แม่ไม่ผิดที่ทำแบบนี้...หนูแค่เสียใจที่แม่ทำ

http://www.educatepark.com/english/e_song_pages/becauseofyou.php?id=296&sf=becauseofyou.ram

ลองเข้าไปที่ลิงค์แล้วฟังเพลงนี้ไปกับเรื่องของเรานะ

เราเป็นเเค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เราแค่น้อยใจกับสิ่งที่แม่ทำลงไป เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำ

แม่เลิกกับพ่อตอนเราอายุ 5 ขวบ แม่หายไปจากความทรงจำและชีวิตเรา

ตั้งแต่ 5 ขวบจนประมาณ 10 ขวบเราไม่มีควาทรงจำเรื่องแม่เลย

เรื่องราวของเรากับแม่ตอนก่อน 5 ขวบ มันก็แทบจะจำไม่ได้

ชีวิตเราเป็นเหมื่อนเด็กคนอื่นๆตอนเราอยู่กับพ่อเรา

เรากับพ่อมีกิจวัตประจำวันคือ

ตอนเช้าพ่อจะพาเราไปส่งโรงเรียน

ตอนเย็นไปรับและเราจะมาทำการบ้านข้างๆพ่อเวลาพ่อทำงาน

เราจะออกไปกินข้าวและกินไอติมหลังกินข้าวเสร็จ

เราจะกลับมานั่งดูการ์ตูนตลกๆกัน พ

พ่อเป็นคนตลกเวลาพ่อโกธรหรือเครียดพ่อจะเก็บไว้คนเดียว

ต่อหน้าเราพ่อเป็นคนที่ตลกไปเครียดแม้ว่าปัญหาจะใหญ่แค่ไหน

กล้าสู้กับมันและยิ้มให้มันอย่างคนชนะเสมอ

ทุกอย่างดูดีไปหมดจนกระทั้งแม่กลับมา

แม่หายไปไหนมาก็ไม่รู้ตั้ง 5-6 ปี

วันที่แม่กลับมาเราไม่ค่อยพูดกับแม่ไม่สนิดกับแม่

เรารู้ว่าแม่เสียใจที่เราทำแบบนั้นแต่เรารู้สึกไม่ดีที่แม่หายไปเฉยๆ

แล้วกลับมา...เพื่อจะพาเราไปอยู่กับแม่..

เราต้องจากพ่อไปเราเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนามสกุล

ย้ายโรงเรียน วันแรกที่แนะนำตัวเราพูดชื่อนามกสุลผิดเกือบทั้งวัน

แม่สอนให้เราใช้ชีวิตแบบเด็กผู้หญิง

ต้องไว้ผมยาว หวีผม แต่ตัวน่ารักๆ ทำอะไรแบบที่ผู้หญิงทำ

ทั้งๆที่ตอนเราอยู่กับพ่อเราไม่ต้องทำขนาดนี้เราไม่ต้องใส่ส้นสูง

เราใส่แค่รองเท้าผ้าใบกับกางเกงยีนไม่ต้องใส่กระโปรง

เวลาที่แม่โกธรหรือเครียดเราจะนึกถึงพ่อเสมอ

เพระเวลาแม่โกรธหรือเครียดแม่จะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้

เเม่จะโวยวายไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่

หลังจากเรามาอยู่กับแม่ 1 ปี

แม่ก็แต่งงานใหม่ เรารู้สึกเฉยๆกับพ่อใหม่ของเรา

เวลาเราอยู่กับเค้าเรารู้สึกว่าเค้าเป็นแค่ใครสักคน

เค้าไม่สามารถมาแทนพ่อได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

แม่โวยวายใส่เราเวลาทะเลาะกับเค้า

แม่ไม่ให้เราเจอกับพ่อบ่อยมากนั้น

ทุกครั้งที่เราไปเจอกับพ่อแม่จะถามว่า

"พ่อหยัดอะไรส่งหัวมาบ้าง"

ทั้งๆที่เวลาเราไปเจอพ่อ พ่อจะถามถึงแม่ว่า

"แม่เป็นยัไงสบายดีไหม การงานล่ะ เครียดหรือเปล่า ดูแลลูกดีไหม"

ทุกครั้งที่แม่ว่าพ่ออย่างนู้นยังงี้เราไม่เคยเชื่อเลย

เรารู้ว่าพ่อเป็นยังไงแม่ทุกคนจะคิดอย่างไงก็ตาม

พ่อกับแม่ต่างกันมากพ่อเหมือนบ้านไม้ธรรมดาๆในต่างจังหวัดที่สงบสบายเวลาอยู่

แม่เหมื่อนคอนโดในเมืองกรุง สบายสะดวกมีอะไรแปลกใหม่เสมอ แต่มันก็ไม่ค่อยจะสบายใจ เราต้องวิ่งตามมันเสมอๆ

เเละเรื่องล่าสุดคือ

เเม่เราพูดเสมอๆว่าไม่ให้เราสัก เจาะ หรือทำอะไรที่มันดูเหมือนสาวข้างถนน

แต่แม่..

แม่กลับทำมันเอง แม่สักสัญลักษณ์ 2 อันไว้บนตัว

ถ้าไปเป็นที่อื่นๆเราจะรู้สึกว่ามันสวยกว่านี้

แม่สักไว้ที่เนินอก มันดูไม่ต่างอะไรกับสาวข้างถนนแบบที่แม่ไม่ให้เราทำ

เสียใจมากที่แม่ทำในสิ่งที่แม่ห้ามเรา

เวลาทะเลาะกันแม่มักพูดเสมอๆว่า

"ถ้าอยู่กับแม่แล้วมันไม่ดีก็กลับไปอยู่กับพ่อแกเลยนะ!!"

