ประสบการณ์จริง จากเด็กขายของเร่จนวันที่จบหมอเฉพาะทาง!!

กระทู้นี้กำลังได้รับความสนใจอย่างมากจากชาวเน็ตซึ่งมีผู้ตั้งกระทุ้นี้ขึ้นในเว็บพันทิปดอทคอม ชื่อกระทู้ว่า "แชร์ประสบการณ์ จากเด็กขายของเร่จนวันที่จบเฉพาะทาง" เจ้าของกระทู้คือ คุณ defe_caola ไปดูกันเลยว่าเรื่องราวนี้เป็นยังไง หวังว่าจะเป็นกำลังใจและประโยชน์ให้กับคุณได้บ้างไม่มากก็น้อย ^^

ช่วงม5-ม6 เรารู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้ว เลยเข้าไปคุยกับอ.จ.ที่ปรึกษา ขอทุนการศึกษาอีกทุน (เราได้ทุนมูลนิธิโรงเรียนตั้งแต่ม.1ปีละ5,000บาทอยู่แล้ว) เราทำงานน้อยลง ช่วงก่อนสอบเอ็นทรานซ์เรากัดฟันลงเรียนพิเศษ2วิชาที่เราคิดว่ามันอ่านเองไม่ไหวแน่ๆ เงินเก็บหมื่นกว่าบาททั้งชีวิตของเราหายไป การต้องไปปิดบัญชีที่ฝากมาตั้งแต่เริ่มเขียนหนังสือเป็นอะไรที่ทรมานมากจริงๆ

เราเรียนสายวิทย์เพราะเรายังไม่รู้ว่าอยากทำงานอะไรกันแน่ ช่วงสอบเราลงทั้งพื้นฐานวิศวะ วัดแววความเป็นครู เราทำคะแนน ไทย สังคม ได้ดีมาก น่าจะอยู่อันดับท็อปๆประเทศ ฟิสิกส์ได้เกิน90 พื้นฐานวิศวะได้สัก70มั้ง ชีวะได้เกินขั้นต่ำมานิดหน่อย สมัยเราสอบ2ครั้ง เรามาดูว่าคะแนนเราน่าจะถึงคณะแพทย์ ก็เลยลงไว้สามอันดับแรก บอกตรงๆว่าเราไม่รู้หรอกกว่าเราชอบหรือเปล่า แต่เรารู้ว่าทางบ้านจะดีใจถ้าเราเป็นหมอ และเราคิดว่าถ้าถึงขนาดสอบได้แล้วก็น่าจะเรียนได้ ปรากฎว่าเราติดคณะแพทย์ที่มหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง เราดีใจมาก แต่ก็กังวลใจมากเหมือนกัน ไม่รู้ว่าที่บ้านจะมีคนส่งเงินให้หรือเปล่า เราจะหาเงินยังไงถ้าเราอยู่ไกลๆ เราคิดถึงบ้าน เราไม่เคยจากบ้านไปไหนไกลเลยเทอมเเรกของการเรียน เเม่เราต้องไปขอยืมเงินจากญาติที่ไม่ได้ติดต่อกันมานานมาจ่ายค่าเทอมให้เรา โดนปฏิเสธใส่หน้าก็มีแต่เราก็เข้าใจนะว่าบ้านเราเครดิตไม่ดี เพื่อนส่วนใหญ่เป็นเด็กพื้นที่จากโค้วต้า/เรียนดี ส่วนกลางมีจำนวนน้อย เพื่อนที่รับน้องกรุงเทพส่วนใหญ่ไปรายงานตัวด้วยเครื่องบิน ส่วนเรากับพ่อนั่งรถไฟชั้นสองไปรายงานตัว 18 ชมของรถไฟไทยมันเมื่อยมาก

เด็กคณะเเพทย์โดยส่วนใหญ่บ้านจะค่อนข้างมีเงิน เราไม่มีเพื่อนจากโรงเรียนเก่าไป การหาเพื่อนใหม่เป็นเรื่องยาก เราไม่สามารถไปเที่ยวกับเพื่อนได้เพราะเราไม่มีเงิน เเค่นั่งกินร้านนมหน้ามอเรายังไม่อยากไปเลย ดีที่อยู่ในจังหวัดที่ค่าครองชีพถูก ค่าเรียนก็ถูก ใครว่าเรียนคณะแพทย์ต้องมีเงินมันไม่จริงเสมอไปนะ ค่าธรรมเนียมเรียนในแต่ละปีเสียไม่เกิน20,000 ค่าหอเทอมละ3,000รวมน้ำไฟ บังคับอยู่หอทุกคนตอนปีหนึ่ง ค่าข้าวที่โรงอาหารกลาง จานละ12-15บาท(สมัยเรานะ) น้ำ5บาท ช่วงก่อนกยศ.ออกเราได้เงินจากที่บ้านเดือนละสองพัน ซึ่งส่วนใหญ่จะได้ไม่ครบ กินเเต่ข้าวใต้หอกับโรงอาหาร

