just tell...

ในวันที่หิมะตกเป็นวันแรกเรียกว่า เฟิร์ส สโนว์ เราเชื่อกันว่าถ้าอธิษฐาน คำอธิษฐานจะเป็นจริง

มีผู้หญิงคนนึงอยู่ริมถนนเธอได้แต่เฝ้ามองหิมะที่กำลังตกอยู่

เธอมีชื่อว่า "เเคทเทอรีน" เธอเฝ้าฝันมาตลอดว่าสักวันจะมีคนที่จริงใจกับเธอ

รักเธอ ดูแลเธอ ทุกๆเฟิร์ส สโนว์เธอขออย่างเดียวว่า แค่มีคนมารักเธอก็พอ

ผ่านไปแล้ว 3 วัน ปาร์ฏิหารย์ได้บังเกิดวันนั้นเธอเดินไปที่สวนสาธารณะ

เธอเดินสะดุดก้อนหิน ขณะที่เธอกำลังจะล้มก็มีชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีมารับไว้

"เป็นไรมากไหมครับ" ดูท่าทางคงเป็นคนใจดี

"ไม่หรอกค่ะ...ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้ ขอบคุณค่ะ"

วันนั้นฉันได้เขามาส่งถึงบ้านเพราะขาฉันแพลงคงเดินไม่ไหว

"ขอโทษที่รบกวนนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

หลังจากวันนั้นพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน แต่พอสนิทกันมากขึ้นฉันก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ

ที่เรียกว่ารักเกิดขึ้นพวกเรามักจะไปเที่ยวด้วยกันเสมอมา

แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้ว่าฉันมีใจให้ และแล้ววันที่ไม่น่าจะเกิดก็เกิดขึ้น

พวกเราไปดื่มกาแฟกันที่ร้านสุดหรูในเมือง พบว่าเขาไปเจอกับผู้หญิงที่ชื่อว่า"จัสมิน"

เขาคงรู้สึกชอบจัสมินจึงเขาไปคุยด้วยหลังจากนั้นพวกเขาก็เป็นแฟนกัน

ฉันก็ได้แต่มองพวกเขามีความสุข ยิ้มให้กับพวกเขาแต่พวกเขาจะรู้ไหมว่า

ตัวฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน ทุกๆคืนฉันต้องนอนพร้อมกับน้ำตา ความเจ็บ

ที่ไม่จางหาย ต้องดูพวกเขามีความสุข ต้องทนทุกข์กับความเศร้า

จนเวลาล่วงเลยไป 1 ปี วันนี้พวกเราไปนัดเจอกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

"แคทเทอรีน...พวกเรามีอะไรจะให้จ๊ะ ลองเปิดดูสิ"

"ฉันว่าเธอต้องดีใจกับพวกเราแน่เลย"

ฉันเลยลองเปิดดูพบว่ามันคือ...การ์ดเชิญวันงานแต่งงาน...น้ำตาฉันค่อยๆไหลออกมา

"ค...แคทเธอเป็นอะไรมากไหมจะ ไม่สบายรึเปล่า"

"แคทเทอรีนเธอร้องไห้ทำไม?"

"ฉ...ฉันแค่ยินดีกับพวกเธอน่ะ ข...ขอบใจที่เชิญฉันไปนะ"

"แหมเธอก็เพื่อนรักฉันนะจ๊ะ..."

"ใช่เธอน่ะคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันด้วย"

"ค...แค่ เพื่อน? ขอโทษนะฉันม...ไม่สบายขอตัวก่อน"

น้ำตาฉันไหลไม่หยุดไหลมากขึ้นเมื่อได้ยินประโยคว่า"เพื่อน"

เธอร้องไห้มากขึ้นวันนี้หิมะตกหนักเธอได้แต่เก็บตัวอยู่ในบ้านจนถึงวันงาน

และแล้ววันงานก็มาถึง เป็นฤดูใบไม้ผลิ ทุกอย่างดูสดใส ฉันพยายามรวบรวม

ความกล้าเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แล้วบอกกับตัวเองว่า"อย่าร้องไห้เชียว"

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในงาน ฉันเจอเขาและจัสมินวันนี้พวกเขาดูดีมาก

"อ้าว...แคทเทอรีนแหมแต่งตัวสวยมาเชียวแต่เธอดูผอมลงนะ"

"แล้วหายไปไหนมาไม่เห็นหน้าเลย...แอบไปเสริมสวยเหรอ"

"ยินดีด้วยนะ...ขอให้มีความสุขมากๆจัสมินดูแลเขาให้ดีนะ"

"ไม่ต้องห่วงเลยจ๊ะ"