มันดูประชดประชันเราอยากถามเหลือกินมาตกลงแม่พาเรามาอยู่ด้วยทำไมถ้าไม่รักเรา

เวลาแม่รักเราก็รักซะเรารู้สึกไม่ดีเพราะคิดว่ามันเป็นการเสแสร่ง

เราอาจเป็นลูกอกตัญญูที่คิดกับแม่แบบนี้

แต่มันคือส่วนลึกๆของเรา

เราเหมืนอว่าโลกนี้ไม่มีที่ของเรา

แม่มีโลกส่วนตัวที่ทุกคนสนุกและไปกับเธอได้

เเล้วทิ้งคนที่ไม่ชอบแบบนั้นไว้ข้างหลังอย่างไม่สนใจที่หันมา

วันนั้นเเม่เราต้องไปกินข้าวกับเพื่อนที่มาจากเมืองนอกกับพ่อใหม่

เราไม่สบายมากอ้วกทั้งวันเลยแม่ก็ไม่รู้เราตัวร้อนมาก

แต่แม่ก็บอกว่าเราต้องไปเพราะ

"แม่ไม่สมารถทิ้งคนอื่นๆมาหาหนูได้..หนูต้องเป็นฝ่ายเข้าหาคนอื่น"

เข้าหาคนที่เราไม่อยากจะรู้จักด้วยซ้ำ

เรารู้สึกไม่ดีกับคำพูดของแม่มากๆเราร้องไห้คนเดียวทุกคืนก่อนนอนจนมันเป็นกิจวัตไปแล้ว แต่เม่ก็ไม่รู้เลย

แม่บอกว่าชีวิตแม่มันหนักมีแต่ปัญกหา

ใช่ แต่ปัญหาที่แม่เจอมันคือปัญหาของแม่คนเดียวแต่แม่คิดว่ามันเป็นปัญหาของ "เรา"

แม่ทำตัวไม่เหมือนแม่คนอื่น

แม่ไม่ดีใจมากมายแบบแม่คนอื่นที่ลูกสอบได้ 3.79 ติดห้อง 1

เราไม่ต้องการให้แม่เป็นแบบแม่คนอื่นๆแต่เราอยากให้แม่แสดงว่ารักลูกแบบแม่คนอื่น

ไม่ใช่มากอด จูบ กับริมถนน

เราเข้าใจว่านัน้คือการบอกว่ารักในแบบของแม่แต่มันไม่ใช่ในแบบของเรา

แม่ทำตัวเหมือนคนไม่พร้อมที่จะเป็นแม่

เหมือนแม่ยังต้องการอิสระในชีวิตที่ไม่เคยพอ

แม่ยังต้องการๆเติมเต็มที่ไม่รู้จักพอแม่ไม่รู้จักพอ

แม่โกธรพ่อใหม่เสมอๆงอนเสมอๆ

เรื่องเล็กๆน้อยๆ

"เธอไม่จำเป็นต้องอยากทำแต่เธอจำเป็นต้องทำ"

คือคำพูดประจำของแม่

เราไม่เข้าใจว่าพ่อใหม่ทนได้ไง

เค้าคงรักกันจริงๆ

เราเกลียดความรักเพราะแม่

เราเกลียดที่จะรักใคร เพราะแม่

เราเกลียดทุกอย่างบนโลกใบนี้ เพราะแม่

เรามองโลกในแง่ร้ายเสมอๆ เราไม่เคยเห็นอะไรที่เราจะเรียกมันได้อย่างเต็มปากว่า

"สิ่งที่ดี"

เพราะในชีวิตเรามันไม่เคยมีเลย

วันนี้พ่อไม่โทรมาหาเราเพราะ

พอพ่อโทรไปหาแม่แม่ก็ต่อว่าพ่อเป็นชุด

เราว่าพ่อยังรักแม่อยู่นะ

พ่อยังไม่มีใครใหม่ ยังใส่แหวนแต่งงานอยู่เลย

ยังเก็บรูปเรากับแม่ไว้ในห้องเสมอๆ

ส่วนแม่ แม่ทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวกับพ่อไปหมดแล้ว

ไม่ใช่ว่าเราไม่รักแม่ เเต่บางครั้ง

รอยแผลในใจที่มันเป็นสะเก็ตเล็กๆมันสามารถกลายเป็นแผลใหญ่ได้เสมอๆถ้ามีอะไรมากระแทกมัน

กาลเวลาเท่านัน้ที่จะเป็นตัวรักษามัน

เราเองก็ไม่รู้ว่าต้องนานเท่าไร

1 ปี 5 ปี 10 ปี 20 ปี 50 ปี หรือ ตลอดไป

ตอนนี้เรากำลังหาทุนไปเรียนต่อเมืองนอก

เราไม่อยากให้ความสัมพันธุ์ระหว่างเรากับแม่มันแย่ไปกว่านี้

ทางแก้คือเราควรออกไปจากโลกอันแสนอิสระของเค้า

มาอยู่ในโลกแห่งกฎเกณท์สังคมของเรา

สุดท้ายนี้

คนที่อ่านแล้วไม่ชอบเราหาว่าเราเป็นเด็กเลว อกตัญญู

เรายอมรับ แต่จงจำไว้ มันเป็นแค่ส่วนลึกในใจของเราเท่านั้น

มันลึกจนไม่มีใครคาดว่าเราจะคิดแบบนี้