สมัยตอนเป็นเด็ก จำได้ว่าในวิชาพละศึกษา
คุณครูสั่งให้เรา วิ่งรอบสนามกันคนละ 20 รอบ
เพื่อจับเวลา ของแต่ละคน
แถมยังมีรางวัล มาล่อใจอีกด้วย
ใครเข้าเส้นชัยได้คนแรก จะมีคะแนนพิเศษเพิ่มให้
พอเริ่มออกสตาร์ท ฉันก็สังเกตเห็นเพื่อนหลายคน
พยายามจะเบียดตัวเอง ขึ้นมาอยู่แถวหน้าสุด
เพื่อที่จะได้เปรียบคนอื่น ในช่วงออกตัว
แล้วพอครูบอกว่า วิ่งได้เท่านั้นแหละ
เพื่อนหลายคนของฉัน ก็วิ่งปรู๊ดออกไปแบบไม่คิดชีวิต
ส่วนฉัน - โน่น วิ่งอยู่หลังสุด
ไม่ได้ช้าเพราะเหนื่อย หรือเพราะวิ่งไม่เก่ง
แต่ฉันกำลังรู้สึกสนุกสนาน กับการวิ่งจับเวลาซะเหลือเกิน
เพราะฉันวิ่งไป- คุยไป กับเพื่อนซี้รู้ใจแบบไม่สนเวลา
ฉันสนใจความสนุกสนาน ระหว่างการวิ่งมากกว่า
บางทีเห็นคนข้างหน้าที่วิ่งนำมาหลายรอบ กำลังชะลอความเร็ว
เพราะเหนื่อยหอบ ก็อดที่จะขอวิ่งแซงหน้าบ้างไม่ได้
หรือบางทีหันไปเห็นเพื่อน ที่วิ่งรั้งท้ายตลอด
ก็จะพยายามวิ่งให้ช้าลง
รอให้เขาวิ่งทัน จะได้คุยไปด้วยกันหลาย ๆ คน … สนุกดี
หรือบางทีรู้สึก ไม่อยากแซงคนข้างหน้าขึ้นมาเฉยๆ
เพราะว่าวิ่งตามหลังเขา จะได้แอบนินทาเขาได้ สนุกไปอีกแบบ
จะทำลายสถิติไหม ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าวิ่งช้าๆ มันไม่เหนื่อยเร็ว
และขอแค่วิ่งให้ถึงเส้นชัยก็พอ
คงคล้าย ๆ กับความรักกระมัง
ทุกคนมีเส้นชัยของตัวเอง
มีสถิติที่ตัวเองพอใจ
แต่ ... คนที่เข้าเส้นชัยก่อน
ใช่ว่าจะคว้าความรักที่ดี ได้ก่อนเสมอไป
และสถิติที่ดี ก็ไม่ได้การันตีว่า ... ความรักจะสมบูรณ์แบบ
ในขณะที่สังคมทุกวันนี้
ปลูกฝังให้เราวิ่งแซงคนอื่น ๆ เสมอ
อย่าพยายามให้ใครแซงหน้า
เพราะนั่นย่อมหมายถึง
การพลาดโอกาสดี ๆ ในชีวิตไป
แต่ ... สังคมของความรัก
สอนให้คนรู้จักผ่อนจังหวะก้าวให้ช้าลง
แต่หนักแน่นขึ้น
โลกภายนอก บอกให้เรารู้ว่า
อย่าวิ่งตามใคร ถ้าไม่แน่ใจว่าจะตามเขาได้ทัน
เพราะมันเสียแรงเปล่า และโง่เหลือเกิน
แต่โลกของความรัก ใครอีกหลายคนสมัครใจที่จะเป็นคนโง่
เพื่อวิ่งตามคนที่ตัวเองรักให้ทัน ทั้งที่รู้แก่ใจว่าไม่มีวันนั้น
เพื่อนรักคนหนึ่งของฉัน มีเส้นชัยในหัวใจของเธอเอง
คนรักของเธอเป็นนักวิ่งฝีเท้าดี
เพราะตั้งแต่อยู่กันมา
เขาออกวิ่งก่อนเธอเสมอ
ไม่เคยบอกล่วงหน้า
และไม่เคยชะลอความเร็วลงเลย