"แคท...มาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเถอะ"

พวกเราถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันจากนั้นเราก็เข้าไปในงานพวกเขาดูสมกันมาก

ในที่สุดบาทหลวงก็มา จัสมินค่อยๆเดินมาตามทางเดิน

"เอาล่ะคริสโตเฟอร์ ชาโลว์ ยอมที่จะรับ จัสมิน วาโบนันเป็นภรรยาไหม"

"ยอมครับ"

"จัสมิน วาโบนันยอมที่จะรับคริสโตเฟอร์ ชาโลว์เป็นสามีไหม"

"ยอมค่ะ"

"เชิญสวมแหวนได้"

เขาค่อยๆสวมแหวนให้เธอน้ำตาฉันเอ่อนองทั่วใบหน้าจึงรีบก้มหน้า

น้ำตาไม่หยุดไหลฉันเสียใจจึงได้แต่ปลอบตัวเองว่า"เธอเลือกที่จะไม่บอกเขาเอง"

"ขอประกาศ...ทั้งสองคนได้เป็นสามีภรรยาเรียบร้อยเเล้ว"

เสียงนั่นยิ่งทำให้น้ำตาฉันไหลเยอะกว่าเดิมเหมือนมีดที่กรีดไปตรงกลางใจ

"จุมพิตเจ้าสาวได้"

ก่อนที่ฉันจะเห็นภาพนั้นฉันรีบเดินออกไปข้างนอกพร้อมน้ำตาที่เอ่อนองบนใบหน้า

ตอนที่ฉันจะเดินจากไปได้มีการโยนช่อดอกไม้ฉันซึ่งรีบเดินแต่กลับได้ยินเสียงเหมือของ

ที่กำลังจะตกลงมาและแล้วช่อดอกไม้ก็มาอยู่ในมือของฉัน

เสียงร้องยินดีกับฉันมีมากมายเขาและจัสมินก็เดินมาพูดกับฉันว่า

"ยินดีด้วยสาวน้อยเพื่อนรัก"

"แหมดวงดีจริงๆนะเนี่ยเธอ ถ้ามีข่าวดีก็อย่าลืมชวนฉันนะ"

"เอ่อ...คือว่า"

"อ่ะนี่...ภาพที่เราถ่ายด้วยกันไงเก็บไว้ดีๆนะ"

"คือคริสโตเฟอร์ฉันเสียใจนะ"

"แคท...ธ...เธอร้องไห้ทำไม"

"ฉันยินดีด้วยคือ ฉันรักเธอมาตลอดตั้งแต่แรกเห็นแต่ฉันก็คิดเสมอว่าเธอคงจะมีใจให้

แต่ฉันคิดผิด ขอให้มีความสุขนะ ลาก่อน"

พวกเขายังคงงุนงงในคำพูดของฉัน แต่เขาเองคงรู้ตัวว่าทำให้ใครเสียใจ

เย็นวันนั้นพอฉันกลับถึงบ้านฉันร้องไห้ฟูมฟายไม่กินข้าวกินปลา

เราเองคงเสียใจไม่น้อยที่ไม่ยอมบอกแต่แรกคงได้แต่พูดกับตัวเองว่า

"เราผิดเองนะที่ไม่ยอมบอกเขาตั้งแต่แรก"น้ำตาไม่ยอมหยุดไหลได้แต่คิดถึงเขา

ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆว่าพวกเขาคงมีความสุข...ที่ไม่มีฉัน...

...ผ่านไป40ปี...

"ฮึ...อายุ67ปีแล้วสินะ เฮ้อ...ยังคิดถึงเขาอยู่เหรอเขามีความสุขไปแล้ว"น้ำตาเริ่มไหล

ออกมาอีกครั้งไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีหัวใจฉันก็ยังจะมีแต่เขาเหมือนเดิม

"เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม เฮ้อ...เฟิร์ส สโนว์ งั้นฉันขอให้พวกเธอมีความสุข"

วันนี้เป็นวันที่หิมะตกเป็นวันแรกฉันก็เป็นยายแก่คนนึง ที่ได้แต่มองรูปใบนั้น

รูปที่ฉันถ่ายกับพวกเขา

"แฮะ...แฮ่ม โอย ถึงเวลาแล้วสินะฉันขอบอกเธอไว้นะว่าไม่ว่าชาตินี้ชาติไหนฉันก...ก็จะ

ร...รักเธอ ตลอดป...ไป ลาก่อนขอให้เจอกัในพบหน้านะ"

ฉันค่อยๆหลับตาลงอย่างสงบ ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหนฉันก็จะขอรักเธอตลอดไป

คริสโตเฟอร์....