ความรัก...ของหยาดน้ำค้าง
ความรัก...ของหยาดน้ำค้าง
กาลครั้งหนึ่ง ยามค่ำคืนดึกสงัด มีเพียงแสงดาวพร่างพราวท้องฟ้า
เพื่อนรักนั่งชมทะเลดาว ดอกไม้และหยาดน้ำค้างที่เกาะอยู่บนกลีบดอกไม้อันบอบบาง
ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันมากนัก...ปล่อยให้ความเงียบได้สนทนากัน...ความเข้าใจมีอยู่แล้ว
ในระหว่างการเว้นวรรคของถ้อยคำระหว่างเพื่อน แต่อยู่ๆหยาดน้ำค้างก็ส่งเสียง
ทำลายความเงียบงัน......
"รู้ไหมดาวบางดวงที่เราเห็นมันไม่มีอยู่จริง""เธอหมายความว่ายังไง" ดอกไม้สงสัย
"ดวงดาวที่เราเห็นเป็นเพียงแสงที่สะท้อนมายังโลก ดาวบางดวงอาจแตกสลายไปแล้ว...กว่าแสงจะเดินทางมาถึงโลกของเรา"
หยาดน้ำค้างนิ่งไปครู่หนึ่ง
"ดาวที่เราเห็นเป็นเพียงภาพมายา"
"เราชื่นชมดวงดาวในเวลานี้เถอะ" ดอกไม้บอก
"อย่าไปสนใจในสิ่งที่เรามองไม่เห็นเลย"
"เหมือนความรักของฉัน" ดอกไม้ทอดถอนใจ
"ฉันหลงรักความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ยามเช้า แต่พอเริ่มสาย เขาก็แผดแสงแรงกล้า เผาไหม้จนฉันระเหยกลายเป็นไอ...ไม่อาจอยู่รอบอกรักเขาได้"
เสียงของหยาดน้ำค้างเริ่มสั่นไหวด้วยความรู้สึกภายใน
"ฉันแค่อยากให้แสงอันอบอุ่นยามเช้าทอดเวลาเนิ่นนานออกไป...เพื่อเราจะได้พูดคุยกันบ้าง...แต่เวลาก็ผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
เราพบกันที่จุดตัดแห่งรุ่งอรุณ...พอแสงสว่างของเขาเริ่มร้อนแรง ฉันก็ไม่อาจอยู่เคียงข้างเขาได้"น้ำตาหยดเล็กๆตกลงบนกลีบดอกไม้ แล้วปลิวไหวไปตามแรงลม
สายแล้วดอกทานตะวันพยายามหันตามดวงอาทิตย์
มันอยากบอกเล่าเรื่องราวของหยาดน้ำค้างเพื่อนรัก
แต่ดวงอาทิตย์ผู้หยิ่งทะนงก็ลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ....ไม่เคยฟังเรื่องเล่าของมันเลย
นิทาน เขียนในวันฟ้าพร่างดาวเงียบจนได้ยินเสียงดอกไม้คุยกัน โดย ชลัยรัญญ์
กระทู้เด็ดน่าแชร์
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
