สาวสุดช้ำ!!! ท้อง แต่แฟนไม่รับผิดชอบ แถมเจอพฤติกรรมสุดจะทน!!

หน้าแรกTeeNee อาหารสมอง อาหารสมอง สาวสุดช้ำ!!! ท้อง แต่แฟนไม่รับผิดชอบ แถมเจอพฤติกรรมสุดจะทน!!

เรื่องราวประสบการณ์นี้ได้ถูกตั้งกระทูในเว็บไซต์พันทิป ในชื่อกระทู้ว่า "แนะนำวิธีแก้แค้นผู้ชายนิสัยแย่แบบนี้หน่อยค่ะ (18+)" ของคุณ สมาชิกหมายเลข 2575341 กระทู้นี้ได้บอกเล่าถึงเรื่องราวของหญิงสาวที่ตั้งท้องไม่พร้อม แถมแฟนยังบอกให้ไปเอาออก เพราะยังไม่พร้อมเท่านั้นยังไม่พอ เธอยังถูกแม่ของแฟนเก่ามาโน้มน้าวให้ทำแท้ง ทั้ง ๆ ที่ยืนยันว่า จะขอเลี้ยงดูลูกเอง และขอให้แฟนเก่าแสดงความรับผิดชอบด้วยการพาไปฝากครรภ์ ก็กลับไม่ได้รับความสนใจ แม้ทุกวันนี้เธอจะยอมรับสถานะเป็น "ซิงเกิลมัม" แต่ยังเจ็บปวดและเสียใจที่มาเจอผู้ชายนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ จนอยากหาวิธีแก้เผ็ด !

เรื่องราวทั้งหมดมีดังนี้..

สาวสุดช้ำ!!! ท้อง แต่แฟนไม่รับผิดชอบ แถมเจอพฤติกรรมสุดจะทน!!

เรื่มเรื่องเลยคือเราคบกับผู้ชายคนนี้ตอนปีใหม่ จนเรามีอะไรกัน จนมาช่วงเดือนมีนาคม เราประจำเดือนขาดแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าคงเครียดเรื่องเรียน อาการแพ้ท้องอะไรก็ไม่มี แต่ก็มีสงสัยอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าตรวจ อันนี้ยอมรับเลยว่ามันก็ไม่ถูกต้อง

           แล้วพอมาช่วงเดือนมิถุนายน เราสองคนก็เริ่มห่าง ๆ กัน ความสัมพันธ์เหลือแค่พี่น้อง เค้าก็คุย ๆ กับผู้หญิงคนอื่นอยู่ แต่ก็ยอมรับค่ะว่า เรายังรักเค้าอยู่ จนมาวันที่ 12 สิงหาคม เราไปเที่ยวกับเค้าแล้วก็เพื่อน ๆ ของเค้า ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน คือ เราอึดอัดมาก จนกลับมาบ้านเราก็เลยถามลองใจเค้าไปในไลน์ว่า

           เรา : ถ้าเกิดว่าพี่ทำผิดพลาดกับใครไว้ พี่พร้อมจะรับผิดชอบชีวิตคน ๆ นั้นมั๊ย ?
           ผู้ชาย : ตัดสินใจเองนะ ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อม

           คือ เหมือนเค้าก็พอจะจับทางเราได้ พอเค้าตอบมาแบบนี้เราอาการหนักกว่าเดิมอีก โทรหาเพื่อนเลยระบายมันหมดทุกอย่าง เพราะเราเก็บเรื่องนี้มาคนเดียวตลอด คือ ตอนนั้นเราคิดว่าเราท้องแน่ ๆ 70% เพราะท้องเริ่มออก จนมีคนทักเพื่อนก็เลยบอกให้เราไปหามันที่ กทม. ไปตรวจที่นู่น พอไปถึงเราก็ให้เพื่อนซื้อที่ตรวจให้ ผลตรวจออกมาคือ เรา "ท้อง" จริง ๆ แต่เราไม่ได้ตกใจหรือช็อคอะไรมากนะ เพราะก็เตรียมใจมาบ้าง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราตัดสินใจไลน์ไปบอกเค้าเลย ตอนแรกส่งรูปที่ตรวจไป เค้าก็ไม่เข้าใจ เราก็เลยส่งรูปวิธีดูผลตรวจไปมันขึ้น 2 ขีดค่ะ คำแรกที่เค้าตอบกลับมาคือ "เอาออกได้ปะ" แล้วเค้าก็ให้เราไปคุยในแชทลับค่ะ

ณ วินาทีนั้นคือเราร้องไห้หนักมากค่ะ เราไม่อยากเอาออก แต่เค้าก็จะเอาออกให้ได้ค่ะ เค้าไม่อยากให้ใครรู้เลย เราก็หาข้อมูลมาให้เค้าดูว่า ถ้าเอาออกมันจะอันตรายนะ เพราะที่เรานับ ๆ ได้ตั้งแต่ประจำเดือนขาดก็ 5-6 เดือนแล้ว เค้าเลยจะให้เราโทรหามูลนิธิค่ะเรื่องบุตรบุญธรรม ตอนนั้น คือ เราทั้งผิดหวังทั้งเสียใจค่ะ เราไม่โทร ถ้าอยากให้โทรนักก็โทรไปเอง

