ย้อน 80 ปี นิวเคลียร์ถล่มฮิโรชิม่า-นางาซากิ คร่าชีวิตผู้คนกว่า2แสน

ในโอกาสครบรอบ 80 ปีของโศกนาฏกรรมระเบิดปรมาณูที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ การรำลึกถึงเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์นี้ยังคงเป็นบทเรียนที่สำคัญสำหรับมนุษยชาติ

การรำลึกและเสียงเตือนจากอดีต
วันที่ 6 สิงหาคม และ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2488 (ค.ศ. 1945) คือวันที่โลกต้องจารึกไว้ถึงความสูญเสียครั้งใหญ่จากระเบิดปรมาณูที่เมืองฮิโรชิม่าและนางาซากิ ทำให้มีผู้เสียชีวิตทันทีและจากผลกระทบในระยะยาวกว่า 200,000 คน

เกิดอะไรขึ้นที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ

"เช้าตรู่วันที่ 6 สิงหาคม 1945 กองทัพอากาศสหรัฐฯ ส่งเครื่องบิน B-29 ชื่อ "อีโนลา เกย์" เข้าสู่เมืองฮิโรชิม่า และเวลา 8:15 น. ระเบิดปรมาณู "ลิตเติลบอย" ถูกปล่อยลงมาเหนือเมือง สร้างแรงระเบิดมหาศาลและเมฆรูปดอกเห็ดที่น่าสะพรึงกลัว วิลเลียม สเตอร์ลิง พาร์สันส์ นายทหารที่อยู่บนเครื่องบรรยายวินาทีนั้นว่า "ทั้งหมดนี้มหึมาและน่าสะพรึงมาก" หลังเหตุการณ์ ฮิโรชิม่าพังราบ รายงานระบุว่าโครงสร้างพื้นฐานต่าง ๆ รวมถึงโรงพยาบาลส่วนใหญ่ถูกทำลาย

สามวันต่อมาในวันที่ 9 สิงหาคม เครื่องบิน "บ็อกสคาร์" ได้ปฏิบัติการอีกครั้ง โดยมีเป้าหมายหลักคือโคคุระ แต่เนื่องจากสภาพอากาศเลวร้าย เครื่องบินจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่นางาซากิแทน และได้ทิ้งระเบิดพลูโตเนียม "แฟตแมน" ลงสู่หุบเขาอุราคามิ แม้จะเป็นเมืองที่มีขนาดเล็กกว่า แต่ระเบิดที่นางาซากิกลับมีอานุภาพทำลายล้างมากกว่า ทำให้ทั้งคนและสิ่งก่อสร้างถูกทำลายภายในรัศมี 1-2 กิโลเมตร

เหตุการณ์ทั้งสองครั้งนี้สร้างความสูญเสียอย่างมหาศาล ตัวเลขผู้เสียชีวิตยังคงไม่แน่ชัด แต่มีการประเมินไว้ในช่วง 110,000 ถึง 210,000 คน ระเบิดปรมาณูที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ รวมกับการบุกแมนจูเรียของสหภาพโซเวียตในวันที่ 9 สิงหาคม เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้จักรพรรดิฮิโรฮิโตะประกาศยอมแพ้โดยไม่มีเงื่อนไขในวันที่ 15 สิงหาคม อันเป็นการปิดฉากสงครามโลกครั้งที่ 2 อย่างเป็นทางการ"

เนื่องในวาระครบรอบ 80 ปี ได้มีการจัดพิธีรำลึกที่เมืองฮิโรชิม่า ประเทศญี่ปุ่น โดยมีผู้คนกว่า 55,000 คน รวมถึงผู้นำและผู้แทนจาก 120 ประเทศเข้าร่วม ผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์นี้หรือที่เรียกว่า "ฮิบากุชะ" ได้ออกมาเรียกร้องให้ผู้นำโลกร่วมกันสร้างโลกที่ปราศจากอาวุธนิวเคลียร์อย่างแท้จริง

จุดยืนที่แตกต่างและความเสี่ยงในปัจจุบัน
นายกเทศมนตรีเมืองฮิโรชิม่าได้กล่าวเตือนว่าสถานการณ์สงครามในปัจจุบันอาจทำให้เกิดการยอมรับการใช้อาวุธนิวเคลียร์ได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ากังวลอย่างยิ่ง ในขณะเดียวกัน นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นยังคงยืนยันถึงความจำเป็นในการครอบครองอาวุธเพื่อการยับยั้ง ซึ่งเป็นจุดยืนที่ขัดแย้งกับความรู้สึกของผู้รอดชีวิตโดยตรง

ประเด็นที่น่าสังเกตอีกประการคือ แม้จะมีสนธิสัญญาว่าด้วยการห้ามอาวุธนิวเคลียร์ (TPNW) แต่ประเทศมหาอำนาจนิวเคลียร์หลายแห่งก็ยังคงปฏิเสธที่จะเข้าร่วม

เรื่องราวเหล่านี้เป็นเครื่องย้ำเตือนว่า แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด บาดแผลจากอาวุธนิวเคลียร์ก็ยังคงฝังลึก และความสำคัญของการรักษาไว้ซึ่งสันติภาพเพื่อป้องกันไม่ให้ประวัติศาสตร์อันน่าเศร้านี้ต้องซ้ำรอยอีกครั้ง