วันแรกของวันที่เหลือ...

ปรัชญาเต๋า; บอกว่า "คนเราไม่เคยนึกถึงตีนเมื่อรองเท้าไม่กัด"

คนเรามักมองไม่เห็นของดีที่ตนมีอยู่ จนเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว
ไม่เห็นคุณค่าของสองแขน จนกระทั่งมันอยู่ในเฝือก
ไม่เห็นคุณค่าของงาน(ที่เราว่าแย่ๆ) จนกระทั่งตกงาน
ไม่เห็นคุณค่าของคนรัก(ที่เราว่าไม่สมบูรณ์ ไม่เพอร์เฟค)
จนกระทั่งเธอหรือเขาไปแต่งงานกับคนอื่น หรือต้องเลิกรากันไป


ไม่เห็นคุณค่าของพ่อแม่(ที่เราว่าจู้จี้ ขี้บ่น)
จนกระทั่งไปงานศพของท่าน


สิ่งที่คนจำนวนมากเลือกทำคือ...
บ่นว่าตนเองไม่มีความสุข ไม่ประสบความสำเร็จ
ไม่ถูกใจในการกระทำ ในนิสัยบางข้อของคนรัก
ไม่รวย ไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้นสิ่งนี้ และเอ่ยประโยคยอดฮิตว่า
"มันไม่แฟร์เลยและจะต้องทนไปทำไม"


บางที...
ทุกครั้งที่เรารู้สึกว่าโลกไม่มีความยุติธรรม ก่อนที่เราจะบ่น
ลองมองตัวเราเองดูดีๆ
เราจะพบว่า เรามีอะไรดีๆ หลายอย่างที่คนอื่นไม่มี
เราสามารถทำ "หนึ่งวันเดียวกัน" ของเราให้มีความหมายได้
ก็ต่อเมื่อเราเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามี และใช้วันนี้...


วันแรกของวันที่เหลืออย่างคุ้มค่าที่สุด
เพราะวันแรกของชีวิตที่เหลือนี้ช่างสั้นเหลือเกิน
และเพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี "วันแรกของวันที่เหลือ" อยู่อีกสักกี่วัน...