จิงเคอ บุรุษผู้ลอบสังหารฉินซีฮ่องเต้

.....มีสำนวนจีนอยู่สำนวนหนึ่ง กล่าวไว้ว่า สุดแผนที่มีกั้นหยั่น ซึ่งหมายความว่า เมื่อเหตุการณ์ได้ดำเนินไปถึงที่สุดแล้ว เจตนาที่แท้จริงของอีกฝ่ายก็จะเปิดเผยออกมาให้เห็น ซึ่งสำนวนดังกล่าวนี้มีที่มาจากเหตุการณ์ที่จิงเคอ มือสังหารจากแคว้นเอี้ยนได้บุกเข้าไปสังหารฉินอ๋องเจิ้ง(หรือก็คือ จิ๋นซีฮ่องเต้ ในเวลาต่อมา)

.....ช่วงปลายยุคจ้านกว๋อ แผ่นดินจีนถูกแบ่งเป็นเจ็ดแคว้น ได้แก่ ฉิน ฉู่ เว่ย จ้าว หาน เอี้ยน และ ฉี ในแคว้นทั้งเจ็ด แคว้นฉินมีกองทัพเข้มแข็งมากที่สุดและได้ทำสงครามกลืนกินดินแดนของแคว้นอื่นๆมาโดยตลอด

.....จนเมื่อราว 300 ปี ก่อน ค.ศ. ฉินอ๋องเจิ้ง พระนามเดิมว่า อิ๋งเจิ้ง ได้ขึ้นครองแคว้นฉินและสืบต่อนโยบายทำสงครามรวมแผ่นดินอย่างได้ผลสำเร็จ จนสามารถทำลายแคว้นหานและแคว้นจ้าวลงได้ จนทำให้แคว้นอื่นๆที่เหลือ พากันหวาดหวั่นไปตามๆกัน

.....ในขณะนั้น ไทจื่อตัน รัชทายาทของแคว้นเอี้ยน ได้เล็งเห็นว่า หากฉินอ๋องเจิ้งตายลงเสียผู้หนึ่ง แผนการรวมแผ่นดินของแคว้นฉินก็จะจบสิ้นลง และแคว้นต่างๆ ก็จะปลอดภัย ดังนั้น ไทจื่อตันจึงส่งคนไปเชิญจิงเคอ ซึ่งเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งของแผ่นดินมาและเกลี้ยกล่อมให้จิงเคอไปลอบสังหารอ๋องฉิน

.....หลังจากใช้เวลาระยะหนึ่ง จิงเคอก็ยอมรับทำงานนี้ให้ แต่ได้กล่าวกับไทจื่อตันว่า การเข้าถึงตัวฉินอ๋องนั้น ไม่อาจทำได้โดยง่ายเว้นเสียแต่จะมีของขวัญที่ฉินอ๋อง พอพระทัยติดมือไปถวายเท่านั้น ครั้นพอไทจื่อตันถามว่า ของสิ่งนั้นคืออะไร จิงเคอจึงกล่าวว่า เมื่อหลายปีก่อน แม่ทัพฝานอีฉีของแคว้นฉินเคยรับบัญชาฉินอ๋องเจิ้งไปตีแคว้นจ้าว แต่พลาดท่าเสียทีจนกองทัพแตกพ่ายยับเยิน ฝานอีฉีจึงหนีมาลี้ภัยอยู่กับไทจื่อตัน ซึ่งฝานอีฉีผู้นี้ เป็นคนที่ฉินอ๋องเจิ้งอยากได้ตัวกลับไปลงโทษมากที่สุด หากนำหัวของฝานอีฉีไปถวายฉินอ๋องเจิ้งแล้ว การจะได้เข้าถึงตัวฉินอ๋องเจิ้งก็คงไม่ยาก

.....เมื่อไท่จื่อตันได้ทราบเช่นนั้น ก็ปฎิเสธและให้เหตุผลว่า ฝานอีฉีหนีร้อนมาพึ่งเย็น ทั้งนับเป็นสหายผู้หนึ่งของพระองค์ จะให้พระองค์สังหารเขาเพื่อนำหัวไปถวายฉินอ๋องนั้น พระองค์มิอาจทำได้

.....ทางฝ่ายจิงเคอ เมื่อเห็นว่าไทจื่อตันไม่ยอมทำตามข้อเสนอของตน จึงแอบไปเข้าพบฝานอีฉีและบอกเล่าถึงแผนการที่จะเข้าไปสังหารฉินอ๋อง ก่อนจะขอศีรษะของอีกฝ่ายเพื่อทำให้แผนการลุล่วง

