เก็บออมเสียแต่เนิ่น ๆ อย่าคาดหวังว่าใครจะเลี้ยงดูเรา

กาลครั้งหนึ่ง มีคุณลุงอยู่ท่านหนึ่ง 

ในช่วงวัยหนุ่มคุณลุงท่านนี้เป็นหัวหน้าคนงาน

อยู่ในเหมืองทองคำ

มีรายได้ดีมาก แต่คุณลุงท่านนี้ไม่เคยเก็บเงินเลย มีเท่าไรก็ใช้หมด

เนื่องจากคุณลุงเป็นคนจิตใจดี 

ใครมาหยิบยืมก็ให้ เลี้ยงเพื่อนฝูงตลอด

คุณลุงมีเพื่อนเยอะมาก 

วันจันทร์ 

ไปอยู่บ้านลูกสาวก็ถูกลูกเขยพูดจากระทบกระเทียบ เช่น

ทำไมคุณพ่อคุณไม่ไปบ้านลูกคนอื่นบ้างนะ 

ผมจะทำอะไร ก็อึดอัดจริงๆ

วันอังคาร 

ไปอยู่บ้านลูกชาย ก็ถูกหลานและลูกสะใภ้กระทบกระเทียบ เช่น 

รำคาญคุณปู่จังเลย กับข้าวที่หนูชอบดูสิคุณปู่ทานหมดเลย

ทำไมคุณปู่ไม่ไปบ้านอื่นบ้าง

เพราะเพื่อนพ่อที่เป็นเจ้าของเหมืองทองคำมันเขียนจดหมายมา

ขอร้องให้พ่อไปช่วยงานที่เหมืองทองคำของมัน 

พ่อจำเป็นต้องไปช่วยเขาจริงๆ

เมื่อครบ 2 ปี คุณลุงท่านนี้กลับมาพร้อมกับลังเหล็กใบใหญ่ 1 ใบ

ไปไหนแกก็ลากไปด้วย ลูกๆ ก็พากันแปลกใจและถามว่า ลังอะไร

คุณลุง ตอบว่า

เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่ได้มาจากเหมืองทองคำของเพื่อน 

วันจันทร์ คุณลุงก็อยู่กับลูกสาวคนโต 

ลูกเขยกับหลานก็พากันเอาใจบีบนวดให้ หาของกินดีๆ มาให้

แต่ยังไม่ทันไรลูกชายคนที่สองก็มาตามให้ไปอยู่ด้วย 

และก็เช่นกันยังไม่ทันไร ลูกสาวคนที่สาม ก็มาตามให้ไปอยู่ด้วยอีก

ปรากฏว่าลูกๆ ทั้ง 5 คน ของคุณลุงต่างแย่งกันเอาใจและปรนนิบัติคุณลุงท่านนี้อย่างดี

แต่เวลาไปไหนคุณลุงก็จะลากลังเหล็กใบนี้ไปด้วยตลอด 

เวลาผ่านไป 7 ปี คุณลุงท่านนี้เสียชีวิตลง 

หลังงานพิธีศพลูกๆ

ทุกคนมานั่งล้อมลังเหล็กใบนี้เพื่อแบ่งสมบัติกัน 

ลูกสาวคนโตเป็นคนเปิดฝาลังเหล็ก 

พบว่ายังมีผ้าสีขาวปิดอยู่อีกชั้นหนึ่ง และมีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่ 

ลูกสาวคนโตก็เปิดอ่านให้น้องๆ ฟัง

เนื้อความในจดหมายเขียนไว้ว่า 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าประมาท อย่าคาดหวังว่าใครจะเลี้ยงดูเรา 

ให้เร่งเก็บออมเสียตั้งแต่เนิ่นๆ 

จะได้มีชีวิตบั้นปลายที่สุขสบาย 

พึ่งพาใครไหนเล่า...จะดีเท่าพึ่งพาตัวเอง....