อาจมีหลายคนที่ประสบปัญหาต่างๆในชีวิตมากมาย เครียดกับสิ่งที่ทำและเป็นอยู่ ทำให้ส่งผลกระทบต่อใจจิตใจ บางคนอาจสงสัยว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่นั้นเรียกว่าอาการของคนเป็นโรคซึมเศร้าได้หรือไม่ วันนี้เรามีกระทู้ดีๆที่มาแชร์ประสบการณ์อาการโรคซึมเศร้า และการรักษาโรคซึมเศร้าของเธอให้อ่านกันค่ะ หวังว่าจะมีประโยชน์กับคนที่คิดว่าตัวเองประสบปัญหาอะไรแนวนี้อยู่ เพื่อที่จะได้หาทางแก้ไขได้อย่างทันท่วงทีค่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บันทึกน้ำตาหมื่นลิตร แชร์ประสบการณ์ เมื่อฉันต้องกลายเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้า
สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่ากระทู้นี้อยากแชร์เรื่องราวส่วนตัวของตัวเอง ที่อาจจะมีสาระ หรือไม่มีสาระบ้าง แต่อย่างน้อย ก็อยากจะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้คนอื่นได้รับรู้ค่ะ คิดว่าคงพอจะมีประโยชน์อยู่บ้าง เนื้อหาอาจจะยาวซักหน่อยนะคะ ยังไงจะพยายามแยกประเด็นใหม่ในแต่ละ comment แทนเนาะ จะได้อ่านง่ายๆ
และขอเตือนอีกครั้ง เนื้อหาอาจเป็นเรื่องส่วนตัวที่อาจจะไม่เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าซะทีเดียว แต่เราก็อยากเล่าค่ะ ถือซะว่า กำลังอ่านบันทึกของใครคนนึงเพลินๆละกันนะคะ ^^
ปล. เราขอไม่เอ่ยสถานที่ หรือสถาบันใดๆนะคะ บอกตรงๆ แค่อยากแชร์เรื่องราวค่ะ แต่ไม่อยากให้รู้ว่าเราเป็นใคร ทำอะไรที่ไหน ถ้าใครรู้หรือพอเดาๆออก ก็จุ๊ๆไว้นะคะ
แต่ถ้าอยากรู้หรือสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการรักษา สามารถสอบถามมาหลังไมค์ได้ค่ะ
-----------------------
เริ่มเลยนะคะ ขอบอกประวัติตัวเองคร่าวๆก่อนว่า เป็นผู้หญิงธรรมดา ทั่วๆไปค่ะ อายุ 25 ปี การศึกษาก็เคยเรียนจบป.ตรีทางด้านสื่อสารมวลชน และตอนนี้กำลังต่อป.โท ในสาขาปรัชญาและศาสนา (ซึ่งตอนนี้กำลังง่วนกับทีสิสอยู่เลยค่ะ) ส่วนตัวเคยทำงานด้านตัดต่อวิดีโอกับบริษัทแห่งนึงมาได้ประมาณแปดเดือน สุดท้ายก็ลาออกมาเรียนต่อป.โท ปัจจุบันไม่ได้ทำงานค่ะ อาศัยเงินจากทางบ้านส่งให้ใช้
เรื่องของเรื่องคือ เมื่อไม่นานมานี้ค่ะ เกือบถูกรถชน ซึ่งก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากหรอกค่ะ คือตอนนั้นเดินเลียบถนนอยู่ถึงช่วงทางแยกที่จะมีรถเลี้ยวเข้าออกไรงี้ เราก็ว่าดูทางดีแล้วนะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าผิดพลาดอะไรยังไง รถคันนั้นพุ่งมาเร็วมาก แบบผิดวิสัยของรถที่ปกติถ้าจะเลี้ยวก็ต้องชะลอความเร็วกันนิดนึงใช่มะคะ เราแบบเฮ้ย ตกใจแรงมาก แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครเป็นอะไรค่ะ แต่แค่รู้สึกเฟลมาก เลยไปบ่นลงเฟซบุคตามประสาคนติดโซเชียล
แล้วทีนี้ค่ะ ไม่มีใครสนใจเลย…
คือถ้าเป็นปกติอย่างน้อยก็น่าจะมีคนมีถามแล้วว่าเป็นยังไงบ้าง เกิดอะไรขึ้น ตรงไหนแก อะไรอย่างงี้ใช่มั้ยคะ หรือถ้าสนิทกันก็อาจจะโทรถาม แต่นี่คือแบบ…เงียบมาก
แต่ที่เราเจ็บปวดคือ หลังจากที่ตามเชคเรื่อยๆ บรรดาเพื่อนๆในเฟซทั้งหลายแหล่ ส่วนใหญ่ก็โพสต์รูปไปมีตติ้งบ้าง รูปไปเที่ยวนู่นนี่นั่นแบบแฮปปี้ดี๊ด๊าบ้าง หรือทำกิจกรรมสุดเก๋ สุดฮิป อะไรกันก็ว่าไป
