บทเรียนที่ 12 ของน้องเฟิร์น ... เรื่องราวที่ไม่อาจเห็นหากเราเดินเร็วไป

4 เมษายน พ.ศ. 2552
10 โมงเช้ากว่าๆ ...
ระหว่างทางเดินไปขึ้นรถหน้าปากซอย เช้าวันหลังคืนฝนกระหน่ำกรุงเทพฯ

สายวันนี้ พ่อรับหน้าที่พาหนูไปโรงพยาบาล
เราจูงมือเดินกันไปสองคน ... เงียบๆ
พ่อเหลือบเห็นอะไรบางอย่างอยู่ริมทางเท้า
โดยไม่ต้องคิด ... พ่อถ่ายรูปมันเก็บเอาไว้ทันที

"เฟิร์น ... พ่อว่าเราหยุดดูอะไรกันหน่อยไหมจ๊ะ"
"ดูอะไรค่ะ"
"หนูว่าหนูเห็นอะไรล่ะจ๊ะ"

ถ้าใครเดินผ่านไปมาแถวนั้นจะเห็น ..
ชายผมบางวัยกลางคนกับลูกสาววัย 9 ขวบ นั่งยองๆข้างทาง ริมถนนเล็กๆ
กำลังดูอะไรกันอยู่ กำลังคุยอะไรกันอยู่
... ถ้าย่องเข้าไปใกล้ๆจะได้ยินอะไรประมาณว่า ...

"... ก้อนหิน ... กำแพง ... สีเขียว ... ใบไม้ ... เลื้อย ... นอน
น้ำ ... ตะไคร้ (พ่อเดาว่าหนูหมายถึง ตะไคร่) ... ท่อน้ำ ... เติบโต ... "

ถ้าแอบชำเลืองดู จะเห็นชายวัยกลางคนคนนั้น นั่งยองๆขยับแว่น ยิ้มอย่างอดทน
... ราวกับว่าจะรอคำสำคัญ (Key Word) บางคำจากปากเล็กๆของสาวน้อยที่เรียกเขาว่า "พ่อ"

" ... งอก ... ยาก ... ไม่ง่าย ... แฉะ ... เปียก ... พยายาม ..."

ใช่แล้วลูกรัก พ่ออยากจะชี้ให้หนูดู ... "ความพยายาม"
พยายามอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ...
ชีวิตนี้ของหนู ต้องไม่ยอมแพ้มันนะจ๊ะ ... ลูกรัก
ไม่ว่า "มัน" ที่ว่านั้นจะคือ ADHD, สังคมที่ไม่เข้าใจหนู หรือ อะไรก็ตาม

ในวันที่พ่อไม่สามารถอยู่กับหนูได้อีกต่อไป
หวังว่าหนูจะนึกถึงคำสอนของพ่อ เมื่อหนูเห็นมันอีกครั้ง
ขอบคุณ "คนบนฟ้า" ที่ส่งตัวอย่างดีๆให้พ่อเอามาสอนหนูทุกๆวัน

แล้วเราก็ลุกขึ้น
... จูงมือกัน และก้าวเดินต่อไป (อย่างเงียบๆ)

... แด่ลูกสาวของพ่อ
... แด่เธอ "ผู้ไม่แพ้"