คนเราทุกข์เพราะความคิดของเราเอง

คนเราทุกข์เพราะความคิดของเราเองนี่แหละ
ไม่ได้ทุกข์เพราะใคร

ยิ่งพอเวลาที่เราโกรธ เราจะเห็นตัวเองได้ชัดมากๆ
หากไม่มัวอาฆาต สาบแช่ง อยากเอาคืน คนอื่น
เราจะเห็นมารในตัวเราได้ดีที่สุดช่วงเวลานั้น
ทั้งคำพูด การกระทำ มันจะออกมาหมดตอนนี้

เมื่อโกรธ ไม่พอใจ
หากรู้ตัวว่าเป็นคนใจร้อน ปากร้าย จึงอย่าเพิ่งโต้ตอบใคร
รอให้ใจมันเย็นก่อนค่อยโต้ตอบเขา
หากเราคิดว่า คนอื่นทำไม เขาทำได้ หักหาญน้ำใจเราได้ โดยไม่ละอายใจบ้างเลย

เธอเห็นคนชั่ว เขาทำไม่ดี เธออยากเป็นแบบเขาหรือ
เขาไม่ดีเราดี ก็พอ ไม่ต้องเอาตัวไปเปรียบใคร
บุญ-บาป อยู่ที่ใจ
สำนึกผิดชอบชั่วดีอยู่ที่ใจเรานี่แหละ

หากให้เปรียบก็คล้ายกับมีคนมายืมเงินเราแล้วไม่คืน หรือเราทำเงินหล่นหาย รู้ตัวคนเก็บได้แต่เขาไม่คืนนั่นแหละ
เมื่อเหตุมันเกิดขึ้นแล้วเรามัวแต่โทษเขา เก็บเอามาคิดวนซ้ำๆ ว่าทำไมเขาจึงไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้

เป็นการต่อความทุกข์ให้ตัวเราเอง
จากที่คิด เครียด จิตใจกระวนกระวาย คิดไม่ตก ส่งผลให้นอนไม่หลับ คิดซ้ำๆ วนเวียน กลายเป็นโกรธ เกลียด อาฆาตเข้ามาแทน และอยากเอาคืนเขา

เพียงเพราะ เราไม่ยอมรับ "ความจริงที่เกิดขึ้นว่ามันเกิดแล้ว แทนที่จะปล่อยมัน กลับยังยึดติดกับมัน"

เราจึงทุกข์ไม่จบอยู่อย่างนี้
ใจที่วางก่อนคือ ใจที่พบความสงบและยอมรับจริง
ใจที่ไม่โกรธคือ ใจที่ไม่ยืดความทุกข์ให้อายุยาว
เพราะความทุกข์มันทำร้ายเราไปเรื่อยๆ ทุกๆ วัน
ยิ่งต่ออายุให้ทุกข์ ชีวิตเรายิ่งห่างไกลจากความสุขมากขึ้นเท่านั้น

#นามบุญ
#เห็นทุกข์เห็นธรรม