ย้อนประวัติศาสตร์ โสเภณีสำเพ็ง ย่านสำราญสุดเฟื่องฟูสมัยร.๕

ย้อนกลับไปเมื่อร้อยกว่าปีที่แล้ว กิจการค้าประเวณีในกรุงเทพฯ เริ่มต้นขึ้นที่สำเพ็ง ซึ่งเป็นย่านที่มีชื่อเสียงทั้งเรื่องโสเภณี โรงฝิ่น โรงน้ำชา และบ่อนพนัน จนกลายเป็นพื้นที่บันเทิงยามค่ำคืนของบางกอกในยุคนั้น ลูกค้ามีทั้งชาวบ้านทั่วไป ชาวจีนที่อพยพมาอยู่ไทย ยันข้าราชการชั้นสูง

มีโรงโสเภณีหลายแห่งตั้งอยู่ตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ ในย่านสำเพ็ง และทำกันอย่างเปิดเผย ในสมัย ร.5 มีการแขวนโคมเขียวเป็นสัญลักษณ์เพื่อให้รู้ว่าเสียภาษีแล้ว

ยุคสมัยหนึ่งคำว่า "สำเพ็ง" จึงถูกใช้เป็นคำด่าทอผู้หญิงอย่างรุนแรง หมายถึงผู้หญิงที่ประพฤติตัวไม่ดีหรือผู้หญิงหากิน ส่วนคำว่า "เจ้าชู้สำเพ็ง" ก็หมายถึงผู้ชายที่ชอบเที่ยวซ่อง

กิจการค้าประเวณีในยุคนั้นรุ่งเรืองถึงขนาดที่สมัย ร.3 แม่เล้าและโสเภณีร่วมกันสร้างวัดได้สำเร็จ ต่อมาในสมัย ร.4 วัดนี้ได้รับพระราชทานนามว่า "วัดคณิกาผล" ซึ่งหมายถึงวัดที่สร้างจากเงินของโสเภณี