ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด

หญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งมีฐานะทางสังคม

เธอมีความตั้งใจที่จะทำงานสังคมสงเคราะห์ ทุกครั้งที่มีงานสังคมก็มักจะมีเธออยู่ในกลุ่มอยู่เสมอ และเป็นผู้ที่มีชื่อในวงสังคมชั้นสูง

วันหนึ่ง เธอเข้าไปสมัครเป็นอาสาสมัครดูแลคนชราผู้ยากไร้

และเธอขอร้องทางมูลนิธิว่าขอเป็นคนในละแวกบ้านของเธอเพื่อสะดวกในการดูแล
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เธอได้รับการตอบรับจากมูลนิธิเพื่อให้ไปปฏิบัติหน้าที่ซึ่งอยู่ในละแวกเดียวกับเธอ คนชราที่เธอจะต้องไปดูแลผู้นั้นก็คือ “คุณพ่อ” ของเธอนั่นเอง!

คุณพ่อของเธออายุมากแล้ว ทั้งยังสุขภาพอ่อนแอ

มีความโดดเดี่ยวและไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ชายชราผู้นี้คือบุคคลที่เธอสมควรเข้าไปดูแลมากที่สุด! ในคัมภีร์กตัญญูกล่าวว่า “ ไม่รักพ่อแม่ แต่รักผู้อื่น เรียกว่าไร้คุณธรรม ไม่เคารพพ่อแม่ แต่เคารพผู้อื่น เรียกว่า ไร้จริยา” เมื่อเราคิดอยากที่จะไปบริการใคร บางครั้งเราลืมคิดถึงความเป็นลูก หรือความเป็นพ่อแม่ ทำให้พ่อแม่ไม่อาจสัมผัสได้ถึงความห่วงหาอาทรของบุตร ทำให้ลูกขาดความอบอุ่น ข้อผิดพลาดที่สำคัญสุดของมนุษย์ ก็อยู่ที่ตรงนี้!

ในศาสนาปราชญ์กล่าวว่า

 “ ชรา เราชรา เช่นกันเขา เราชรา เยาว์วัย เราเยาว์วัย เช่นกันเขาเราเยาว์วัย” “ เมื่อตนตรงแล้วจึงส่งเสริมไห้เขาตรง เมื่อตนบรรลุแล้วจึงส่งเขาให้บรรลุตาม” นี่คือสิ่งที่มนุษย์พึงมี คนๆหนึ่งหากเขายังปฏิบัติดีต่อบิดามารดาและญาติพี่น้องของเขาไม่ได้ ไม่รับผิดชอบหน้าที่ แล้วยังจะดื้อดึงที่จะไปช่วยเหลือชาวบ้าน เขาคือผู้ที่ได้ชื่อว่า ทิ้งรากแสวงปลาย แถมยังเป็นผู้ขาดซึ่งหิริโอตตัปปะ

เรื่องของหญิงผู้นี้ หวังว่าเราจะนำมาเป็นกระจกส่องมองตนเอง ! คุณธรรม มิใช่อยู่ที่วาจาที่ประกาศออกปาวๆ แต่อยู่ที่การกระทำต่างหาก หวังว่าเราทุกคนจะพยายาม!

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง

มนุษย์ ควรจะดำรงตนให้อยู่ในความเที่ยงธรรมไร้ซึ่งความเห็นแก่ตัว อย่าได้ให้ความคิดที่เป็นมิจฉาเข้าไปยึดครองญาณจิต แม้นความนึกคิดของเราไม่เที่ยงตรง แน่นอนว่าการกระทำจะเทียงตรงได้อย่างไร? เมื่อการกระทำไม่เที่ยงตรง ต่อไปก็จะก่อให้เกิดมหันตภัยความทุกข์ยากตามมา ดังนั้น ผู้ที่ทำศรธนู เขาจะต้องค้นหาวิธีเพื่อที่จะทำให้ธนูของเขาแหลมและตรงที่สุด   ผู้ที่ชอบคุยโว เขาจะต้องหาวิธีเพื่อที่จะให้เขาพูดได้อย่างฉะฉานไม่ติดขัดและเสมือนเป็นเรื่องจริง  ผู้ที่มีปัญญา เขาจะศึกษาวิเคราะห์หาวิธีเพื่อที่จะทำให้จิตของเขานั้นเที่ยงตรงมากที่สุด