คือตอนนั้นเราแบบเจ็บจี๊ด คือรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของทุกคนเลยค่ะ ไม่มีใครสนใจไม่พอ พอเขาไปเที่ยวกัน เขามีความสุขกัน ทำไมเขาไม่นึกถึงเราเลย เราเป็นเพื่อนกัน รู้จักกัน เคยสนิทกันไม่ใช่เหรอ? นี่คือคำถามที่เกิดขึ้นในใจ ณ ตอนนั้นค่ะ
หลังจากที่คิดวนเวียนซ้ำๆอยู่ทั้งคืน คือร้องไห้ และนอนไม่หลับเลยทั้งคืน ต่อด้วยการโพสต์สเตตัสที่เวิ่นเว้อที่สุดในสามโลกแบบยาวเหยียดตอนดึกๆ คือเครียดมาก ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยค่ะ รู้นะคะว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากกกกกๆ ทำไมถึงเอาแต่เก็บมาคิดมากอยู่ได้ แต่ ณ จุดนั้น อาจจะสารเคมีในสมองที่ไม่สมดุล ความเหนื่อย ความเครียดที่สะสมมานาน คือร้องไห้ทั้งคืนจนนอนไม่หลับ แบบไม่หยุดเลย
จริงๆเราเคยมีอาการแบบนี้มาแล้วสองสามครั้งค่ะ แต่ก็ผ่านมาได้ ถึงแม้จะใช้เวลาอยู่บ้างก็ตาม จนเราเริ่มรู้สึกว่า เฮ้ย ไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว อยู่ๆก็คิดอยากจะไปพบจิตแพทย์ค่ะ คือสรุปว่าคืนนั้นร้องไห้ไปด้วย นั่งเสิร์ชหาข้อมูลไปด้วยว่าควรจะไปโรงพยาบาลไหนอะไรยังไง เสร็จสรรพ ราวๆตีสี่ ตีห้าค่ะ คือร้องไห้จนเหนื่อย จนล้า ก็เลยหลับตานอนได้ในที่สุด
คือขอบอกก่อนว่าช่วงที่รู้สึกแย่และพีคมากๆนี้มันเกิดประมาณวันพฤหัสค่ะ พอวันศุกร์ดันตื่นสายอีก เลยทำได้แค่โทรไปสอบถามข้อมูล แต่ก็ไม่ได้นัดหมอหรืออะไรนะคะ เพราะทำไม่ทันแล้ว อีกอย่างต้องทำประวัติคนไข้ก่อนด้วย สรุปก็เลยกะว่าจะรออาทิตย์หน้า แล้วดันติดวันหยุดยาวอีก คือรอไปหลายวันมากค่ะกว่าจะได้ทำเรื่องพบหมอ
พอวันรุ่งขึ้นสายๆ เพื่อนที่เรียนป.โทด้วยกันที่เห็นสเตตัสเวิ่นเว้อนั้น ก็นัดเจอไปหาอะไรอร่อยๆกินกันตอนบ่ายๆ จะได้พบปะพูดคุย เผื่ออะไรจะได้ดีขึ้น
ก็ไปค่ะ
จริงๆเหนื่อยและเพลียมาก แต่ก็อยากเจอใครสักคนค่ะ อยากพูด อยากระบาย
พอได้คุยกันก็ทำให้ได้รู้ว่าเพื่อนของเราคนนี้ก็เคยมีอาการซึมเศร้า ไปหาหมอที่โรงพยาบาลแห่งนึงของรัฐ ไประบายให้หมอฟังกว่าหลายชั่วโมง แล้วหมอก็วินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าให้ยาไปกิน เพื่อนบอกว่ายาที่ได้มาก็ดีนะ กินแล้วมีความสุขมาก แต่ก็รู้สึกหลอกตัวเอง เพราะที่มีความสุขเป็นเพราะยา ไม่ได้มาจากใจ จากความรู้สึกจริงๆ เพื่อนก็เลยหยุดกินยา หยุดพบหมอค่ะ เพราะคิดว่าหมอแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น จริงๆแล้วไม่ได้เข้าใจในตัวคนไข้เลย(อันนี้คือสิ่งที่เพื่อนเราพูด)
เพื่อนเราก็เลยเลือกที่จะปรับเปลี่ยนที่ทัศนคติ แล้วหันมาคุยกับตัวเอง ใส่ใจกับความคิดของตัวเองมากขึ้นแทนค่ะ ปัจจุบันก็ดูชีวิตเป็นปกติสุขดีนะคะ เท่าที่เราเห็น
คือตอนนั้นเราก็ปรึกษาแหละค่ะว่าอยากลองพบจิตแพทย์ดู คือมันไม่ไหวแล้ว เรารู้สึกตัวเองเป็นคนนอก เป็นส่วนเกินของกลุ่มเพื่อน ของสังคมตลอดเวลา สำหรับเรา คิดว่าไม่มีเพื่อนคนไหนที่เรียกได้อย่างเต็มปากว่าเพื่อนสนิทเลยค่ะ เหมือนตัวคนเดียว แล้วยิ่งพอคิดย้ำไปย้ำมาแบบนี้เราก็ยิ่งร้องไห้ค่ะ สรุปวันนั้นเราร้องไห้กับเพื่อนกันทั้งคู่เลยค่ะ ฮา
หลังจากกลับมาก็ยังคงมีน้ำตาซึมๆอยู่บ้างค่ะ
วันรุ่งขึ้น
วันเสาร์ เราต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ เพราะว่าต้องกลับไปเยี่ยมยายทุกอาทิตย์ ก่อนหน้านี้ยายเคยเป็นโรคเส้นเลือดในสมองตีบค่ะ มีอาการคล้ายคนเป็นอัมพาตครึ่งซีกเลย ดีที่รักษาทัน ปัจจุบันช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง แต่ก็ต้องมีคนคอยดูแลอยู่เป็นเพื่อนค่ะ ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าโรคจะกลับมากำเริบอีกเมื่อไหร่ ปัจจุบันยายอยู่กับป้าตลอดค่ะ โดยมีลูกๆหลานๆแวะมาเยี่ยมเยียนบ้างตามโอกาส แต่เราก็จะพยายามกลับไปทุกอาทิตย์ค่ะ
