อ.เฉลิมชัย เล่าเรื่องในหลวง “ทรงขับรถมาพระองค์เดียว และหอบรูปของพวกเรามาด้วยพระองค์เอง

สมัยเป็นเด็กๆ ผมมีความปรารถนาแบบตั้งจิตตั้งใจเลยว่า สักวันหนึ่งกูจะเป็นคนเก่งและกูจะได้มีโอกาสถวายการรับใช้และเข้าเฝ้า ผมคิดขนาดนั้นเลย เพราะรู้ว่าพระองค์ท่านทรงชอบวาดรูป การเรียนวาดรูปของผมก็ได้แรงบันดาลใจจากพระองค์ท่าน

ผมเคยวาดภาพที่วัดพุทธปทีปที่ลอนดอน งานนั้นผมตั้งใจทำถวายพระองค์ท่านเพื่อเป็นงานศิลปะประจำรัชกาลที่ 9 โดยไม่มีใครสั่งให้ทำด้วย ทำด้วยตนเองเลย ซึ่งในขณะนั้นเรายากจนด้วยซ้ำไป ผลจากงานนี้ทำให้ผมมีโอกาสได้เข้าเฝ้าพระเจ้าอยู่หัวเป็นครั้งแรก เพราะทรงเลือกเราให้ทำงานถวายท่าน ทรงเห็นว่าการทำหนังสือพระมหาชนก พระองค์ท่านทรงต้องการงานวาดที่ไม่เลียนแบบรัชกาลใด เป็นศิลปะไทยสมัยใหม่ที่ไม่เหมือนกับวัดพุทธปทีปที่พระองค์ท่านได้เคยทอดพระเนตร

จากการที่ได้เข้าเฝ้าและได้ฟังความเป็นครูของพระเจ้าอยู่หัวในการที่พระองค์ทรงวินิจฉัยรูป ได้เห็นถึงพระอัจฉริยภาพของพระเจ้าอยู่หัวในเชิงจิตวิทยาในการมอบหมายงานให้แต่ละคน ทรงให้กำลังใจให้ข้อคิด และมีพระอารมณ์ขัน เมื่อได้ใกล้ชิดยิ่งทำให้เราไม่นึกไม่ฝันว่าพระเจ้าอยู่หัวทำไมทรงมีชีวิตที่ง่ายเหลือเกิน ทรงขับรถมาพระองค์เดียว และหอบรูปของพวกเรามาด้วยพระองค์เอง และทรงบอกว่าเมื่อคืนทรงไม่ได้บรรทมเลย เพราะทรงนั่งตรวจงานของพวกเราอยู่ ซึ่งเป็นปึ๊งใหญ่มากๆ สิ่งนี้ก็สร้างความประทับใจให้มาก ขนาดเป็นพระเจ้าอยู่หัวยังทรงงานหนักขนาดนี้ แล้วเราล่ะ เราก็ต้องทำงานเพื่อชาติบ้านเมือง นั่นคือสิ่งที่นำไปสู่การสร้างวัดร่องขุ่น ซึ่งงานนี้เป็นสิ่งที่ผมทุ่มเททำเพื่อถวายแด่พระเจ้าอยู่หัวด้วยชีวิตและจิตวิญญาณของผม นี่คือศิลปะประจำรัชกาลที่ 9 ที่เป็นทั้้งสถาปัตยกรรม จิตรกรรม และศิลปกรรม ผมเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ไม่ขอและรับเงินใครมาสร้างทั้งสิ้น

ผมขอสร้างวัดร่องขุ่นให้เป็นงานศิลปะประจำรัชกาลที่ 9 ที่ยิ่งใหญ่ระดับโลก ฝากไว้ในแผ่นดินนี้โดยไม่ปรารถนาสิ่งใดตอบแทนจากพระองค์ท่าน หรือจากประเทศชาติแต่อย่างใด