จาก คน (เคย) คิดฆ่าตัวตาย (คลิป)

บทความดี ๆ ของคนขับแท็กซี่หญิงคนหนึ่ง ที่กำลังไปส่งชายคนหนึ่งไปสู่ความตาย แต่แล้วเธอก็เป็นผู้ที่ช่วยเขาให้พ้นจากการ คิดฆ่าตัวตาย

หลังเกษียณอายุจากงานแม่บ้านในบริษัทแห่งหนึ่ง เอื้อยก็ตัดสินใจประกอบอาชีพขับรถแท็กซี่ โดยเลือกขับแต่เฉพาะตอนกลางวัน

ลูกสาวสองคนซึ่งเรียนจบและเริ่มทํางานแล้วบอกกับแม่ว่า "แม่อยู่บ้านเฉย ๆ ก็ได้นะ เดี๋ยวเราสองคน เลี้ยงแม่เอง" แต่เอื้อยไม่ยอม เธอไม่อยากเบียดเบียนลูก และรู้สึกว่าเธอ ยังมีแรงพอที่จะประกอบอาชีพ และสาเหตุที่เลือกขับรถแท็กซี่ เพราะเธอเป็นคนชอบขับรถอยู่แล้ว อีกทั้งยังชอบบริการคนอื่นด้วย เอื้อยจึงนําเงินก้อนที่ได้จากการเกษียณอายุไปดาวน์รถแท็กซี่และเลือกวิธีผ่อนที่สบายที่สุด

"เอื้อยชอบเจอคนเยอะ ต่าง ๆ กันไป" เธอบอก ลูกค้าเจ้าประจํา "ทําให้ได้เรียนรู้ชีวิตไปด้วย"
"แหม เอื้อยนี่เป็นคนขับแท็กซี่ตัวอย่างได้เลยนะ"

เอื้อยหัวเราะ

วันหนึ่งเอื้อยรับผู้ชายวัยหนุ่มใหญ่คนหนึ่งมาจากซอยเล็ก ๆ ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขาบอกเป้าหมายว่า
" สะพานพระราม 8 "

"ซอยอะไรคะ" เอื้อยถาม "ตรงอรุณอมรินทร์หรือเปล่า" ชายคนนั้นไม่ตอบ ทําราวกับไม่ได้ยินคําถามของเอื้อย เอื้อยก็เลยขับรถไปเรื่อย ๆ โดยมีเป้าหมายมุ่งตรงไปยังสะพานพระราม 8 ตามความประสงค์ของลูกค้า ระหว่างทางนั้นเอง เอื้อยก็ได้ยินชายผู้นั่งเบาะหลังถอนหายใจเฮือกใหญ่สองสามครั้ง เอื้อยมองที่กระจกส่องหลังก็เห็นใบหน้าที่เศร้าหมอง ดูอับจนหนทาง

แล้วจู่ ๆ เขาก็ถามเอื้อยขึ้นว่า "คุณเคยคิดฆ่าตัวตายไหมครับ"

เอื้อยสะดุ้งโหยง ในหัวคิดหาคําตอบอย่างรวดเร็วและตอบเขาไปว่า "เคยสิคะ ตอนฉันอายุ 37 ปี จู่ ๆ สามีก็มาบอกว่ามีเมียใหม่แล้ว ให้ฉันออกจากบ้านไป เป็นคุณ คุณก็คงจะคิดเหมือนฉัน คือคิดฆ่าตัวตาย"

พูดแล้วแอบมองชายผู้มีทุกข์ เขาดูสนใจคําพูดของเอื้อยมาก เธอจึงพูดต่อ

แต่พอฉันมองหน้าลูกสาวสองคน ฉันก็บอกตัวเองว่าตายไม่ได้หรอก เพราะลูกสองคนนี่ ถ้าอยู่กับพ่อก็อาจจะถูกแม่เลี้ยงรังแก ฉันตัดสินใจคืนนั้นเลยว่าฉันต้องเอาลูกไปด้วย และไปตั้งต้นชีวิตใหม่ข้างหน้า ฉันพาลูกสองคนออกจากบ้านกลางดึกไปตั้งตัวที่บ้านเพื่อน และตัดสินใจว่าฉันจะต้องเลี้ยงลูกให้ได้ เพื่อนพาฉันไปสมัครงานเป็นแม่บ้านที่บริษัทแห่งหนึ่ง ฉันเรียนจบแค่ป.6 นะคุณ แต่ฉันก็สามารถส่งลูกสาวสองคนเรียนจนจบปริญญาตรีได้ ตอนนี้เขามีงานทํา แล้วฉันก็ออกจากบริษัทนั้น และประกอบอาชีพขับแท็กซี่โดยไม่พึ่งพ่อของลูกอีกเลย"

ผู้ฟังถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่แล้วว่า "แล้วตอนนี้สามีคุณเป็นยังไงบ้างล่ะ"

"ไม่รู้" เอื้อยตอบชัดเจน หนักแน่น "ฉันไม่สนใจเลย คนไม่รักลูก ไม่รักเมีย ฉันไม่อยากติดต่อด้วยหรอก ลูก ๆก็ไม่เห็นว่าอะไร"

ชายผู้นั้นฟังคําตอบแล้วก็นิ่งไปอีกพักใหญ่ รถแล่นเข้าใกล้เป้าหมายไปเรื่อย ๆ

"คุณจบป.6จริง ๆ หรือ"

เอื้อยหัวเราะ "จริงสิคุณ ฉันจะไปโกหกคุณทําไม"

"ผมอายคุณจัง"เขาเอ่ยขึ้น เอื้อยขํา "อายฉันเรื่องอะไร"

ชายผู้นั้นตอบเบา ๆ ว่า "คุณรู้ไหม ความจริงผมคิดฆ่าตัวตาย ผมจะให้คุณไปส่งผมที่สะพานพระราม 8 แล้วผมจะกระโดดน้ําฆ่าตัวตาย เพราะผมหมดตัวกิจการเจ๊ง และแฟนผมเขาก็ขอเลิกกับผม ผมอยากจะตายไปเสียให้พ้น ๆ แต่พอคุณเล่าเรื่องของคุณ ผมอาย เพราะคุณเป็นผู้หญิง คุณยังสู้ แล้วผมล่ะ เป็นผู้ชายแท้ ๆ เรียนก็จบมหาวิทยาลัยแต่กลับต้องอายคุณเสียแล้ว"

เอื้อยใจหายวาบ จากนั้นก็ตามด้วยความรู้สึกยินดีที่ตน เป็นประโยชน์แก่การตัดสินใจของผู้ชายคนหนึ่ง

"คุณจะให้ฉันไปส่งที่ไหนล่ะ"
0
ชายผู้นั้นตอบเบา ๆ ว่า "ช่วยไปส่งผมที่หมอชิตนะครับ ผมจะกลับบ้านไปหาแม่"

เอื้อยกลับรถและขับตรงไปสู่สถานีขนส่งหมอชิตอย่างปลื้มเปรม

ชีวิตเป็นเช่นนี้เอง พลิกได้แค่เสี้ยววินาที

ที่มา : นิตยสาร Secret ปี 2559 ฉบับที่ 188 (26 เม.ย. 59) หน้า 64-65
คอลัมน์ : dhamma is everywhere
ผู้เขียน/แต่ง : ไพลิน รุ้งรัตน์