ความสุขที่แท้จริง มันมีอยู่เมื่อเราไม่ต้องการความสุข

ความสุขที่แท้จริง ที่แท้จริง ๆ มันอยู่เหนือบุญ แต่ท่านก็สอนว่า 'บุญ' เป็นชื่อของความสุข คนฟังมันก็งง เราจะพูดกันเสียใหม่ว่า บุญเป็นชื่อของความสุข แต่ถ้าเป็นบุญที่แท้จริง มันจะต้องขึ้นไปจนถึงระดับที่รู้สึก รู้สึกว่าไม่ต้องการบุญนี่มากกว่า ไม่ต้องการความสุข นั่นแหละคือความสุขที่แท้จริง

ความสุขที่แท้จริง มันมีอยู่เมื่อเราไม่ต้องการความสุข ถ้าเรายังต้องการความสุขอย่างใดอย่างหนึ่งอยู่ มันจะเป็นความสุขที่แท้จริงไปไม่ได้ เพราะมันยังหิวอยู่ ความสุขที่แท้จริงมันต้องไม่อยากสุข ไม่อยากได้อะไร ไม่อยากแม้แต่ความสุข นั่นมันจึงจะเป็นความสงบสุขที่แท้จริง คือไม่ต้องอาศัยเวทนา ไม่ต้องอาศัยสุขเวทนา มันอาศัยความที่ไม่มีกิเลสรบกวน ไม่ต้องเสวยเวทนา ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยในการเสวยเวทนา จึงจะเป็นสุขที่แท้จริง

บุญนี้ก็เหมือนกัน ถ้ามันยังรู้สึกว่าอยากจะมีบุญอยู่แล้ว มันก็สงบไม่ได้ ถ้ามันไม่รู้สึกว่าจะต้องมีบุญ คือไม่อยากจะมีบุญ มันก็จะต้องหยุดกว่า สงบรำงับกว่า นั่นแหละจะเรียกว่า บุญ คือเป็นสุขชนิดที่แท้จริง

ที่มา>>๑๑๑ปีพุทธทาสภิกขุ>>พุทธธรรมกับสังคม