แสงสว่างของชีวิต

เราทั้งหลายพากันปรนนิบัติ บำรุงบำเรอ ประคบประหงมต้นพืช "โลภะ" อยู่ทุกวี่ทุกวัน ตั้งแต่เช้าจนค่ำ ตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้ แล้วจะไม่ให้มันงอกงามแผ่กิ่งก้านสาขาใหญ่โตขึ้นมากระไรได้

ใคร ๆ พากันต้องการ อยากจะได้ อยากจะมี อยากจะดี อยากจะเด่น อยากจะใหญ่โตเหมือนคนอื่น อันเป็นโลภตัณหา และโลภตัณหานี้ก็คือ ความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ตัวในเวลานี้ มันได้ขันเกลียวของมันเขม็งขึ้นทุกที ถ้าคนทั้งโลกร้องประกาศความอยากนี้ขึ้นมาพร้อมกัน โลกก็คงจะสะเทือนเลื่อนลั่นอย่างน่าสะพรึงกลัว แล้วก็คงจะต้องดังไปไกลจนถึงพรหมโลก จนทำให้พระพรหมต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์เป็นแน่

อำนาจของความโลภนำมาซึ่งความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ตัวนำมาซึ่งการช่วงชิงผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน แล้วการช่วงชิงนี้ก็นำไปสู่การเบียดเบียนกันหนักขึ้น ๆ ไปจนถึงรบราฆ่าฟันกันตาย ประวัติศาสตร์ได้ให้บทเรียนอันมีคุณค่านี้แก่มนุษย์มาหลายครั้งแล้วแต่มนุษย์หาได้นำพาไม่

ความโลภทำให้เกิดความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ตัวทำให้ดวงจิตเกิดความเร่าร้อน ดวงจิตเกิดความเร่าร้อน ทำให้กระเทือนไปถึงคนอื่น ความกระเทือนไปถึงคนอื่นทำให้กระเทือนกันต่อๆไป แล้วโลกทั้งโลกก็จะร้อนเป็นไฟเพราะความกระเทือนนั้น

เมื่อตัวเองไม่สงบ ครอบครัวก็ไม่สงบ
ครอบครัวไม่สงบ บ้านเมืองก็ไม่สงบ
บ้านเมืองไม่สงบ โลกจะสงบลงได้หรือ

การงานในทางโลกก็คือการแหวกวงล้อมจากอันหนึ่งไปสู่วงล้อมอีกอันหนึ่งนั่นเอง หาได้พ้นไปจริง ๆ ไม่ และบางทีก็เจอะเอาวงล้อมที่ดิ้นไม่หลุดเข้าก็มี เพราะมนุษย์ไม่ใช่รังสีแกมม่า จะได้มีอำนาจทะลุทะลวงวงล้อมแผ่นโลหะที่หนา ๆได้

ความสวยสดงดงามของสิ่งทั้งหลายที่แวดล้อมอยู่โดยรอบ มายั่วยวนชวนให้หลงด้วยอำนาจเสน่ห์เล่ห์กลของมัน มนุษย์ผู้อวดดี อวดว่าตนเฉลียวฉลาด ความจริงเป็นผู้โง่าเขลาต่อธรรมชาติ จึงได้โดดเข้ายื้อแย่งแข่งดี ช่วงชิงกันอย่างอุตลุด บางทีถึงต้องล้มหมอนนอนเสื่อ หรือเสี่ยงต่ออันตราย แม้จะเสี่ยงกับความตายก็ยอมได้

สรรพสิ่งทั้งหลายที่มายั่วยวนกวนใจดังกล่าวมา ก็เหมือนกับความมายาของน้ำทะเลซึ่งมีสีเขียวขจีใสสะอาด ประหนึ่งจะท้าทายความกระหายของคนทั้งหลาย หรือเสมือนประกาศตัวของมันว่าจะทำลายความกระหายของผู้ที่อดโซได้


โดย อ.บุญมี เมธางกูร
ที่มา http://www.palungjit.com/