ให้ไปเถ๊อะ ให้ธรรมะเป็นทาน ให้อาหารใจ ให้วัตถุใด ๆ ของใช้ของกินนั้นให้อาหารกาย แต่อย่าไปเที่ยวแจกเที่ยวป่าวประกาศ ให้ใคร ๆ ใครขอจึงให้ ใครไม่ขอเขาไม่อยากได้ก็อย่าให้
เพราะของเพลินโลกมีอยู่มาก สิ่งมอมเมาของโลกมีมาก หลงไปหลงเมาเกิดตาย นักบวชก็เมาอย่างนักบวช ชาวบ้านก็เมาอย่างชาวบ้านโลกนี้อยู่ด้วยความเมา เมาโลกเมาตัวเมาตน เมาไปจนตาย - ตายแล้วก็ยังเมา ยังไม่หายเมา เพราะหาเครื่องแก้เมาไม่เป็นไม่ได้
แต่เครื่องแก้เมามีอยู่
ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจกันเท่านั้นเอง บางคนรู้แล้วก็ไม่เอา บวชเข้ามาแล้วก็มัวเมาไปเรื่อย มีชีวิตก็เมาชีวิตเมากาย เมาวัย เมาโลก ธรรมะของ (พระ)พุทธะ(เจ้า)เท่านั้นที่จะเป็นยาแก้เมา แต่คนก็สนใจกันน้อยบอกสอนก็ไม่เอา ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ ไม่พอใจ
ชอบแต่ที่จะทำชั่วไปตามเรื่องเกิดตายของตน
ดีไม่เอา ชั่วไม่ละ จิตใจไม่รักษา โลกเขาเป็นอย่างนี้
ใครอยากได้บุญอย่างใดก็ให้เก็บเอา ใส่ใจของตนไปเถ๊อะ "
#หนังสือ ๙๖ ปี ศรีสงฆ์ธำรงศาสน์ ( มหาปุญโญวาท เล่ม 3 ) วัดป่าวิเวกวัฒนาราม บ้านห้วยทราย ต.คำชะอี อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร