แมลงวันในถ้วยชา

           ในบ่ายวันที่ออกจะพิสดารของฉันวันหนึ่งก็ได้มีแมลงวันมาตกลงในถ้วยชาของฉัน ซึ่งมันก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับตัวฉันเองซึ่งได้อาศัยอยู่ในอินเดียมาเป็นเวลา 1 ปีแล้ว เลยทำให้ฉันกลายเป็นคนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับแมลงพวกนี้ไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฝูงมดในโถใส่น้ำตาล เหล่าแมงมุมในตู้เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งพวกแมงป่องทั้งหลายในรองเท้าซึ่งพบได้บ่อยๆ ในตอนเช้า
           และขณะที่ฉันกำลังยกถ้วยชาขึ้นมานั้น ฉันต้องหยุดและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้าแล้วก็กระแอมเบาๆ เมื่อมีแมลงวันอยู่ในนั้น ท่านเชิงยัล รินโปเช่ (นักบวชพุทธศาสนานิกายวัชรยาน) ตูลกูหนุ่มอายุ 18 ปี เอียงมาด้านฉันแล้วกระซิบถามด้วยความเห็นใจและมีทีท่าคล้ายจะทราบว่าเกิดอะไรขึ้นว่า
           " เกิดอะไรขึ้นหรือ? "
           ฉันจึงตอบไปว่า “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่แมลงวันในถ้วยชาของดิฉันเท่านั้นเอง“
           ฉันเองก็ยังนึกขำกับคำตอบของตัวเอง เพราะฉันไม่อยากให้เขาคิดว่า แมลงพวกนี่จะเป็นปัญหาสำหรับฉัน ฉันเคยชินกับคนอินเดียไปแล้วซึ่ง มันเกี่ยวกับความกลัวของชาวตะวันตกที่อนามัยจัด
           ท่านเชิงยัลทำเป็นฮัมเพลงเสียงเบาๆ แต่ท่านก็ยังเห็นท่าทางอาการของฉันที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดแล้วเขาก็พูดว่า
           “นั่น นั่น แมลงวันในถ้วยชาของคุณนี่“ ฉันบอกเขาและย้ำแล้วย้ำอีกว่า
           “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่มีปัญหา” แล้วฉันก็พยายามยิ้มเพื่อบอกเขาว่าฉันไม่เป็นไรจริง ๆ
           แต่เขาก็ยังคงเป็นห่วงและพยายามจะช่วยฉัน
           ท่านลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็จุ่มนิ้วลงไปในถ้วยชาของฉันและเขี่ยเจ้าแมลงวันตัวยุ่งขึ้นมา จากนั้นก็นำมันออกไปนอกห้อง
           การสนทนาบนโต๊ะน้ำชาก็เริ่มดำเนินต่อไปแล้วฉันก็กลับมาตั้งใจฟังการสนทนามากขึ้น จากการสนทนากันท่าน คำตุล รินโปเช่ เรื่องความต้องการขนสัตว์ที่มีคุณภาพเพื่อมาผลิตพรมจากขนสัตว์ ซึ่งฉันก็มีความสนใจและอยากจะหามาถวายให้ท่าน
           และเมื่อท่านเชิงยัล รินโปเช่ เดินกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกันรอยยิ้ม เขากระซิบบอกฉันว่าเขาได้ทำอย่างไรกับเจ้าแมลงวันตัวนั้น
           เขานำเจ้าแมลงวันไปวางบนใบไม้ของกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้กับประตู ที่ซึ่งปีกของมันจะได้แห้ง และมีชีวิตอยู่ต่อไป แล้วเราทั้งสองคนก็เริ่มกลับมาสนใจกับการเจรจาอีกครั้ง และหวังว่าเจ้าแมลงวันคงจะเริ่มบินได้ในไม่ช้า
           "นั่นเป็นบ่ายวันที่ฉันคงจำไปตลอด"
           ไม่เพียงแต่การสนทนาที่ฉันคาดหวังไว้เท่านั้น แต่การข่วยชีวิตเจ้าแมลงวันตัวป่วนด้วยเมตตาของท่านเชิงยัล ที่ฉันยังนึกขำอยู่ในใจอีกด้วย
           และที่ฉันประทับใจมากก็คือ ท่านเชิงยัลยังช่วยลดความอายของฉันโดยการที่ไม่บอกใครเกี่ยวกับอาการกังวลส่วนตัวของฉันกับแมลงวันในถ้วยนั่น (ช่วยทั้งแมลงวัน ช่วยทั้งคน ) และ โดยเฉพาะรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่แสดงต่อฉัน และนั่นก็คือความเข้าอกเข้าใจที่สามารถเกิดขึ้นได้ และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกชื่นชมยินดีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้