การสูญเสีย พลัดพรากนั้นย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดา

การสูญเสีย พลัดพรากนั้นย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดา

โดยเฉพาะกับคู่ของคนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว หรือคู่ที่พร้อมใจกันลงหลักปักฐานแล้ว หากต้องมีการพลัดพรากเกิดขึ้น ก็ย่อมที่จะเจ็บปวดมากกว่า คู่รักเป็นของธรรมดา เพราะได้เลือกแล้ว ผ่านการตัดสินใจแล้วว่าจะครองคู่กับคนๆ นี้ ...

เมื่อคู่ของตนได้เปลี่ยนใจ เอาใจออกห่างก็ย่อมเจ็บลึก เจ็บนาน เป็นของธรรมดา

หากลองตั้งสติคิดทบทวนดู ไม่มีใครแย่งใครไปจากชีวิตเราได้ ถ้าหากคนของเราไม่พร้อมที่จะก้าวขาออกไปเอง เพราะคนที่เขารักเราจริงนั้น เขาจะไม่ยอมเอื้อมมือไปดึงมือใครอีกคนเพื่อมาทำร้ายคนที่เขารักอย่างแน่นอน ...

เว้นแต่ว่าเขาไม่ได้รักเราอีกแล้ว หรืออีกนัยหนึ่งก็คือใจของเราไม่อยู่กับเราแล้ว เขาจึงทนเห็นคนที่รักเขาเจ็บปวดได้ โดยที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไร

หากพิจารณาอีกแง่ หากเขาเลือกคนใหม่นั้นก็แปลว่าครอบครัวไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา คนที่เข้ามาใหม่ต่างหากที่สำคัญกว่า เขาจึงต้องยอมแลก

คนที่ตัดสินใจเช่นนี้คือคนที่ใช้กิเลสเป็นตัวนำศีลและความถูกต้อง

เมื่อพิจารณาให้ดีก็ควรที่จะต้องปล่อยเขาไป แม้เจ็บปวด ทุกข์ทรมานก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้ว่าใจเขาไม่อยู่แล้ว

การเลือกที่จะจบแต่เจ็บทีเดียว อาจจะทุกข์น้อยกว่าการเลือกที่จะมีเขาแล้วเจ็บปวดเรื้อรัง

ลองพิจารณาดีๆ คนเรานั้นไม่จากเป็นก็จากตาย ไม่จากเวลานี้ยังไงก็ต้องจากอยู่ดี เศร้าเสียใจได้แต่ไม่มีใครที่จะเศร้าและเสียใจไปตลอดชีวิต

มีกรรมร่วมกันจึงได้มาเจอกัน หมดเวรกรรมก็ต้องจากกัน เป็นของธรรมดา
ขอเป็นกำลังใจ

เครดิตแหล่งข้อมูล : เพจเห็นทุกข์เห็นธรรม