ข้อดีของการเรียนคณะเเพทย์ที่เราคือการรับน้อง คือมันดีมาก!! ข้าวฟรีทุกเย็น วันเฟรชชี่ไนท์ก็จะมีพี่เอาขนมมาให้เยอะเเยะหอบสองมือไม่หมด เวลาเข้าห้องเชียร์ก็จะมีข้าวห่อๆให้ เราไม่เคยโดดซ้อมเชียร์เลย ช่วยประหยัดเราได้เยอะเลย พี่แต่ละปีก็จะพาไปเลี้ยงบ่อย ช่วงไหนไม่มีเงินก็เอาขนมที่พี่ให้มาเป็นเสบียงยามยาก กินเเทนข้าว ปีหนึ่งเป็นช่วงที่ยังไม่ต้องใช้เงินซื้อtextbookเยอะ 2,000นี่คือเราอยู่รอดสบายๆเลยนะ

 

ออยากบอกเด็กที่บ้านไม่ค่อยมีเงินว่า อย่ากลัวว่าเข้ามาคณะแพทย์แล้วจะไม่มีเงินเรียน คณะแพทย์มีทุนการศึกษาให้เยอะมาก เพื่อนเราทุกคนที่ขอทุนคือได้กันทุกคน คณะดูเเลเราดีมาก ขอแค่เข้ามาให้ได้ก็พอ

เราได้ทุนปีละ20,000บาทซึ่งเค้าจะแบ่งจ่ายเราเป็นรายเดือนเดือนละ2,000 รวมกับกยศ ที่ได้เดือนละ2,000บาท โดยรวมคือเราได้เดือนละ4,000 โหยมันดีมากอ่ะ อยากกินไรก็ได้กิน ไม่ต้องซื้อมาม่ามาตุนเเล้วกินซ้ำๆตอนเงินใกล้หมด ได้ออกไปกินนมกินขนมหน้ามอหลังมอบ้าง ช่วงที่เรียนมหาลัยเราแทบไม่ได้ทำงานเสริมเลย เราก็ใช้พอนะ

พอเข้าตัวคณะตอนพรีคลินิค เราสอบบ่อยมาก สอบทุกๆสองอาทิตย์ เงินส่วนใหญ่นอกจากกินก็หมดไปกับการซื้อtextbook หนังสือส่วนใหญ่ราคาแพง ยอมรับว่าซีรอกซ์มาซะมาก เราซื้อ anatomyแค่netterเล่มเดียวที่เป็นของจริง เป็นหนังสือที่เเพงที่สุดที่เคยซื้อ คือมันเครียดนะ ไหนจะเงินไม่มี คิดถึงบ้าน ไม่มีเพื่อนสนิท เวลาเขาไปเที่ยวกันเราไปไม่ได้เพราะไม่มีเงิน พอปฎิเสธบ่อยๆก็ไม่มีคนชวนละ โน้ตบุคก็อาศัยใต้หอหรือห้องสมุดเอาซึ่งมันลำบากต้องไปต่อคิวยืมใช้ ซึ่งมันเสียเวลาอ่านหนังสืออ่ะ อยากกลับบ้านก็กลับไม่ได้ เราต้องกันเงินส่วนนึงทุกเดือนมาซื้อโน้ตบุคใช้ทำงาน เราเก็บเงินได้ครบตอนใกล้ๆปีสาม นั่นเป็นโน้ตบุคตัวเเรกที่เราเป็นเจ้าของปีสี่ปีห้าทำงานบนวอร์ด เล็คเชอร์สลับกับสอนข้างเตียง เขียนรายงานหัวหมุน ลงเวรส่วนใหญ่คือเที่ยงคืน ฝากท้องส่วนใหญ่ไว้กับอาหารโรงพยาบาล วนๆไปทุกวอร์ด งานส่วนใหญ่คือทำแล็ป เวลาราว์นก็จะอยู่ชั้นนอกของวงโคจร แต่เป็นด่านแรกๆที่อจ.จะถาม เวลาช่วงนี้ผ่านไปเร็วมาก เป็นปีแห่งการเรียนรู้จริงๆ เราได้เจอคนไข้ตัวเป็นๆ ได้เป็นเจ้าของเคสครั้งแรก โดนอัดบ้าง กินหัวบ้างทั้งจากอาจารย์จากพี่เป็นเรื่องปกติ นอกจากวิชาการก็มาเรียนรู้เอกสาร คีย์ยา เขียนservice note progress note ทะเลาะกันในกลุ่มก็เยอะ บางคนเวลาเห็นแก่ตัวก็ไม่เห็นแก่หน้าคนอื่น กั๊กความรู้ แกล้งบอกเเนวข้อสอบผิดๆ หรือกั๊กไม่ให้ข้อสอบเก่ากับคนอื่นนอกจากกลุ่มตัวเอง เเต่คนที่ดีๆก็มีนะ