.....สำหรับฝานอีฉีเองนั้น ก็มีความแค้นที่ฉินอ๋องสั่งประหารล้างตระกูลของตนเมื่อครั้งที่ตนพ่ายศึกและหนีมาแคว้นเอี้ยน ครั้นพอได้ยินจิงเคอบอกว่าจะไปสังหารฉินอ๋องแต่ต้องใช้หัวของตนเป็นใบเบิกทางก็ตัดสินใจสละชีวิตเชือดคอตาย จากนั้นจิงเคอจึงนำศีรษะของฝานอีฉีไปให้ไท่จื่อตัน ซึ่งเมื่อรัชทายาทแคว้นเอี้ยนได้เห็นดังนั้นก็ทรงเสียพระทัยมากและให้ทำพิธีศพฝานอีฉีอย่างดีที่สุด จากนั้นจึงเริ่มดำเนินแผนการลอบสังหารฉินอ๋องเจิ้งทันที

.....ไทจื่อตันทรงให้จิงเคอปลอมตัวเป็นทูตแคว้นเอี้ยนและส่งจอมยุทธ์อีกคนหนึ่งชื่อ ฉินอู่หยางเป็นผู้ช่วยทูต นำเครื่องบรรณการพร้อมศีรษะของฝานอีฉีและแผนที่แคว้นเอี้ยนไปถวายฉินซีอ๋อง โดยแสร้งทำเป็นว่าแคว้นเอี้ยนยอมสวามิภักดิ์จึงส่งทูตเดินทางนำเครื่องบรรณาการมาถวาย

.....ข้างฝ่ายฉินซีอ๋อง เมื่อทราบว่า แคว้นเอี้ยนส่งทูตมาขอสวามิภักดิ์พร้อมกับนำหัวฝานอีฉี อดีตแม่ทัพที่ทรยศพระองค์มาถวายด้วย ก็ทรงยินดีเป็นอย่างยิ่งถึงกับทรงโปรดให้คณะทูตเข้าเฝ้าอย่างใกล้ชิด

.....ครั้นเมื่อจิงเคอได้มีโอกาสเข้าเฝ้าถึงตัวฉิน อ๋องเจิ้งแล้ว ก็ได้นำแผนที่แคว้นเอี้ยนออกมาคลี่ถวายให้ฉินอ๋องทอดพระเนตร ทว่าภายในม้วนแผนที่นั้นจิงเคอได้ซ่อนกั้นหยั่น(กระบี่สั้น)อาบยาพิษเอาไว้ จนเมื่อกางแผนที่หมดแล้ว จิงเคอก็ชักกั้นหยั่นออกมาแทงฉินอ๋อง ทว่าพระองค์ทรงหลบได้ทัน ในเวลานั้น เหล่าขุนนางในท้องพระโรงต่างพากันตื่นตระหนก ที่เห็นทูตแคว้นเอี้ยนพยายามลอบสังหารกษัตริย์ของพวกตน แต่เนื่องจากขุนนางทุกคนต่างปราศจากอาวุธติดตัวจึงไม่อาจเข้าช่วยฉินอ๋องได้

.....อย่างไรก็ตาม ในบรรดาขุนนางเหล่านั้น ยังมีแพทย์หลวง นาม เซี่ยอู่แฉ่ ที่ตั้งสติได้และขว้างร่วมยาเข้าใส่จิงเคอจนทำให้จิงเคอเสียจังหวะ และเปิดโอกาสให้ฉินอ๋องวิ่งไปคว้าพระแสงกระบี่มาตัดแขนจิงเคอขาด ขณะนั้นเอง พวกองครักษ์ก็เข้ามาในท้องพระโรงและรุมล้อมจิงเคอกับฉินอู่หยางไว้ แม้ทั้งสองจะมีฝีมือสูง แต่ก็มิอาจสู้กับองครักษ์นับร้อยได้ จึงถูกสังหารเสียในที่นั้น

.....หลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ฉินอ๋องเจิ้งทรงพระพิโรธเป็นอันมาก จึงให้แม่ทัพหลีซิ่น นำทัพไปตีแคว้นเอี้ยน ซึ่งกองทัพฉินสามารถตีเมืองหลวงของเอี้ยนได้และบีบให้เอี้ยนอ๋องยอมจำนนโดยการประหารไทจื่อตันเสีย เอี้ยนอ๋องไม่มีทางเลือกจึงยอมตัดหัวโอรสของพระองค์มอบให้แก่กองทัพฉินเพื่อแลกกับการที่อีกฝ่ายจะถอยทัพ

.....ซึ่งแม้ว่าในครั้งนี้ เอี้ยนอ๋องจะรักษาแคว้นของตนไว้ได้ แต่ก็อยู่ต่อมาได้อีกเพียงสองสามปีเท่านั้น ก่อนที่จะถูกแคว้นฉินทำลายจนสิ้นชาติไปในเวลาต่อมา