แล้ววันเสาร์ช่วงเย็นๆค่ะ เรากลับถึงบ้านแล้วแหละ เพื่อนอีกคนที่เรียนป.โทด้วยกัน(คนละคนกับคนแรก) ก็โทรมาหา ประมาณว่าเห็นสเตตัสเวิ่นเว้อนั้นด้วย แล้วก็เดาๆว่าคงเครียดๆเรื่องที่บ้านของตัวเองด้วยอะไรด้วย ก็เลยอยากคุยกันประมาณนั้น
เราก็คุยไปว่า เรารู้สึกอย่างนั้นอย่างนี้นะ มันไม่โอเคเลยว่ะ หลังจากนั้นก็คุยเรื่องของเพื่อนคนนั้นไปบ้าง เราก็จำอะไรไม่ค่อยได้หรอกค่ะ รู้แค่ว่าการได้พูดคุยกับเพื่อนคนนี้ทำให้ความคิดเราวนเวียนกลับมาที่ความรู้สึกแบบเดิมอีกแล้ว ความรู้สึกที่เหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน ไม่มีใครยอมรับ ความรู้สึกฝืนพยายามทำตัวเป็นคนดี เพราะกลัวโดนคนอื่นเกลียด
สรุปคืนนั้นเราร้องไห้อีกแล้วค่ะ ขนาดนอนข้างๆยายเลยนะคะ แต่ก็พยายามนอนหันหลังให้ แล้วก็ไม่ได้สะอื้นค่ะ แค่น้ำตาไหลนอง จนนอนไม่หลับค่ะ ถึงราวๆตีสอง เครียดมาก จนหยิบมือถือมาเล่น มาทำนู่นทำนี่ ดูทีวี ก็ไม่หลับ เครียดก็เครียด น้ำตาก็ไหลไม่หยุด ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน แต่ความรู้สึกตอนนั้นคือชีวิตมีปัญหามากค่ะ
วันเวลาค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆค่ะ ทรมานมาก บอกตรงๆ ถึงจะแค่ช่วงสั้นๆ แต่ทุกคืนกว่าจะข่มตานอนได้ยากมาก แถมเรายังต้องตื่นแต่เช้ามาอุ่นกับข้าว ทำอาหารให้ยายกินอีก คือเหนื่อยและเพลียมาก แต่ก็ต้องทำ เพราะถ้าเราไม่ทำ ก็ไม่มีใครทำ ป้าตื่นสายมาก บางทีก็แปด เก้าโมงโน่น
ซึ่งตอนเราไม่อยู่บ้าน เราก็ไม่รู้ว่าเค้าอยู่กันยังไงนะคะ บอกตรงๆสงสารยายมากค่ะ ขนาดยาหลังอาหารทุกมื้อ ป้าเรายังให้ยายหยิบกินเองเลยค่ะ แต่จะแยกไว้ให้ว่ากองไหนมื้อเช้า มื้อเย็น แต่ถ้าเราอยู่บ้านหน้าที่พวกนี้เราจะทำเองค่ะ เพราะยายก็แก่มากแล้ว งกๆเงิ่นๆ ไม่รู้ว่าแกหยิบยาถูกรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่เราเป็นหลานไงคะ บอกอะไรไปก็ไม่มีใครฟัง เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
จนผ่านมาถึงวันจันทร์ วันนี้เราต้องกลับมาที่กรุงเทพฯค่ะ จะได้เตรียมมาทำเรื่องอะไรให้เรียบร้อย จะได้นัดหมอซะที ตอนนั้นบอกกับตัวเองในใจค่ะ ว่าอีก
ไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้น ถ้าเราได้พบหมอ เราก็คงรู้แหละว่าเราเป็นอะไร มีอะไรผิดปกติกันแน่
วันอังคาร
เราไปที่โรงพยาบาลแต่เช้าเลยค่ะ แต่เนื่องจากที่พักเราอยู่ไกลจากโรงพยาบาลมาก แบบคนละทางเลย 555 กว่าจะไปถึงก็สิบโมงได้ แต่ก็ยังทันไปทำประวัติผู้ป่วยได้ค่ะ แป๊บเดียวเอง ได้บัตร ได้เลขทะเบียนผู้ป่วยใหม่เรียบร้อย แล้วก็กะว่าจะขึ้นไปนัดพบหมอที่แผนกจิตเวชซะเลย ใจก็คิดว่านัดหมอไว้ก่อน อาจจะได้พบหมอวันอื่นๆถัดไปก็ไม่เป็นไร
แต่คือพอขึ้นไปถึงแผนกจิตเวชปุ๊บ ตอนนั้นคือเรารู้สึกแบบเครียด และกดดันขึ้นมาดื้อๆเลยค่ะ รู้สึกว่าเราต้องกลายเป็นคนไข้ของแผนกนี้จรึงๆเหรอเนี่ย แล้วเราก็เดินเข้าไปในแผนกจิตเวชค่ะ
ณ ชั้น 7 แผนกไร้ชื่อ
