ทุกวันนี้เรามีชีวิตอยู่ได้เพราะกิเลส กิเลสมันเลี้ยงเรามาตลอด
เกิดมาได้มีผ้าผ่อนนุ่งห่มอาศัยอยู่ทุกวันนี้ ก็ไม่ใช่เพราะกิเลสหรอกหรือ?
ทำงานต้องการได้เงินไม่ใช่เพราะกิเลสหรือ
มีลูกมีเมียต้องการได้เมียดีได้ลูกดี ก็เพราะกิเลสไม่ใช่หรือ?
มีบ้านหลังโต มีรถคันใหญ่ มีข้าวของเครื่องใช้ ไม่ใช่เพราะกิเลสหรอกหรือ?
ทะเยอทะยานอยากได้ลาภยศก็เพราะกิเลสไม่ใช่หรือ?
ฯลฯ
พระพุทธเจ้าไม่ได้ปฏิเสธกิเลส แต่ทรงสอนให้รู้จักใช้กิเลส อย่าให้กิเลสใช้เรา อย่าให้กิเลสมาดึงเราไปให้ผิดทำนองคลองธรรม เราปฏิเสธกิเลสไม่ได้ แต่เราละวางกิเลสได้
ตั้งปัญหาถามตัวเองว่า เราต้องการอะไรสำหรับชีวิต เรามีชีวิตที่ทนทุกข์ทรมานอยู่ทุกวันนี้อยากได้อะไร จุดมุ่งหมายของชีวิตเรามีไหม
มีแก้วแหวนเงินทองทรัพย์สมบัติมากมายเพื่ออะไร เพื่อจะรอความตายในวันหนึ่ง อย่างนั้นหรือ
ถ้าบอกว่าเป้าหมายของชีวิต คือทำชีวิตของตนให้เข้าไปสู่จุดที่ว่า ได้ยศดี ได้อำนาจดี ได้วาสนาดี ได้เงินดี ได้บ้านดี ฯลฯ ขอตอบว่านั่นไม่ใช่เป้าหมายของชีวิต
การที่บอกว่าต้องได้ยศ ได้อำนาจ ได้วาสนา คือเป้าหมายของชีวิตนั้น มันก็เหมือนกับที่พระพุทธเจ้าบอกว่ายังมิใช่การยิงธนูไปสู่เป้าหมายที่แท้ จริง เป็นแค่ลูกธนูที่ตกจากคันธนูเท่านั้นเอง
ถ้าอยากจะให้ลูกธนูแห่งชีวิตนี้หลุดออกจากแล่ง แล้วมุ่งไปข้างหน้าอย่างชนิดที่ถึงเป้า มันก็ต้องมีความคิดสลัดหลุดอะไรๆที่เป็นเปลือก ที่เป็นกระพี้หนาแน่นที่เกาะลูกธนูนั้นให้ออกไปบ้าง
ดังเช่นไม้ใหญ่ๆที่เขามาทำลูกธนู ช่างต้องเหลา เอาเปลือก กระพี้ออก เอาสิ่งที่ไม่ต้องการใช้ออก ยิ่งเอาเปลือก เอากะพี้ เอาเนื้อที่ใช้ไม่ได้ออกไปมากเท่าไหร่ ลูกธนูนั้นก็จะไปได้ไกลมากขึ้นเท่านั้น
เป้าหมายของชีวิตทุกคน ถ้ายิ่งแกะเอาอบายมุขคือความฉิบหาย เอาของไม่ดีออกไปจากตัวเองมากเท่าไหร่ เป้าหมายของชีวิตตัวเองก็จะโลดแล่นไปได้ไกล และไปถึงเป้าหมายที่แท้จริงได้ในที่สุด
การเดินทางของชีวิตต่างจากการเดินทางในหนทาง เพราะการเดินทางของชีวิต การพักก็คือความตาย
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
