ยามที่ไร้ที่พึ่ง!

การเข้าถึง ‘ธรรม' จนถึงระดับที่ ปล่อยวาง ลดการยึดมั่นถือมั่นได้เด็ดขาด จนไม่ทุกข์ จากปัญหา ความพลัดพราก สูญเสียนั้นต้องอาศัยการฝึกปฏิบัติล้างใจนั้นจะต้องเป็นไปตามลำดับขั้น

หากแค่อยากหาที่พึ่งทางใจ มีความเลื่อมใสศรัทธา ทำบุญ เจริญภาวนา สวดมนต์ ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี ที่ให้ผลและมีอานิสงส์มาก เพราะช่วยบรรเทาความทุกข์ใจ ความโศกเศร้าเสียใจ จากการพลัดพราก สูญเสียและสิ้นหวังได้ในเบื่องต้น

แม้จะยังทุกข์อยู่ แต่ก็จะมีวิธีการวางใจไม่ให้ไปจมกับทุกข์ ยามที่ขาดที่พึ่งได้

หลายคนหันหน้าพึ่งธรรมะนั้นจึงเป็นหนทางที่ถูกต้องแล้ว
เพราะธรรมะ เป็นหนทางแห่งการดับทุกข์
ทุกข์อาจไม่หายทันทีก็จะหายทุกข์ใจได้ง่ายกว่า ผู้ที่ไม่เคยศึกษาสัจธรรมของชีวิตหรือไม่สนใจใฝ่ธรรมมาก่อน

หากจัดการปัญหาไม่ได้ ลองใช้วิธีนั่งเงียบๆ แล้วจะเห็นว่า อารมณ์ของจิตเรานั้น มันไหลไปตามกิเลสในใจ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวสุขเดี๋ยวก็ทุกข์ คิดเรื่องนั้นแล้วก็กระโดดมาเรื่องนี้ อยู่ไม่เป็นทุกข์

เพราะเราไม่เคยกำหนดลมหายใจ ไม่เคยคุมสติตัวเองให้ ‘อยู่ได้' กับความจริงที่ว่า "ทุกอย่างเกิดขึ้นล้วนแล้วแต่ต้องเกิดขึ้น การทำใจ ยอมรับปัญหาและความสูญเสีย จึงเป็นเรื่องความจริงที่เราเห็นรับรู้แล้ว ต้องหาทางแก้ไข ปล่อยวาง อย่ายึดไว้"

หากหมั่นฝึกเห็นจิตที่ไม่เที่ยงบ่อยๆ เห็นทุกข์ทางใจของตัวเองบ่อยๆ
เห็นจนกระทั่ง ตระหนักชัดเลยว่า "กายใจนี้ มันบังคับไม่ได้ มีเหตุก็เกิดก็ต้องเกิด หมดเหตุก็ดับ ทุกข์ก็ดับ" ใจแม้จะทุกข์อยู่ แต่จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมาก

ดังนั้นคนที่ปฏิบัติธรรมบ่อยๆ จะฝึกสติ เมื่อทุกข์มาจะมีสติหาทางวางใจให้ไม่ทุกข์มากกว่าคนที่ไม่เคยฝึกปฏิบัติเลย
#นามบุญ
#เห็นทุกข์เห็นธรรม