ธรรมะไม่ใช่ใจเรา...ใจเราไม่ใช่ธรรมะ

ที่เราไม่เห็นธรรมะก็เพราะตัณหา บางทีมันอยากอย่าง
รุนแรงคือ อยากจะเห็นเดี๋ยวนี้...ธรรมะนี้ไม่ใช่ใจเรา ใจเราไม่ใช่
ธรรมะ ธรรมะมันเป็นอย่างหนึ่ง... ใจเรามันเป็นอย่างหนึ่ง

มันคนละอย่างกัน ฉะนั้น...แม้เราจะคิดอย่างไรก็ตาม อันนี้เรา
ชอบเหลือเกิน แต่มันไม่ใช่ธรรมะ อันนี้เราไม่ชอบมันก็ไม่ใช่ธรรมะ
ไม่ใช่ว่าเราคิดชอบอะไรอันนั้นเป็นธรรมะ เราคิดไม่ชอบใจอะไร

อันนั้นไม่ใช่ธรรมะ...ไม่ใช่อย่างนั้น.....แท้จริงใจของเรานี้ เป็น
ธรรมชาติอันหนึ่งเท่านั้น อย่างต้นไม้ตามป่านั่นแหละ ถ้ามันจะ
เป็นขื่อ เป็นแป เป็นกระดาน มันก็มาจากต้นไม้ แต่ถ้ามันเป็นต้นไม้

อยู่ไม่ใช่ขื่อ ไม่ใช่แป มันเป็นต้นไม้อยู่...มันเป็นธรรมชาติเท่านั้น
ก่อนที่จะทำประโยชน์ได้ ก็ต้องเอาต้นไม้มาแปรรูปออกไปเป็นขื่อ
เป็นแป เป็นกระดาน เป็นโน่นเป็นนี่ เป็นต้นไม้ต้นเดียวกัน...

แต่การแปรรูปมาเป็นหลายอย่่าง เมื่อรวมกันมันก็เป็นต้นไม้อัน
เดียวกัน..เป็นธรรมชาติ ถ้าหากว่ามันเป็นธรรมชาติอยู่อย่าง
นั้น มันก็ไม่เกิดประโยชน์ขึ้น เฉพาะกับบุคคลที่ต้องการ.....

จิตใจของเราก็เหมือนกันฉันนั้น มันเป็นธรรมชาติอันหนึ่งอยู่
อย่างนั้น มันรู้จักการนึกคิด รู้จักสวยไม่สวยตามธรรมชาติ
ของมัน...ฉะนั้นจิตใจเรานั้น จะต้องถูกฝึกอีกครั้งหนึ่งก่อน

ถ้าไม่ฝึกมันก็ไม่ได้ มันเป็นธรรมชาติ ฝึกให้รู้ว่ามันเป็นธรรมชาติ
เราก็มาปรับปรุงธรรมชาตินั้นให้ถูกต้อง ตามความต้องการของ
มนุษย์..คือ...'ธรรมะ' ธรรมะนี้..จึงเป็นของที่พวกเราทั้งหลาย

จงปฏิบัติเอาเข้ามาในใจ เอาใว้ในใจเรา ถ้าไม่'ปฏิบัติ'ก็ไม่รู้...
พูดกันตรงๆง่ายๆ อ่านหนังสือเฉยๆมันก็ไม่รู้ เรียนเฉยๆก็ไม่รู้
มันรู้อยู่ แต่มันก็ไม่รู้ตามความเป็นจริง....

: ธรรมสวนีย์
พระโพธิญาณเถร...
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์