ความรู้สึกดี ๆ จากแม่คนหนึ่ง เพราะเราคือผู้ให้ชีวิต เราไม่ใช่เจ้าของชีวิตลูก

ความรู้สึกดี ๆ จากแม่คนหนึ่ง เพราะเราคือผู้ให้ชีวิต เราไม่ใช่เจ้าของชีวิตลูก 

อย่าได้ “พยายาม” ปั้นลูกเราให้เหมือนลูกใคร

อย่าได้ “ขีดเส้น” ให้ลูกเราเดินตามลูกใคร

อย่าได้ “ตั้งเป้า” ให้ลูกเรามีจุดหมายแบบใคร

อย่าได้ “บังคับ” ให้ลูกเราเป็นอย่างใคร

.

เด็กทุกคนมี “สิ่งวิเศษ” ติดตัวมาทุกคน 

และ “สิ่งวิเศษ” เหล่านั้นก็ไม่ได้เหมือนกันทุกคน 

เรามีหน้าทีเพียง เฝ้ามองและค้นหา “สิ่งวิเศษ” 

ในตัวลูกเราให้เจอ และสนับสนุน ส่งเสริม “สิ่งวิเศษ” นั้น

.

อย่าพยายามกดลูกลงพิมพ์ 

ให้ออกมาเป็นบล็อคเดียวกัน

ลูกใครเรียนอันนี้แล้วดี 

ก็พยายามจะส่งลูกเราไปเรียนบ้าง

ลูกใครทำได้แบบนี้ 

ก็พยายามกระตุ้นให้ลูกเราทำได้แบบนั้นบ้าง

ลูกใครคิดแบบนั้น 

ก็พยายามจะบอกให้ลูกเราคิดแบบเดียวกับเขาบ้าง

แบบนั้นไม่ใช่การค้นหา “สิ่งวิเศษ” ในตัวลูกเรา 

แต่เรากำลังพยายาม “ลบสิ่งวิเศษ” ที่ลูกเรามี

แล้วยัดอย่างอื่นที่ได้ดั่งใจเราเข้าไปแทนที่

.

ลูกเรา ไม่ต้องเหมือนลูกใครก็ได้

ลูกเรา ไม่ต้องเก่งเท่าลูกใครก็ได้

ลูกเรา ไม่ต้องคิดเหมือนลูกใครก็ได้

ลูกเรา ไม่ต้องมีเป้าหมายเดียวกับลูกใครก็ได้

หรือแม้แต่ ลูกเราไม่ต้อง“เหมือน” เรายังได้เลย

.

ขอแค่ให้เค้าเป็นในสิ่งที่เค้า “ตั้งใจจะเป็น”

และอยู่ในขอบเขตของความดีงาม นั่นหละพอแล้ว ..

.

เพราะเราคือผู้ให้ชีวิต เราไม่ใช่เจ้าของชีวิตลูก 

เรามีหน้าที่ประคับประคอง ไม่ใช่เอาเชือกผูก

แล้วลากลูกให้เดิน ชี้แนะ บอกทาง 

แต่ไม่ใช่ “สั่งให้เดิน”

.

เริ่มต้นเฝ้ามอง “สิ่งวิเศษ” ในตัวลูกของเรากันดีกว่า 

หยุดเฝ้ามอง “สิ่งวิเศษ” ในตัวลูกคนอื่น 

แล้วพยายามจะนำสิ่งเหล่านั้นมาใส่ในตัวลูกเรา

ให้หมดทุกอย่าง เพื่อให้เหมือนลูกคนอื่นเป็น

เด็กสวยงามเสมอ .. 

ถ้าได้ยิ้มอย่างมีความสุข เชื่อไหม? 

.

ขอบคุณที่มา #‎แม่ยุ้ย The Platu Story