มีแต่ไม่เอา...

หลวงปู่ดุลย์ อตุโล
ได้ชื่อว่าเป็นแม่ทัพธรรมคนสำคัญที่สุดของจังหวัดสุรินทร์
จวบจนมรณภาพ เมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๖ ด้วยอายุ ๙๖ ปี
ท่านเป็นศิษย์รุ่นแรกของหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต

แม้ท่านจะมีประสบการณ์โชกโชนในฐานะพระป่า
ผู้เชี่ยวชาญในกรรมฐาน..
ทั้งฝ่ายสมถะและวิปัสสนา

แต่ท่านไม่เคยอ้างตนเป็น “ผู้วิเศษ”
เวลามีใครมาชวนคุยเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ..อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์..
หรือแม้แต่เรื่องอาถรรพ์ลี้ลับ...
ท่านจะตัดบทหรือไม่สนใจเอาเลย

แม้จะมีใครมาขอให้ท่านช่วยกำหนดฤกษ์ยาม
เช่น...หาวันดีที่จะบวช หรือหาฤกษ์จัดงานมงคล
ท่านก็มักบอกว่า...
“วันไหนก็ได้ วันไหนก็ดี”

คราวหนึ่งมีคนเอาเครื่องรางของขลังออกมาอวดกันเอง..ต่อหน้าท่าน..
คนหนึ่งมีเขี้ยวหมูตัน...อีกคนหนึ่งมีนอแรด...
ต่างอวดว่า...ของตนวิเศษ...ดีอย่างนั้น..อย่างนี้..
มีคนหนึ่งถามท่านว่า...อย่างไหนวิเศษกว่ากัน..?

ท่านตอบว่า..
“ไม่มีดี...ไม่มีวิเศษอะไรหรอก...
เป็นของสัตว์เดรัจฉานเหมือนกัน..”

นอกจากท่านจะไม่แสดงตัวเป็นผู้วิเศษแล้ว
ท่านยังไม่อวดอ้างว่าเป็นพระอริยะ...แม้จะมีคนจำนวนมากที่เชื่อเช่นนั้น...
แต่ถึงจะซักไซ้ไล่เลียงถามถึงคุณวิเศษของท่านเพียงใด
ท่านก็ไม่เคยอวดตน...

เคยมีคนถามหลวงปู่สั้น ๆ ว่า...ท่านยังมีความโกรธอยู่ไหม..?
แทนที่ท่านจะตอบว่า...หมดโกรธ หมดโลภ หมดหลงแล้ว..

ท่านตอบสั้น ๆ ว่า...
“มี...แต่ไม่เอา...”


สมเด็จ..น้อย..


ที่มา : ลำธารริมลานธรรม...พระไพศาล วิสาโล...