สิ่งที่เราหนีไม่พ้นคือความจริง และสุดท้ายต่อให้เราหนีไปสุดขอบฟ้าได้ สุดขอบมหาสมุทรได้ มันก็หนีได้เพียงชั่วคราว เพราะสุดท้ายเราก็ต้องยอมรับความจริงอยู่ดี ดังนั้นแล้ว อยู่ที่ตัวเราเลือกว่าจะเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยการไม่ยอมรับความจริง หรือจะยอมเผชิญหน้ากับความจริงและเจ็บเพียงครั้งเดียวเพราะบางครั้งมันอาจจะไม่เจ็บเท่ากับที่เราคิดก็ได้เพราะมนุษย์เราชอบคิดกังวลสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
จนทำให้ความคิดที่ว่าถ้าเจ็บมันจะเจ็บมาก แต่ความจริงแล้วมันอยู่ที่ว่าเรายอมรับได้มากแค่ไหน ก็เจ็บน้อยเท่านั้นและหายเร็วเท่านั้นยอมรับวันนี้ แม้วันนี้อาจจะยังไม่หายแต่พรุ่งนี้จะดีขึ้นและวันถัดไปจะดียิ่งขึ้นและสุดท้ายจะหาย แต่หากยิ่งฝืนความจริงพรุ่งนี้ก็ไม่หาย เดือนหน้าก็ไม่หายวันไหนก็ไม่หายกลายเป็นคนเจ็บแต่ไม่จบ
ขอบคุณบทความจาก IG@dhammatan