ทุกอย่างเริ่มต้นที่ใจ...
เป็นคำสั้นๆ แต่กินในความหมายของการเรียนรู้ชีวิตทั้งหมด...
เพราะหากเราทบทวนชีวิตตามความเป็นจริงแล้ว...
จะเห็นได้ว่าต้นตอของความสุขและความทุกข์นั้น...ล้วนมีจุดกำเนิดมาจากใจทั้งสิ้น...
ถึงแม้เราจะกล่าวว่าลำบากทางกายแต่ในส่วนที่รับรู้ก็ยังชื่อว่าเกิดจากจิตใจอยู่ดี
จิตใจจึงชื่อว่าเป็นต้นกำเนิดในการรับรู้ความเป็นไปของชีวิตอย่างแท้จริง
ขณะเดียวกันจิตใจนั้นก็ต้องอาศัยกายเป็นเรือนพักอาศัยด้วย...จึงก่อให้เกิดเป็นชีวิตขึ้นมา...
ด้วยเหตุนี้กายและใจจึงเป็นศูนย์กลางในการเรียนรู้ชีวิตที่คนเราควรใส่ใจทุกขณะ..
เพื่อความสุขอันงดงามจะได้มาห่อหุ้มตัวเราด้วยความเปรมปรีดิ์...
เพราะการดำเนินชีวิตนั้นเปรียบเสมือนการเดินทางไกลเพื่อก้าวไปสู่เป้าหมายที่มุ่งหวัง
ถึงแม้อาจจะยาวไกลต่างกัน...แต่ก็เป็นสิ่งที่ชีวิตต้องก้าวไปให้ถึง...
อยู่ที่ว่าแต่ละคนจะมุ่งไปให้ถึงฝั่งฝันนั้นได้ใกล้หรือไกลเพียงใด...
ขณะเดียวกันการเดินทางไกลของชีวิต ย่อมไม่ง่ายกว่าที่จะถึงเป้าหมายที่วาดหวังไว้
ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...
ล้วนเป็นการทดสอบว่าคนเรามีความฉลาดรอบรู้ที่จะเป็นเจ้าของชีวิตหรือไม่อยู่ ตลอดเวลาเช่นกัน
ปัญหาที่เกิดขึ้นตามรายทางของชีวิต...
จึงเป็นความท้าทายที่ทำให้ความรู้สึกของคนเรามีรสชาติมากขึ้น...
เปรียบเสมือนการเรียนรู้ที่จะทำอาหารให้มีความอร่อย
ก็ต้องมีเครื่องปรุงต่างๆ เข้ามาผสมด้วย... อาหารนั้นจึงจะมีรสชาติน่ารับประทาน...
แต่ถ้าขาดศิลปะในการปรุงแล้ว...อาหารที่มีอยู่ย่อมไม่ชวนให้น่าชิมลิ้มลองแต่ อย่างใด...
กลับกลายเป็นสิ่งที่ถูกเมินอย่างน่าเสียดาย...
การศึกษาชีวิตก็เช่นเดียวกัน...
กว่าที่จะก้าวไปสู่จุดหมายที่เป็นความสุขและความสำเร็จใช่ว่าจะง่ายเสียทีเดียว...
เพราะทุกขณะของการเดินทางของชีวิต...ก็ต้องเรียนรู้ที่จะฝ่าฝันอุปสรรคนานัปการ...
ต้องเรียนรู้ทั้งบทเรียนที่จะเป็นผู้ชนะและผู้แพ้ให้เป็นในคราวเดียวกัน...
เพราะเมื่อเรียนรู้ทั้งสองฝ่ายด้วยความเข้าใจ...
การเดินทางไกลก็จะมีทั้งสุขและทุกข์คอยเป็นครูสอนชีวิตให้แกร่งขึ้น...
อันจะช่วยนำทางให้เรามีความสุขและความสำเร็จที่ยั่งยืนได้...