มือของเราสอนธรรมะเราได้ด้วยหรือนี่?

มือของเราสอนธรรมะเราได้ด้วยหรือนี่?

         ลูกจงดูมือของตัวเองทั้งหงายมือและคว่ำมือ  ขณะหงายมือและคว่ำมือให้พิจารณามือเราไปด้วย  ลูกจงหงายมือและคว่ำมือหลาย ๆ ครั้ง  พ่อจะถามว่าเรามีมือเหมือนกันไหม???? 

......... (เหมือนกันค่ะ) 

แล้วตรงไหนไม่เหมือนกัน???

............ (ขนาดมือไม่เท่ากัน  นิ้วมือไม่เหมือนกัน  ความสั้นยาวของนิ้วไม่เท่ากัน  มือหยาบกระด้างไม่เหมือนกัน) 

ทำไมถึงไม่เหมือนกัน??? 

เพราะเป็นคนละคนกันใช่ไหม??? 

เพราะหลากหลายการดูแลใช่ไหม???? 

เหมือนกับชีวิตเราไหม????  
    

ชีวิตแต่ละคนแตกต่างกัน  ลูกลองหงายมือและคว่ำมืออีกครั้ง  แล้วลูกจงพิจารณามือที่คว่ำกับมือที่หงายว่ามือส่วนไหนสวยกว่ากัน? 

...........(หงายมือสวยกว่าค่ะ) 

เพราะอะไร? 

..........(ผิวพรรณสวยกว่า  เต่งตึงกว่า) 

หงายมือหมายถึงชีวิตของเรา  นี่คือตัวเราที่มีพระธรรม  เมื่อมีพระธรรมก็เหมือนกับมือที่หงาย 

แต่หงายแล้วก็ยังไม่เหมือนกันอีก  เหมือนกับชีวิตของเรา  ขาวไม่เท่ากัน  ความนิ่มไม่เหมือนกัน  ความละเอียดของผิวไม่เท่ากัน  ความผ่องใสก็ไม่เท่ากัน 

คนที่มือหนามือด้านก็เหมือนกับคนที่รู้พระธรรมแล้วจิตยังหยาบ  หรือคนที่รู้พระธรรมดีแล้วแต่ไม่ปฏิบัติตาม  
    

มือคว่ำเปรียบเหมือนกับคนที่ไม่มีพระธรรม คือ ดำมืด 

มือหงายคือคนที่มีพระธรรมคือสว่าง 

ชีวิตของคนเรามีสองด้านคือมืดกับสว่าง  จิตของคนมีหลากหลาย  แม้แต่จิตที่เป็นกุศลยังมีจิตกุศลมากจิตกุศลน้อยเลย 

เหมือนกับมือของคนนับล้านทั่วโลกที่ไม่เหมือนกัน  หากมือเหมือนกันก็เปรียบเหมือนกับคนที่มีจิตเหมือนกันมีกุศลเหมือนกันหรือคนที่มาทางเดินเดียวกัน 

เพราะฉะนั้นคนที่อยู่ในธรรมะก็ใช่ว่าเขาจะดีเสียทุกคนหรือเขาจะพร้อมเสียทุกคน  มีไม่พร้อมก็มาก  และมีพร้อมที่จะไปก็มาก 
     บางคนเหมือนคนที่พร้อมที่จะไปแต่มือยังไม่นิ่ม  เหมือนการทาโลชั่นต้องใช้เวลาไหม กว่ามือจะนิ่มเหมือนเดิม? 

จิตคนก็เช่นกัน  บางคนเร่งวิปัสสนา  เร่งกรรมฐาน  เร่งสวดมนต์  เร่งทำความเพียรทั้งวันทั้งคืน  แต่ยังไม่เห็นผลอะไร 

ถึงเราหักโหมนั่งสวดมนต์ทั้งวันทุ่มเททั้งวันทั้งคืนแล้วแต่ยังไม่เห็นผลอะไร 

นี่เป็นเพราะจิตเราเหนื่อย กายเราเหนื่อย เราก็เป็นทุกข์  เราควรทำพอดีๆ  เหมือนการทาโลชั่น  หากเราทาตลอดเวลาทามากเกินไปก็เปลืองโลชั่นเปล่า ๆ  เพราะโลชั่นที่เราทาซึมซาบเข้าผิวได้ไม่หมด 

เช่นเดียวกันกับจิตของเราเวลาปฏิบัติ ให้ทำเต็มที่แบบพอดีๆ  ทางสายกลางที่เราไม่เหนื่อย  เราไม่ทุกข์  หากเราเหนื่อยเราก็พัก 

เหมือนทาโลชั่นเราควรทาพอดีกับผิวแล้วเราก็หยุดทา  หากอยากทาโลชั่นมากกว่านั้นอีกก็ไม่ได้ช่วยให้ผิวดีขึ้นได้  ทางที่ดีเราควรเว้นระยะเวลาในการทาโลชั่น  
      

เช่นเดียวกับเราเราควรปฏิบัติแบบไม่ทุกข์  ทำพอดีๆ แบบทางสายกลาง  พ่อไม่ได้สอนให้มุ่งทางธรรมจนลืมทางโลก  ไม่ใช่  ถ้าเราทำแต่ทางนี้แล้วทำให้ข้างหลังเดือดร้อน  หน้าที่ทางโลกไม่ทำก็ไม่ใช่  ต้องทำให้สมดุลกันทั้งทางโลกและทางธรรม  ทั้งทางกายและทางจิต.......

ขอบคุณที่มา  ::  ปู่มาสอน แบบ ให้คิดคะ