงข้างเตียงชายชรา

คืนนั้น ทหารเรือหนุ่มนั่งอยู่ในห้องป่วยที่มืดสลัว กุมมือชายชราเอาไว้ พูดคุยให้กำลังใจเขา แต่ชายชราผู้ซึ่งใกล้สู่จุดจบมิได้พูดอะไรสักคำ ได้แต่ใช้มือที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นจับมือชายหนุ่มไว้ตลอด เสียงจากเครื่องอ็อกซิเจ็น, เสียงโครยครวญจากคนป่วยอื่นๆ รึว่าเสียงจากคนที่เข้าๆออกๆห้องป่วยนั้น ก็ไม่อาจจะกระทบกระเทือนชายหนุ่มได้ เขานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆชายชราตลอดคืน

ทุกครั้งที่นางพยาบาลเข้ามาในห้องป่วย ก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดปลอบโยนชายชราอย่างแผ่วเบา เวลาทั้งคืนนั้นมันช่างยาวนาน หลายครั้งที่นางพยาบาลเรียกให้ชายหนุ่มงีบหลับพักผ่อนสักครู่ แต่ก็ถูกเขาปฏิเสธทุกครั้งไป

ก่อนฟ้าสว่าง ชายชราก็สิ้นลม
ชายหนุ่มค่อยๆวางมือชายชรากลับลงบนเตียง แล้วเดินออกไปเรียกนางพยาบาลมา เมื่อนางพยาบาลเข็นศพของชายชราออกไป และจัดการภารกิจอื่นๆอยู่ ชายหนุ่มก็ยืนมองอยู่เงียบๆ จนนางพยาบาลทำอะไรเสร็จแล้วกลับเข้ามาในห้องป่วย คิดว่าจะพูดปลอบโยนชายหนุ่ม ชายหนุ่มก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน

"เขาคือใครหรือครับ?" ชายหนุ่มถาม
นางพยาบาลได้ยินเข้าก็ตกใจไม่น้อย ตอบไปว่า "เขาคือพ่อของคุณนะ!"
"ไม่ใช่ครับ" ชายหนุ่มตอบ "ผมไม่เคยเห็นเขามาก่อน"
"ถ้างั้นตอนที่ฉันพาคุณมาพบเขา ทำไมไม่พูดก่อนล่ะ?"

"ผมคิดว่าคงมีอะไรผิดพลาดเล็กน้อย ถึงมีคนเรียกให้ผมรีบลาหยุดด่วน เพราะในค่ายของผมมีสองคนที่ใช้ชื่อเหมือนกัน มาจากพื้นที่เดียวกัน และเบอร์ประจำตัวก็คล้ายๆกันด้วย เ ขาถึงได้ส่งผมมาผิด" ชายหนุ่มอธิบาย "แต่ผมรู้ว่าชายชราผู้นี้ต้องการพบลูกชายเขา แต่ทว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ พูดได้อย่างเดียวก็คือ ชายชราผู้นี้ป่วยหนักมากถึงขนาดดูไม่ออกว่าผมไม่ใช่ลูกชายเขา เมื่อผมเห็นว่าเขาต้องการมีคนอยู่เคียงข้างเขามากเช่นนี้ ผมก็ตัดสินใจที่จะอยู่เฝ้าเขาจนกว่าเขาจะจากไป"


.