เมื่อใจเรา ปล่อย มันก็จะ วาง

ปล่อย จากการยึดติด
ปล่อย จากกิเลส
ปล่อย จากความทุกข์ ความสุข
ปล่อย จากความอยากทั้งปวง
ปล่อย จากตัณหา
ปล่อย ปัญหาทุกสิ่งออกจากตัวเอง

เราเจ็บมาพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องทน ต้องแบกสิ่งอยู่ที่อยู่เหนือการควบคุมของตัวเราหรอก
เมื่ออารมณ์ไม่ได้ดั่งใจ เศร้า ทุกข์ ท้อแท้ แวะเวียนผ่านเข้ามา
แค่รับรู้เข้าใจ ว่าจิตเรากำลังเศร้าหมองอยู่

ยอมรับห้วงเวลานั้นๆ ให้ได้
ทุกข์ก็ให้สุด เศร้าให้สุด
เสียใจให้สุด ท้อแท้ให้สุด
เมื่อเจ็บจนสุดแล้ว

จง 'ตั้งสติ' แล้วค่อยแก้ไขปัญหานั้นต่อไป

มันแก้ที่คนอื่นไม่ได้หรอก
เราต้องแก้ที่เรา แก้ที่ความคิดของเราก่อน

จากนั้นค่อยมองปัญหาว่ามีทางออกกี่ทาง เขียนมันออกมาในกระดาษพร้อมผลที่จะได้รับ
จากนั้นค่อยลงมือทำตามวิธีนั้น วิธีที่เราสร้างขึ้นเองนี่แหละ
เมื่อเราเผชิญกับปัญหาที่เกิด เราก็ต้องแก้มันด้วยตัวของเราเอง
ไม่มีใครจะหาทางออกให้ชีวิตของเราได้เท่าตัวของเราเอง
หากยังมองไม่เห็นทางออกในบางปัญหา บางทีเราก็ต้องปล่อยมันไป
ปล่อยให้เวลาได้ช่วยให้เราเห็นทางออกของการแก้ไขมากขึ้น

ปัญหาบางอย่างแก้ไขได้ทันที
ปัญหาบางอย่างไม่สามารถแก้ได้ทันที
เมื่อเราทำดีที่สุดแล้วในแบบของเรา
สุดแล้วก็ "แค่ปล่อยปัญหานั้นไป"

เราเป็นแค่คนๆ หนึ่งในโลกใบใหญ่นี้เท่านั้น
เราไม่ใช่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่จะแก้ไขปัญหาได้ทุกเรื่อง
และไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะมีทางออกไปดังใจเราทุกครั้ง
ไม่ใช่เราเจ็บ คนอื่นก็เจ็บ
โลกนี้จึงยุติธรรมเสมอ

กับนิยามที่หลายคนเข้าใจว่า"เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป และทุกๆ อย่างย่อมเปลี่ยนแปลงเสมอ โดยเฉพาะใจของคน"

เครดิตแหล่งข้อมูล : dharmabuddhism_