ชั้นนี้เป็นชั้นของแผนกจิตเวชค่ะ แต่มีแผนกอื่นด้วยคือ โลหิตวิทยา รึไงเนี่ยแหละ กับอีกห้องที่มีประตูกระจกโล่งๆ ไม่ได้มีป้ายชื่ออะไรบ่งบอก หรือแสดงตัวเลยว่าเป็นแผนกอะไรกันแน่ ตอนนั้นเราก็งงๆ เพิ่งมาครั้งแรก ก็คิดว่าก็ขึ้นมาถูกชั้นนี่หว่า แล้วแผนกจิตเวชอยู่ตรงไหน ทำไมไม่มีป้ายบอก จนต้องบากหน้าไปถามเจ้าหน้าที่ที่ยืนแถวๆนั้นว่าแผนกจิตเวชอยู่ตรงไหนคะ เค้าก็ชี้มาทางห้องโล่งๆ ไม่มีชื่อ ไม่มีป้ายบอกนั้นแหละ เราก็ อ้อ ค่ะๆ ขอบคุณนะคะ แล้วก็เดินเข้าไป
เราก็เห็นมีคนนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ประปราย ทุกคนก็ดูปกติกันมากค่ะ คือพูดไงดีล่ะ ก็เหมือนคนที่พบเห็นได้ทั่วไปอ่ะค่ะ ดูไม่เจ็บไม่ป่วย เพียงแต่สิ่งหนึ่งที่เราสัมผัสได้คือความเย็นชา และบาเรียของแต่ละคนค่ะ ทุกคนจะไม่มีการพูดคุยหรือสุงสิงกัน จะอยู่แยกกันแบบปัจเจก ต่างคนต่างอยู่อ่ะค่ะ คือถ้าเป็นบรรยากาศตามโรงพยาบาล(อาจจะเฉพาะแถวบ้านนอกของเราก็ได้มั้งคะ) คนไข้ หรือญาติก็มีการพูดคุยกัน ถามสารทุกข์สุขดิบกันบ้างอ่ะค่ะ แม้จะไม่รู้จักกัน ก็อาจมียิ้มให้กันบ้าง แต่ที่นี่คือความเมินเฉยค่ะ เรามาใหม่เข้าไปก็งงค่ะ ไม่รู้จะต้องติดต่อใคร อะไร ยังไง พยาบาลและเจ้าหน้าที่ทุกคนก็ดูยุ่งๆกันหมด เราเลยไปนั่งนิ่งๆแป๊บนึงดูท่าทีว่าต้องทำไงบ้าง
สักพักก็รวบรวมความกล้าไปหน้าเคาน์เตอร์ค่ะ ไปถามพยาบาลว่าจะนัดหมอต้องทำยังไง ตอนนั้นก็พยายามไม่เครียด ไม่คิดอะไร แต่พอพยาบาลถามอาการว่าเป็นอะไรมาคะ ตอนนั้นคือร้องไห้ออกมาเลยค่ะ แบบหยุดไม่อยู่จริงๆ แล้วก็พูดทั้งน้ำตาออกไปว่าเครียดค่ะ พยาบาลก็ถามอีก เป็นมานานเท่าไหร่แล้วคะ เราก็คำนวณไว้น่าจะสี่ห้าวันได้
ง่ายๆก็อาทิตย์นึงได้มั้ง คุณพยาบาลก็ยื่นทิชชูให้ แล้วก็บอกว่าตอนนี้คิวเต็มแล้วนะคะ นัดให้ไม่ได้จริงๆ เราบอกไม่เป็นไรค่ะ แค่จะมานัดคลินิคพิเศษไว้ก่อน พยาบาลบอกถ้ายังไงเป็นสี่โมงเย็นวันนี้เลยสะดวกมั้ยคะ
ตอนนั้นคือแบบ โหย พยาบาลใจดีจัง นี่ไม่นึกเลยว่าจะมาแล้วนัดได้วันนี้เลย สุดท้ายก็ตอบตกลงไป สี่โมงเย็นนะ พยาบาลรับเรื่องเรียบร้อย ส่วนเราก็กลับไปรอที่หอก่อน
ตอนเดินออกมาจากแผนกนี่อย่างกะนางเอกเอ็มวีอ่ะ เดินร้องไห้ ลงบันไดด้วยนะ ไม่ใช้ลิฟต์ คิดดู ฟีลลิ่งมาเต็มมาก 555
พบกับจิตแพทย์ครั้งแรก
เราเริ่มออกเดินทางตอนประมาณบ่ายสองครึ่งได้มั้ง แล้วรถตู้ก็ดันมาขาดช่วงอีก คือเครียดมาก กลัวไปไม่ทันนัดสี่โมงเย็น แล้วแถวนั้นรถติดอย่างกับอะไรดี ใจนี่ก็ลุ้นระทึกไปตลอดทาง แต่สุดท้ายก็มาทัน
ระหว่างนั้นก็รอ รอ และรอ เราเป็นคิวแทรก กว่าจะได้ตรวจก็ราวๆทุ่มนึงได้มั้ง เพราะก่อนหน้าเราก็มีคนไข้มาหลายคนเหมือนกัน ราวๆ 4-5 คนได้มั้ง แล้วแต่ละคน คุณพระ เข้าไปทีไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง ตอนนั้นเราเองก็มีร้องไห้เป็นระยะๆ ร้องๆหยุดๆอยู่อย่างนั้นแหละ จนในที่สุดก็ได้เข้าพบหมอ
คุณหมอของเราเป็นผู้หญิง ดูใจดีๆ เราเข้าไปนี่ร้องไห้แรงมาก แบบพูดอะไรไม่รู้วุ่นวายไปหมด(ตอนนี้ก็จำไม่ได้แล้วว่าพูดอะไรไปบ้าง) แต่จำได้ว่าพูดถึงสาเหตุที่ทำให้รู้สึกเฟลในครั้งนี้คือไอ้เรื่องเฟซบุคนั้นแหละ(ติงต๊องเนอะ) แล้วหมอก็ถามเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย คุยกันได้สักพักหมอก็สรุปว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะ คือตอนนั้นเราไม่เชื่อหูเลย