พอเรากลับจาก กทม. เราก็ทักไลน์เค้าไปค่ะ ว่าจะมาคุยกันเมื่อไร ตอนนั้นเค้าอยู่ กทม. ค่ะ ไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วเราก็ตัดสินใจกันว่า จะบอกผู้ปกครอง แต่ให้เค้าบอกพ่อแม่เค้าก่อนค่ะ พอมาอีกวันหนึ่งแม่เค้าไลน์มาเลยค่ะ แล้วเย็นวันนั้นเค้ากับแม่เค้าก็มารับเราออกไปคุยข้างนอกกัน สรุปเรื่องที่คุยนะคะ คือ เค้าจะพาเราไปตรวจ อัลตร้าซาวด์ก่อนดูขนาดเด็กค่ะ แล้วจะพาไปหาหมอที่ กทม. คือถ้าเอาออกได้ก็ให้เอาออก

ตอนนั้นเราใจเสียมาก นี่หรอความคิดผู้ใหญ่ แต่เราก็ยืนกรานว่าเราเลี้ยงเองได้ แต่เหมือนแม่เค้าไม่เข้าใจเราค่ะ เราก็บอกแม่เค้านะว่า ให้พี่เค้าเรียนต่อไปเถอะ ลูกเรา เราเลี้ยงเอง ขอแค่ช่วยเหลือบ้าง ไรบ้างก็ยังดี แล้วเค้าก็มาส่งเราที่บ้าน สักพักเค้าก็ไลน์มาค่ะ บอกว่าอยากเอาออก ที่บ้านเค้าไม่มีใครเอาเค้าแล้ว คือ ตัดพ้อหนักมากค่ะ เราก็ไม่รู้จะว่ายังไง

มาอีกวันหนึ่งแม่เค้าก็ไลน์มาให้เราไปหาค่ะ ไปคุยกันที่โรงเรียน คือ แม่พี่เค้าเป็นครูค่ะ เราก็ไปแม่เค้าพยายามเกลี้ยกล่อมเราค่ะ โน้มน้าวให้เราเอาเด็กออก บอกว่าที่บ้านเค้าเองก็ภาระเยอะ เป็นหนี้เป็นสิน คงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก

           เราก็ไม่ได้อะไรค่ะ เรื่องช่วยมากช่วยน้อยนี่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราเลย แม่พี่เค้าดูเครียดมาก เราก็เลยตัดสินใจไปก็ไป เสี่ยงกันไปเลย แล้วพอดึก ๆ พี่เค้าก็มารับเราค่ะ ตรงไป กทม. กันเลย ตลอดทางเราใจไม่ดีเลยค่ะ คิดตลอดว่า ลูกจะอยู่กับเราเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ยิ่งคิดน้ำตาก็ไหลตลอดค่ะ

           แม่เค้าพาเราไปโรงพยาบาลแถว ๆ คลองตันค่ะ ไปถึงก็สาย ๆ พอดี แม่เค้าก็พาเราเข้าไปตรวจอัลตร้าซาวด์ หมอบอกว่า 7 เดือนแล้วนะ ช็อคค่ะ ! เพราะเราคิดไว้แค่ 5-6 เดือนเอง เราถามว่า ญ-ช ? หมอบอกว่า ผู้ชายค่ะ ตอนนั้นเราดีใจมาก แล้วหมอก็เรียกเรากับแม่เค้าเข้าไปคุยค่ะ บอกว่าเอาออกไม่ได้แล้ว เด็กตัวใหญ่มากแล้ว เราดีใจมาก ๆ ๆ ผิดกับแม่เค้าและพี่เค้าเองเลยค่ะ เครียดหนักมาก คือทำอะไรไม่ได้เลย แต่ก็นะ คนมันจะไม่รับผิดชอบอ่ะค่ะ

           สุดท้ายเค้าก็บอกให้เราเลี้ยงเอง ถือว่าพ่อแม่เค้ารับรู้แล้ว แต่จะไม่ช่วยอะไร ช่วยบ้างแต่ไม่มาก เราก็ไม่คิดอะไรค่ะ รู้ว่าลูกยังอยู่กับเราได้ก็ดีใจมากแล้ว single mom สมัยนี้มีเยอะแยะไปค่ะ

           วีรกรรม here ๆ มันเริ่มเกิดก็ตอนที่เราตัดสินใจบอกผู้ปกครองเรานี่แหละค่ะ แม่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรมากนะคะ แม่เราบอกว่าเข้าใจค่ะ เราก็ถามแม่เราว่าแม่รับลูกของหนูให้เป็นลูกแม่ได้มั๊ย ? แม่เราก็บอกได้ค่ะ ไม่มีปัญหาแต่แค่อยากเห็นความรับผิดชอบของพี่เค้าค่ะ ขอแค่มาจัดการเรื่องฝากครรภ์ให้แค่นั้นพอค่ะ