แต่ความเร็วของเขา ก็ไม่มากไปกว่าความรักที่เธอมี
ความรักทำให้เธอวิ่งเร็วขึ้น ใกล้เขามากขึ้น
และไม่ยอมปล่อยให้เขาทิ้งระยะจนคลาดสายตาเธอ
แต่ ... เมื่อเกือบที่จะถึงตัวเขา
เธอก็จะเลือกที่จะวิ่งให้ช้าลงราวกับว่าจะวิ่งเหยาะ ๆ
ตามเขาไปเรื่อย ๆ
เธอแซงหน้าเขาได้ - แต่เธอไม่ทำ
แม้แต่จะวิ่งให้ทันเขาในแนวเดียวกัน
เธอก็ทำได้ - แต่เธอไม่ทำ
เหตุผลที่ฟังดูเหมือนง่ายของเธอทำเอาใจฉันนิ่งงัน
"ถ้าวิ่งให้ทันเขา หรือแซงหน้าเขาไป
ฉันก็คงมองไม่เห็นเขา ในชีวิตอีก
แต่ถ้าฉันวิ่งตามเขาห่าง ๆ แบบนี้
เท่ากับว่า ฉันยังได้เห็นความเป็นไปของเขา
ยังมีเขาอยู่ในสายตา
ในชีวิต แม้ว่าเขาจะไม่เคยหันหลังกลับมา
แล้ววิ่งให้ช้าลงเลยก็ตาม"
"แล้วทำไมไม่เข้าใกล้เขากว่านี้
ทำไมต้องเว้นระยะห่างแบบนี้ด้วย
เธอเป็นคนรักของเขานะ"
คำถามของฉันทำให้แววตาของเพื่อนรัก
ปรากฏรอยเศร้า แต่ปากยิ้ม
"ฉันกลัวเขารู้ตัว แล้ววิ่งหนีฉันไปไกลยิ่งกว่านี้
ถึงวันนั้นฉันอาจเหนื่อย
จนหมดแรงที่จะวิ่งตามอีกต่อไปแล้ว ห่างแบบนี้ดีกว่า
ฉันได้เห็นเขา มันอุ่นใจ หรือถ้าวันหนึ่งเขาล้มลง
ฉันจะได้วิ่งเข้าไปช่วยพยุงได้ทัน
และถ้ามันจะทำให้เขา เห็นความจริงใจของฉัน
เขาอาจจะชวนฉัน วิ่งไปพร้อมกันอีกครั้ง- ถ้าเขาหายดีแล้ว"
ความรักทำให้คนมีความหวังอยู่เสมอ
ในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้คนบางคน
ดูโง่งมงายเสียเต็มประดา
ถ้าเพื่อนเลือกที่จะวิ่งออกนอกเส้นทาง
แล้วไปตั้งต้นใหม่กับใครสักคน ที่เขาพร้อมจะวิ่งไปกับเพื่อน
ป่านนี้..เพื่อนของฉัน คงเข้าเส้นชัยไปนานแล้ว
แต่เพื่อนยังคงเต็มใจ ที่จะวิ่งตามเขาไปเรื่อยๆ
แม้ว่าบางที - อาจจะไม่มีวันนั้น...
วันที่เพื่อนเข้าเส้นชัยแห่งความรัก
เพราะบางที…"เส้นชัย" อาจไม่มีความหมาย
ต่อคนบางคนหากว่า เขาเข้าเส้นชัย
แต่ได้ทำหัวใจหล่นหายไประหว่างทาง 
เมื่อความสุขคือ … การโง่ที่จะรักและวิ่งตาม
ในสังคมของความรัก…
ฉันจึงมองเห็นคนที่วิ่งช้า
และปรารถนาจะเป็นผู้ตาม ด้วยความเต็มใจอยู่เสมอ
ความรัก ... ไม่ใช่สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต …
แต่ความรักเป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีค่ามากที่สุด
.gif){kind=small}
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