แบบ หะ? หมอหนูเนี่ยนะเป็นโรคซึมเศร้า ไม่ใช่ม้าง หนูไม่ได้คิดอยากตายซะหน่อยนะหมอ หนูแค่ร้องไห้ กับเครียดเอง หมอบอกนั่นแหละเป็นโรคซึมเศร้า แต่อย่างเราเนี่ยเป็นนิดเดียว แต่ยังไงดูจากอาการก็คือเป็นโรคซึมเศร้านั่นแหละ
ตอนนั้นก็อึ้งๆไปเหมือนกันนะ แต่ก็ต้องยอมรับการวินิจฉัยของหมอแหละ หมอบอกยังไงช่วงนี้อยากให้กินยาระงับอาการซึมเศร้าไปก่อนนะ ตอนนั้นเราต่อต้านมาก คือไม่อยากกินยา เพราะเคยรู้มาว่ามันมีผลข้างเคียงนะ เช่น คลื่นไส้ อ่อนเพลีย เบลอ ฯลฯ บอกตรงๆเรากลัวมาก เรายังต้องเรียน ต้องอ่านหนังสือ ยังมีกิจกรรมที่ต้องทำในแต่ละวัน เราปล่อยให้ตัวเองเป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอก หมอก็เลยอธิบายว่าจริงอยู่ที่ยามีผลข้างเคียง แต่หมอรับรองว่ายาที่หมอให้ไม่มีฤทธิ์ทำให้เบลอหรือใช้ชีวิตประจำวันไม่ได้แน่นอน ยังไงหมออยากให้ลองกินเพื่อปรับสารเคมีในสมองให้สมดุลก่อน ไว้อารมณ์ดีขึ้น เราค่อยมาคุยกัน หรือปรึกษากันใหม่นะ(คือตอนนั้น ร้องไห้ตลอดเวลาจริงๆ)
สุดท้ายเราก็ตกลง หมอก็ให้ยามาหนึ่งตัว เป็นยาก่อนนอน ให้กินครึ่งเม็ดไปก่อน แต่ยังไงถ้าร่างกายปรับสภาพได้แล้วหมอก็แนะนำว่าให้กินเต็มเม็ดไปเลยจะดีกว่า และก็แนะนำให้เข้าคลินิกคลายเครียดไปพบกับหมอนักจิตวิทยาบำบัด(มั้ง เราเรียกไม่ค่อยถูก)
หลังจากนั้นก็ออกมารับใบสั่งยา และก็ใบนัด โชคดีมากที่วันรุ่งขึ้น มีคิวว่างของคลินิกคลายเครียดพอดี แต่เป็นตอนเก้าโมงเช้า เราก็เอาวะ อุตส่าห์มีคิวแล้ว ตกลงจองเลย แล้วก็ไปจ่ายค่าหมอ ค่ายา
สรุปค่าใช้จ่ายวันนั้น ราวๆ 6-700 ได้มั้ง ค่าหมอ เพราะเป็นคลินิกพิเศษนอกเวลาก็เลยแพงหน่อย ราวๆ 500 ค่ายา 75 บาทเองมั้ง มีตัวเดียว กับค่าอะไรไม่รู้อีก 40-50 บาทที่เบิกไม่ได้ จริงๆก็เบิกไม่ได้ทั้งหมดนั่นแหละ เพราะเราไม่ได้ใช้สิทธิ์อะไรเลย จ่ายเองนะฮะ
แต่ว่าคุณหมอก็ใจดีนะ ย้ายเวลานัดครั้งต่อๆไปของเรา จากนอกเวลา มาเป็นในเวลาราชการ ซึ่งค่าใช้จ่ายมันก็ถูกลงจากเดิมมากเลย
คืนนั้นเราก็ชั่งใจคิดอยู่ว่าจะกินยาดี ไม่กินดีว้า กลัวกินไปแล้ว นอนเพลินหลับไม่ตื่นล่ะจะทำยังไง คือถ้าจะไปให้ทันเก้าโมงเนี่ย เราต้องตื่นแต่ตีห้าเลยนะเออ ไม่งั้นไม่ทัน รถจะติดอีก ก็เลยสรุปว่ายังไม่กิน(คือไม่ไว้ใจยา) แล้วก็เหนื่อยจนผล็อยหลับไปราวๆเที่ยงคืน
วันรุ่งขึ้น ตื่นมาตามเวลาเป๊ะ อาบน้ำแต่งตัว ไม่มีอะไรพอดีไปมากกว่านี้อีกแล้ว ออกเดินทางรอรถเมล์เพียงชั่วอึดใจก็ได้ขึ้น ได้นั่งด้วย แล้วก็ต่อรถอย่างชิวๆ ก็ไปถึงที่หมายทันเวลา ก็ขึ้นไปรอหมอ ของเราน่าจะคิวแรกมั้ง
เหมือนเดิมระหว่างที่รอ สภาพบรรยากาศเดิมๆ ชวนอึดอัด
ระหว่างนั้นเหล่าคุณพยาบาล และเจ้าหน้าที่ก็เปลี่ยนช่องทีวี แล้วก็บอกว่ามีกิจกรรมให้ทุกคนร่วมกันในตอนเช้า มีการเปิดวีดิทัศน์วิธีการผ่อนคลายความเครียด โดยการให้ทุกคนหลับตา ทำสมาธิ นั่งตามสบาย บอกตรงๆตอนนั้นไม่รู้จู่ๆความเครียดมาจากไหน จากที่ตอนแรกมาอย่างอารมณ์ดีๆเลยนะ อยู่ๆก็ร้องไห้โฮท่ามกลางผู้คนเลยจ้า แบบไม่สนสายตาใครเลย (และแน่นอนก็ไม่มีใครสนใจเราด้วย) ยิ่งตอนที่ในวิดีทัศน์พูดว่า ให้บอกกับตัวเองว่า
“ฉันเป็นคนดี ฉันมีความสุข”
คือตอนนั้นร้องไห้แรงเลย สะอื้นจนตัวสั่น เก้าอี้สั่นไปหมด โชคดีที่เรานั่งอยู่คนเดียว ตอนนั้นทรมานมากพูดเลย