           ช่วงนี้พี่เค้าหายไปเลยค่ะ เวลาจะคุยกันทีเราก็ต้องทักไป คุยกันเหมือนไม่อยากคุยค่ะ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเรื่องจะเกิด เราเคยขอให้พี่เค้าเลิกยุ่งกับเราแล้วนะคะ เพราะเราทำใจไม่ได้ที่รู้ว่าพี่เค้าคุยกับผู้หญิงคนอื่น แต่พี่เค้าก็บอกว่าทำไม่ได้ค่ะ เราเลยยิ่งตัดพ้อหนักเลย ทำไมวะ ! คนเรามันกลับกลอกได้ขนาดนี้เลยหรอ

           เราไลน์ไปบอกพี่เค้าว่าแม่เรารับเป็นลูกนะ แต่ขอให้พี่เค้ามาเคลียร์เรื่องฝากครรภ์ให้หน่อย ขอแค่นี้ เราไม่ได้เรียกร้องอะไรเลย

           พอถึงวันที่ต้องไปฝากครรภ์เรานัดกันตอน 7 โมงกว่า ๆ ค่ะ แต่ 8 โมงกว่าแล้วพี่เค้าก็ยังไม่มาเราเลยไปทำบัตรก่อน แม่เราต้องโทรไปตามค่ะ คือ โรงพยาบาลรัฐ มันยุ่งยากแล้วก็นานอ่ะค่ะ กว่าพี่เค้าจะมา พอมาถึงก็บอกว่ามีธุระต้องไปทำต่อ อยู่ได้ไม่นาน สรุปคือวันนั้นพี่เค้าก็ไม่ได้ตรวจค่ะ เราตรวจคนเดียว พยาบาลบอกให้พาพี่เค้ามาตรวจในวันที่เรามาฟังผลเลือด

           แม่เราก็เริ่มไม่พอใจแล้วค่ะ แต่เราไม่อยากให้มีปัญหาเลยไม่ได้เสริมหรือยุยงอะไร จนมาวันที่หมอนัดให้เราไปฟังผลเลือดแม่เราตัดสินใจให้ไปรับพี่เค้าที่มหาวิทยาลัยเลย แต่พี่เค้าก็บอกว่าจะขี่รถมาเอง เราก็เออ ๆ ตามนั้น คือ เรารู้สึกเหมือนพี่เค้าฝืน ไม่เต็มใจ เวลาอยู่ด้วยกันก็ไม่คุยกันนะคะ พี่เค้าเอาแต่เล่นโทรศัพท์อย่างเดียวเลย เราพยายามพูดด้วยพี่เค้าก็ไม่พูด ยอมรับเลยว่าโคตรเสียใจ โกรธด้วย ให้อารมณ์ทั้งรักทั้งเกลียดอ่ะค่ะ

           เวลาเราอยู่คนเดียวเราฟุ้งซ่านมากค่ะ ยิ่งเห็นพี่เค้าใช้ชีวิตปกติ ไปเที่ยวกับเพื่อนได้หน้าตาเฉยเหมือนไม่เคยทำอะไรผิดไว้ก็ยิ่งโกรธค่ะ รู้สึกว่ามันไม่แฟร์ ไม่ยุติธรรมกับเราเลย พี่เค้าไม่เคยสนใจเรากับลูกเลย ห่วงแต่ชีวิตตัวเอง กลัวคนอื่นจะรู้

           จนไม่กี่วันที่ผ่านมาเพื่อนเราที่มหาวิทยาลัยไลน์มาถามเราค่ะ ว่าที่ดรอปไปเพราะเราท้องใช่มั๊ย ? เราก็แคปที่เพื่อนถามมาส่งไปให้พี่เค้าดูค่ะ เพราะเราอยากให้พี่เค้ารู้สึกไม่ดีบ้าง ซักนิดก็ยังดี แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาทำเอาเราพูดไม่ออกเลยค่ะ เราเลยตัดพ้อกลับไปหนักมากค่ะ ทำไมพี่เค้าเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอ การตัดใครสักคนที่ครั้งหนึ่งเคยสนิทกันมากๆออกจากชีวิต มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ช่วงเวลาที่เราเคยอยู่ด้วยกันมันไม่สำคัญเลยหรอ

เราร้องไห้หนักมากค่ะ โกรธด้วยเสียใจด้วย ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองตัดใจได้และทำใจได้ซะที

ตอนนี้พี่เค้าบล็อคไลน์บล็อคเฟซเราไปแล้วค่ะ คือ ตัดเราแล้วจริง ๆ เราเดาว่าเขาคงหาเรื่องจะไปอยู่แล้ว เราเจ็บมาก แค้นมากด้วย อยากทำให้เขาเจ็บบ้างกับสิ่งที่ทำกับเรา

เราควรจะทำยังไงกับผู้ชายนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ดีคะ ?