โศกนาฎกรรมรัก ที่ความตายมิอาจพราก

...เช้าตรู่ของวันที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2516 ณ สะพานสารสิน จังหวัดภูเก็ต

ได้เกิดเหตุการณ์โศกนาฏกรรมจากความรักขึ้นจนโด่งดังไปทั้งประเทศ ผ้าขาวม้าผูกรัดร่างกายอันสิ้นหวังของคู่รักคู่หนึ่งเข้าด้วยกัน

สองร่างกายพุ่งดิ่งลงจากกลางสะพานสู่พื้นน้ำอันสงบนิ่งและเยือกเย็น

ทิ้ง ‘ตำนานสะพานรักสารสิน' อันเป็นอมตะไว้เป็นตำนานคู่เมืองภูเก็ต ให้ผู่คนกล่าวขานจนถึงปัจจุบัน แม้เวลาจะผ่านมากี่ยุคกี่สมัยก็ตาม...

จุดเริ่มต้นความรักของชายหนุ่มขับรถโปท้อง (รถสองแถว) นามว่า โกดำ แซ่ตัน และหญิงสาวชื่อ กิ๋ว กาญจนา แซ่หงอ ชาวตำบลท่าฉัตรไชย จังหวัดภูเก็ต ก็คงไม่ผิดแผกจากความรักธรรมดาทั่วไป ความสิเน่ห์หาเริ่มผลิบานในสองดวงใจอันบริสุทธิ์ เขาสองคนหลงรักซึ่งกันและกัน แต่อุปสรรคที่สังคมในขณะนั้นยัดเยียดให้พวกเขา คือ ความแตกต่าง โกดำเป็นเพียงคนหาเช้ากินค่ำ ส่วนกิ๋วคือนักศึกษาวิทยาลัยครู ผู้พรั่งพร้อมไปด้วยชาติตระกูลและฐานะทางสังคม

ภาพความสดใสของความรักที่มนุษย์คู่หนึ่งพึงมีสิทธิ์ จึงกลายเป็นภาพความมืดมนสิ้นหวัง ในสายตาคนรอบข้างโดยเฉพาะครอบครัวของกิ๋ว พ่อได้พิพากษาความรักของลูกสาวตนกับโกดำผู้ด้อยค่าในทันทีที่ทราบเรื่อง พ่อเลี้ยงกิ๋วแบบเผด็จการไม่ให้อิสระทางความคิด และมุ่งหวังให้ลูกสาวตนได้แต่งงานกับคนฐานะดี มีชาติตระกูล ถึงแม้กิ๋วจะโตจนมีอาชีพเป็นครูแล้ว พ่อก็ยังกีดขวางทุกหนทางเพื่อให้ความรักต้องห้ามในสายตาของเขาสิ้นสุดให้จนได้ โกดำเป็นของแสลงในจิตใจพ่อของกิ๋วอย่างไร้เหตุผลที่จะผ่อนปรนลงได้

ทั้งกิ๋วและโกดำ ย่อมรู้ดีถึงอุปสรรคที่ตนเองจะต้องพานพบหากริเริ่มครองรักด้วยสภาพสังคมในขณะนั้น พวกเขาจึงใช้ความพยายามทุกวิถีทางเพื่อเป็นบทพิสูจน์ให้ผู้เป็นพ่อได้เห็นถึงความรักที่มีให้แก่กัน แต่ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็ไม่เป็นผล เมื่อผู้เป็นพ่อของฝ่ายหญิงไม่ยอมเปิดใจ หลายครั้งที่กิ๋วถูกบิดากักขังและทุบตีเยี่ยงทาส เพราะแอบลักลอบพบกับโกดำ อีกทั้งพ่อยังไม่ละความพยายามในการยัดเยียดลูกสาวให้กับเศรษฐีมีเงิน

ถึงผู้เป็นพ่อจะแข็งกร้าวต่อหัวใจของลูกสาว แต่ความรักและการพยายามฝ่าฟันอุปสรรคของโกดำและกิ๋ว สามารถชนะใจชาวบ้านท่าฉัตรไชยได้จากการไม่เป็นที่ยอมรับในตอนแรก ชาวบ้านทุกคนทราบดีถึงความรักที่มีอุปสรรคครั้งนี้ หลายคนพยายามเกลี้ยกล่อมพ่อของกิ๋วให้ยอมรับโกดำเป็นลูกเขย แต่ก็ไม่ได้รับการยินยอมไม่ว่าจะด้วยวิถีทางใด

ความรักต่างวรรณะแบบนี้อาจฟังดูเหมือนนิยายน้ำเน่าด้อยราคาที่ผู้คนเย้ยหยัน หากลองเปลี่ยนเรื่องอีรุงตุงนังเช่นนี้ให้บังเกิดในจอตู้หรือบนกระดาษที่มนุษย์ปรุงแต่ง พระเอกอย่างโกดำอาจพากิ๋วนางเอกในดวงใจของเขาหนีตามกันไปให้รู้แล้วรู้รอด หรือไม่โกดำอาจจะดิ้นรนจนกลายเป็นเศรษฐีสมใจพ่อตา แย่ไปกว่านั้นกิ๋วอาจตัดสินใจแต่งงานกับคนรวยทิ้งโกดำให้เกิดรอย ‘แผลเก่า' ช้ำทรวง แต่โลกแห่งความเป็นจริงมันช่างห่างไกลและไร้ซึ่งความหวัง นอกจากทั้งสองจะถูกลดทอนคุณค่าความเป็นมนุษย์แล้ว โชคชะตายังเล่นตลกให้พวกเขาต้องมาพบกัน รักกัน และพัดพรากจากกัน ทั้งโกดำและกิ๋วไม่มีแม้เต่โอกาสที่จะอุทธรณ์โชคชะตาของพวกเขาได้

...ในที่สุดเมื่อหัวใจของคนทั้งสองถูกย่ำยีจนหมดแล้วซึ่งความหวัง ภาพการได้ครองรักเช่นคู่รักธรรมดาทั่วไปเลือนลางไปจากทุกห้วงคำนึงของเขาและเธอ เหลือแต่เพียงลมหายใจอันรวยริน...

ยากจะคาดเดาว่าในช่วงเวลานั้นกิ๋วและโกดำมีความรู้สึกอื่นใดนอกจากความสิ้นหวัง สะพานสารสินตั้งตระหง่านอย่างเดียวดายเพื่อเป็นสักขีพยานให้แก่สองหัวใจที่ระทมโศกเศร้า เขาทั้งสองคนได้เตรียมนำผ้าขาวม้าผูกมัดหัวใจทั้งสองแล้วก้าวย่างขึ้นบนราวสะพาน ตัดสินใจกระโดดลงไปในน้ำเพื่อประสงค์ปลิดชีวิตของพวกเขาเอง การผูกมัดผ้าเข้าด้วยกันอาจสื่อถึงการที่พวกเขาจะได้อยู่คู่กันไม่ต้องพลัดพรากกันอีกต่อไป แม้เเต่ความตาย เวลาต่อมาก็ได้พบร่างไร้วิญญาณของทั้งสอง สร้างความเสียใจสะท้านความรู้สึกของชาวบ้านท่าฉัตรไชยเสมอมา