หลังจากวีดิทัศน์นั้นจบลง พยาบาลก็ขานชื่อเรา ซึ่งก็ยังคงร้องไห้เบาๆอยู่ เราก็งงนะไม่รู้ว่าต้องไปนั่งรอตรงไหน ยังไง ก็เดินตามคนอื่นๆที่เขาโดนขานชื่อก่อนหน้าไป แล้วก็ไปนั่งแหมะอยู่หน้าห้องตรวจ ร้องไห้ไปด้วย ไม่ยอมหยุด จนเจ้าหน้าที่คนนึงก็เดินมาถามว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เราก็บอกว่าไม่เป็นไรค่ะ คุณเจ้าหน้าที่บอกว่ามีอะไรบอกได้นะครับ ทางเราอยากช่วย นั่นแหละค่ะ คือรู้สึกขอบคุณทุกคนมากจริงๆที่เอาใจใส่เราขนาดนี้ นี่ก็พาลนึกไปถึงที่บ้านเรา หรือกับคนอื่นๆ เค้าคงไม่ใส่ใจเราขนาดนี้หรอก ยิ่งถ้าเราร้องไห้ต่อหน้าแม่นะ โดนด่าเปิงอ่ะ แถมตวาดให้ด้วย เมิงเป็นเชี่ยอะไร? ร้องทำไม? มีอะไรเครียดนักหนา? #!@&=
สำหรับเรา การร้องไห้มันเลยรู้สึกเหมือนเป็นสิ่งที่ผิดมากอ่ะ แต่ก็ทำไงได้ เราเองก็เป็นคนร้องไห้ง่ายๆอยู่แล้วด้วย แต่ทุกครั้งก็พยายามไม่ให้ใครเห็นนะ
และเราก็ได้พบกับคุณหมอ คลินิคคลายเครียด
ครั้งแรกที่ได้เจอหน้ากัน เรานั่งร้องไห้อยู่ ส่วนคุณหมอยิ้มให้แบบใจดี คุณหมอถามว่ามากับใครคะ ตอนนั้นคือเรามาคนเดียวไง แล้วแบบคือเซนซิทีฟมากกับคำว่าคนเดียว ลำพัง ตอนนั้นจำได้เลยว่าตอบไปทั้งน้ำตาว่ามาคนเดียวค่ะ สะอึกสะอื้นด้วยอีกนะ
เมื่อเข้าไปในห้อง คุณหมอก็พูดคุย ทักทาย แล้วก็อ่านแฟ้ม อ้อ มีอาการน้อยใจเพื่อน ไหนเล่าให้หมอฟังซิ
เราก็เล่าๆ เรารู้สึกเหมือนกับว่าทุกครั้งเวลาเพื่อนมีปัญหา ทุกคนก็จะนึกถึงเรา แต่พอเป็นเรามีปัญหาบ้าง ทำไมมันรู้สึกไม่มีใครที่พร้อมจะรับฟังเลยล่ะ
แต่ในขณะเดียวกันก็เข้าใจและก็รู้นะว่า แต่ละคนต่างก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง จะให้มาสนใจตลอดเวลาคงไม่ได้ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดีแหละค่ะ เพราะบางทีที่เรามีปัญหา ไปปรึกษาเพื่อน สิ่งที่ได้กลับมามันทำให้รู้สึกแย่กกว่าเดิมอ่ะ คือนอกจากจะไม่ได้รับกำลังใจหรืออะไรดีๆกลับมาแล้ว บางทีคำพูด มันก็ทำให้รู้สึกแย่ เช่น เฮ้ย เรื่องนิดเดียวเองจะเก็บมาคิดมากทำไมวะ ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกว่าเพื่อนไม่เคยเห็นความสำคัญของปัญหาเราเลย
จากที่ฟัง คุณหมอก็เลยสรุปว่า เราก็ดูเข้าใจในเหตุผลนะ แต่บางทีอารมณ์มันไม่ตามไปกับเหตุผลด้วย แล้วก็การที่เพื่อนพยายามมองปัญหาเราว่าเล็ก หรือเป็นการ minimize ปัญหา จริงๆหมออยากให้มองว่าเจตนาของเพื่อนก็คือแฝงไปด้วยความเป็นห่วงนะ ไม่อยากให้เราคิดมาก หรือเครียด
ลองมองย้อนกลับ สมมุติว่ามีเพื่อนมาปรึกษาปัญหากับเรา หมอถามว่า เราจะมีอารมณ์ร่วมหรือให้ความสำคัญกับปัญหาของเพื่อนคนนั้นแค่ไหน ซึ่ง
เราก็ตอบไปว่าอย่างมากก็คงแค่ 50% ค่ะหมอ
ซึ่งหมอก็บอกว่า คนเราก็มีสิทธิ์นะที่จะคิด หรือจะพูดยังไงก็ได้ตามความคิดของเขา ไม่ใช่สิ่งที่ผิดนะ ที่อยากให้มองคือที่เจตนามากกว่า ว่าเขาก็เป็นห่วงและหวังดีนะ เห็นมั้ย ถ้าลองมองกลับกัน เราเองก็ยังไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปกับปัญหาของคนอื่นมากนักเลย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ห่วง ไม่สนใจเพื่อนคนนั้นนี่ จริงมั้ย
แล้วหมอก็ถามอีก แล้วเพื่อนรู้มั้ยว่าเราต้องมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวแบบนี้ เราบอก เพื่อนไม่รู้ค่ะ ไม่กล้าบอก ไม่อยากบอกใคร เพราะทุกคนก็มีปัญหาของตัวเองมากพออยู่แล้ว
หมอก็ถามว่างั้นลองสมมุตินะว่าถ้าเป็นเรารู้ว่าเพื่อนคนนึงทุกข์ใจมาก มานั่งร้องไห้คนเดียวจนไม่เป็นอันทำอะไร ถ้าเรารู้เข้า เราจะทำยังไง คิดยังไง
