♣ เรื่องการของการรอ ♣

มีคนเคยประเมิณไว้ว่าตลอดชีวิตของคนคนนึง
เราหมดเวลากับการ 'รอ' ประมาณ 1 ปี

และเรามีสมรรถภาพในการรอลดต่ำลงเรื่อยๆ
ไม่ว่าจะเป็นการรอรถเมล์ รออาหารที่ไม่ยอมมาเสิร์ฟซักที
รอภาพยนตร์ฉายหน้าโรงหนัง รวมไปถึงรอการเดินทางของเพื่อน
บางทีเพราะนาฬิกาในตัวผมอาจจะถูกหมุนเร็วให้ขึ้นตามจังหวะของมหานครแห่งนี้


พอลองทบทวนดูดีๆ
ผมก็พบว่าตัวเองไม่ได้หงุดหงิดกับความสั้นยาวของการรอ
แต่ผมไม่ชอบใจที่ไม่รู้ว่าปลายทางของการรอคอยอยู่ที่ไหนมากกว่า
นั่นทำให้ผมชอบไฟแดงที่มีตัวเลขนับถอยหลังได้
มันช่วยให้การรอคอยนั้นมีความหมายขึ้นไม่มากก็น้อย
เช่นเดียวกับการเข้าแถวจ่ายค่าโทรศัพท์หรือค่าสาธารณูปโภคอื่นๆ
ที่ในบัตรคิวมมีตัวเลขบอกให้รู้ว่ายังมีคนก่อนหน้าเราอีกกี่คน
และการรอคอยคราวนี้น่าจะคิดเป็นเวลาซักกี่นาที



วอลต์ ดิสนีย์ เคยพูดถึงนโยบายการตั้งแถวจัดคิวไว้ว่า
ลักษณะของแถวมีผลต่อความรู้สึกของคนรออย่างมาก
ถ้าแถวขดไปขดมาเป็นงูเลื้อย คนจะรู้สึกว่าเยอะจนไม่อยากรอ
แต่ถ้าตั้งแถวเป็นเส้นตรงและหักเลี้ยวแค่ไม่กี่ที คนจะคิดว่าแถวไม่ยาวเท่าไหร่
เขาเผยเคล็ดลับเล็กๆ ให้ฟังว่า
มีการโกงลูกค้านิดหน่อยด้วยการขึ้นตัวเลขบอกเวลาว่าต้องรอ 45 นาที
ทั้งที่จริงๆ แล้วต้องรอแค่ 35 นาที
เมื่อลูกค้ามาถึงปลายทางด้วยเวลาที่เร็วขึ้น 10 นาที
เขาจะรู้สึกพอใจกับการให้บริการ
และจะรู้สึกดีกับการเข้าคิวรอในอนาคต

การเข้าคิวรอเลยเป็นเรื่อง ไม่นานเกินรอ
อย่างที่รงค์ วงษ์สวรรค์ เคยบัญญัติศัพย์คำนี้ไว้