เราก็ตอบว่า ก็คงแบบ เฮ้ย ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ ทำไมไม่บอกกันล่ะ มีปัญหาอะไรมาคุยกันได้ เออ เป็นห่วง
หมอก็บอก นี่ไง เพื่อนก็อาจจะคิดแบบเดียวกับที่เราคิดอยู่นี่แหละ แต่ตอนนั้นเราคิดว่าไม่อยากบอกให้ใครรู้เลยจริงๆ หมอก็ถามว่าเพราะอะไร ซึ่งเราก็ตอบว่า เพราะเราเองเวลาเพื่อนมาบ่นหรือระบายอะไรให้ฟัง ก็ไม่ค่อยจะชอบใจนักหรอก เหมือนทุกอย่างมันโถมมาแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ต้องฝืนทนฟัง ในฐานะเพื่อนที่ดี(ก็ถ้าเราไม่ฟัง แล้วใครจะฟังล่ะ) พอคิดแบบนี้ก็เลยคิดว่าอยากเก็บเรื่องทุกอย่างไว้ที่ตัวเองมากกว่า เพราะลึกๆก็เป็นห่วงกลัวว่าคนอื่นจะพลอยเครียดไปด้วย
มาถึงตรงนี้หมอก็คงมีแอบถอนใจเบาๆกับความคิดของเราบ้างแหละ 55 หมอบอกดูมันซับซ้อนนะ แต่จริงๆแล้วก็เป็นคนดีคนนึงเลยนะ หมอถามมาคำนึงว่า เหนื่อยมั้ย
ค่ะ แค่คำว่า เหนื่อยมั้ย คำเดียวก็เรียกน้ำตาจากเราได้อีกแล้ว เราพยักหน้าไป บอกเหนื่อยค่ะ หมอก็เลยบอกว่าบางทีการที่เราร้องไห้ออกมาอาจเป็นเพราะร่างกายมันต้องการบอกว่าอะไรบางอย่าง คงเป็นเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง การเรียน หรืออะไรหลายๆอย่าง
ซึ่งก็จริงอย่างที่หมอว่า คือเรายังไม่เคยได้พักแบบจริงๆเลย ทั้งการเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด การเดินทางมาโรงพยาบาล หรือแม้กระทั่งการเรียนดนตรีซึ่งกลายเป็นสิ่งกดดันเราไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หมอก็เลยแนะนำว่า งั้นพักก่อนมั้ย สักวันนึง
เราก็โอเค ตกลงค่ะ
สุดท้ายหมอก็ถามว่า มีอะไรอยากจะบอกอีกมั้ย
เราก็เลยถือโอกาสบ่นซะเลย 555 เป็นเรื่องเกี่ยวกับการที่คนอื่นมักไม่ให้ความสำคัญกับเรา เช่น บางที รอต่อคิวซื้ออาหารอยู่ ก็โดนแซงคิว หรือสั่ง
กับข้าวไปอย่าง แต่แม่ค้าฟังผิดก็ได้อีกอย่าง คือแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้แหละ แต่มันดันเกิดกับเราบ่อยๆ ซ้ำๆ หรือบางทีก็มีคนชอบมองว่าเราเป็นคนแปลก ประหลาด ซึ่งเรารับไม่ได้เลย
ทุกวันนี้ก็ยอมคนอื่นมาตลอด ชีวิตมีแต่คำว่าอดทน กับพยายาม และก็รู้สึกฝืนทุกครั้ง ทั้งที่จริงๆก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้เลย แต่ก็นั่นแหละ เรารู้สึกโหยหาการยอมรับจากคนอื่น แคร์สายตาคนรอบข้างมากๆๆๆ ต้องพยายาม ต้องฝืนทำตัวเป็นคนดี ทำตัวตามคาดหวังของคนอื่น เพราะไม่อยากโดนเกลียด หมอก็เลยถามว่า สรุปแล้วค่าของตัวเราเองนี่อยู่ที่เราหรืออยู่ที่คนอื่นคะ
เราบอกค่าของเราก็อยู่ที่ตัวเราเองสิคะ แต่คุณหมอบอกว่า แต่รู้มั้ยที่พูดๆมาเนี่ย เป็นเรื่องของคนอื่นซะ 80% เลยนะ ซึ่งเราก็เพิ่งสังเกต เออ จริงด้วย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ นี่ไม่เคยรู้ ไม่เคยนึกเลยนะ ว่าไม่ได้ใส่ใจคุณค่าของตนเองเลย
แล้วคุณหมอก็แนะนำว่าอยากให้เราเข้ารับการทำ therapy น่าจะเป็นการบำบัดมั้ง เพราะหมอบอกว่าการกินยาเนี่ย มันก็ช่วยรักษานะ แต่ยังไม่ใช่ต้นตอของปัญหา เพราะเดี๋ยวเราเหนื่อยอีก หรือกดดันอะไรอีก ก็จะกลับมาเป็นอีกได้ ซึ่งวิธีทำก็คงเป็นการพูดคุย ปรึกษาทั่วๆไปอะไรประมาณนี้มั้ง เราก็จำรายละเอียดไม่ค่อยได้
หมอบอกคอร์สนึงก็อาจจะราวๆ 10 ครั้งได้ แต่ก็ยังไม่ได้ตกลงอะไรกันนะ เหมือนหมอแค่บอกรายละเอียดให้ฟังเฉยๆ
เราสัญญากับหมอว่าเดี๋ยวจะลองกลับไปกินยาดูก่อน เพื่อปรับสมดุลสารเคมีในสมอง ซึ่งหลังจากที่คุยกับคุณหมอก็ทำให้เราสบายใจขึ้นมากอ่ะนะ
เพราะที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครรับฟังปัญหา หรือคำพูดของเราขนาดนี้มาก่อน เพราะปกติคนเราทุกคนก็อยากจะฟังแต่สิ่งที่ตัวเองสนใจ หรืออยากฟังกันเท่านั้นใช่มั้ยคะ ไม่ใครอยากมานั่งฟังใครก็ไม่รู้พล่ามอะไรมากมาย ซึ่งเรื่องมันก็อาจจะไม่ได้สลักสำคัญอะไร ไม่ได้มีผลต่อเราด้วยซ้ำ
โดยเฉพาะกับเพื่อน เท่าที่เราสังเกต เวลาเราบ่นอะไรให้ฟัง ยังไม่ทันจะได้บ่นถึงจุดสำคัญหรือไคลแม็กซ์ ก็ดูเหมือนเพื่อนจะเริ่มเบื่อซะก่อน ก็จะมีการพูดตัดบทบ้าง ชวนเปลี่ยนเรื่องบ้าง จนบางทีเราอึดอัดไม่อยากพูดให้ใครฟังอ่ะ แต่กับคุณหมอ เออ มันพูดออกมาได้หมดเลย แม้แต่ตอนที่จังหวะการพูดมันตรงกัน คุณหมอก็ปล่อยให้เราพูดออกมาก่อน ไม่ขัด คือแบบไม่เคยมีใครทำกับเราแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ ส่วนใหญ่เราก็มักจะเป็นฝ่ายยอม ฟังคนอื่นพูดมาตลอด สรุปคือประทับใจมากค่ะ
แล้วคุณหมอก็พูดทิ้งท้ายอีกนะ ว่าทีหลังมีอะไรไม่สบายใจก็แวะมาพูดคุยกันแบบนี้ได้ ให้ดิฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณนะคะ อย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็มีคนที่พร้อมจะอยู่ข้างคุณแล้วหนึ่งคนนะ เป็นห่วงนะคะ คือแบบแค่นี้เองที่เราต้องการ เราเริ่มรู้สึกเหมือนว่าขีดความสุขเราจากที่ตอนแรกอยู่ที่ศูนย์ ตอนนี้มันเพิ่มมาอย่างน้อยๆก็หนึ่งขีดแล้ว ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ
และหมอก็นัดเจอเราอีกทีในสองอาทิตย์ข้างหน้า(อาทิตย์เดียวกับที่คุณหมอเจ้าของไข้นัดเรามาเจอ) สรุปค่าใช้จ่าย 590 จ่ายเองค่ะ
การกินยาครั้งแรก ไม่นึกเลยว่าการกินยาจะน่ากลัวขนาดนี้
กลับถึงห้องตอนบ่ายกว่าๆ เราก็เริ่มทำตามที่หมอว่าเลยค่ะ คือพัก นอนไปเลย เออ ก็รู้สึกดีขึ้น แล้วก็ใช้ชีวิตตามปกติ ดูทีวี กินข้าวตรงเวลา
พอมาถึงตอนค่ำๆนี่สิ ความเครียดเริ่มบังเกิด คือไม่อยากกินยาเลยให้ตายสิ อยู่ๆก็รู้สึกกลัวอียาเม็ดเล็กๆแค่ครึ่งเม็ดนี่มาก กลัวกินไปแล้วแพ้รุนแรงจนช็อคจะทำยังไง กลัวกินไปแล้ววันรุ่งขึ้นเราตื่นมาไม่เหมือนเดิม กลายเป็นโรคประสาทหนักกว่าเก่าจะทำยังไงดีวะเนี่ย ความกลัว ความสับสนตีกันยุ่งในหัวไปหมด
แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะกินยาเข้าไปค่ะ แล้วก็กะว่าคืนนี้จะรีบนอนแต่หัวค่ำ จะได้ถือเป็นการพักฟื้นไปในตัว
แต่การณ์หาเป็นเช่นนั้นไม่ หลังจากที่กินยาไปตอนสองทุ่มเป๊ะ ก็โอเค วันนี้เหนื่อยมามาก อาบน้ำเตรียมตัวนอนเต็มที่ กำลังจะเคลิ้มๆหลับ แต่… ไม่หลับค่ะ คือตาหลับ แต่สมองยังไม่หลับ แบบโอ๊ย ทรมานจังวุ้ย พลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น หนักเข้าก็ต้องหยิบมือถือมาเล่น กะว่าหาอะไรคลายเครียดดูก่อนนอนน่าจะดี สุดท้ายก็ไม่มี ยิ่งเครียดหนักกว่าเดิมอีก ทีวีที่ตั้งปิดไว้ 1 ชั่วโมง ก็เลื่อนเวลาแล้ว เลื่อนเวลาอีก จากที่จะได้นอนตอนสองทุ่มก็เลื่อนยาวมาเที่ยงคืน โอย ทรมานมากค่ะ
แต่เอาน่ะ เรานอนดึกมาตลอด อยู่ๆจะให้มานอนเร็วสองทุ่มเป็นเด็กอนุบาลอาจจะฝืนเกินไปก็ได้
เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนตีห้ากว่าๆ
เราตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่ 6.45 ค่ะ แต่เช้าวันนี้อยู่ๆก็ดันตื่นขึ้
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