ปีหกได้ทำงานเหมือนหมอจริงๆเกือบทุกอย่างภายใต้การดูแลของแพทย์ที่มีใบประกอบและไม่ได้เงิน เราได้วนไปตามรพ.ศูนย์ที่ทางโรงเรียนเเพทย์เราโคกันไว้ เปลี่ยนไปจังหวัดละวอร์ด ซึ่งการทำงานของรรพกับรพ.ศูนย์ค่อนข้างต่างทั้งปริมาณงาน การจัดการเอกสาร รพศูนย์จะเน้นงานservice อจและอินเทิร์นจะไม่ค่อยว่างมาสอนเรา เราต้องเรียนรู้เเละอยู่รอดให้ได้ด้วยตัวเอง ยิ่งเป็นเมเจอร์วอร์ดจะยิ่งเหนื่อยมาก ข้อดีคือได้ไปเปิดหูเปิดตา เรียนรู้อะไรใหม่ๆ บางครั้งทำตามตำราทุกอย่างก็ใช้ไม่ได้

อีกอย่างคือที่คณะเราจะมีข้าวเย็นให้คนที่อยู่เวรกินฟรี ช่วยประหยัดเงินได้เยอะเลย รพ.ศูนย์ส่วนใหญ่ก็จะมีข้าวexternให้กินนะ บางที่นี่คืออร่อยอ่ะ บางที่นี่คือดีมาก มีทั้งข้าวกลางวันข้าวเย็นให้ ไหนจะสตาฟพาไปเลี้ยงจัดหนักจัดเต็มอีก ไม่มีเรียนหนักแล้วน้ำหนักลดหรอก เวลาเหนื่อยก็ต้องกินไม่งั้นจะนอนไม่หลับ อยู่เวรส่วนใหญ่ก็ไม่ได้นอนเพราะเป็นfirstcall ต้องตื่นมาคนเเรกแล้วค่อยปลุกพี่ไปตามลำดับ จะไปนอนก่อนก็ไม่ได้งานยังไม่เสร็จ

 

พอตอนจะจบก็ต้องเลือกว่าจะทำอะไรต่อ จะไปใช้ทุนไหมหรือจะเป็นอินเทิร์นที่มหาลัยต่อ เราไม่อยากจับฉลาก ไม่อยากพึ่งดวง เราอยากอยู่ใกล้ๆบ้านเเละอยากเรียนต่อด้วย ก็เลยเลือกเป็นแพทย์พี่เลี้ยงในรพศูนย์แห่งนึงที่สามารถสอบวุฒิบัตรได้ ข้อดีคือเราไม่ต้องไปจับสลาก ได้เรียนต่อในสาขาที่ต้องการเลย ได้บรรจุเป็นข้าราชการ ได้เงินในระดับที่พออยู่รอดได้( ในรรพจะให้เงินเดือนเหมาจ่ายรวมๆแล้วเดนท์ได้สองหมื่นนิดๆ) มันก็จะมีGapช่วงที่จบมาแล้วยังไม่ได้ว.เพื่อนส่วนใหญ่ก็จะไปเที่ยวต่างประเทศกัน แน่นอนเราไปไม่ได้ เราแทบไม่มีเงินติดตัวเลย สิ่งเเรกที่เราทำหลังได้ว.เป็นของตัวเองคือการทำรพ.เอกชน อยู่เวรERออกOPD (ก่อนทำสัญญาเงินหมื่น) ก็พอมีเงินติดตัวนิดหน่อย ได้แบ่งให้แม่ไว้ใช้บ้าง

ช่วงทำงานเดือนเเรกๆก็ตกเบิก ได้เงินเเค่เงินเวรบางส่วนที่ใช้เงินบำรุงจ่าย เรารับเวรERที่สตาฟขายเยอะที่สุดในรุ่น เพราะเป็นแหล่งเงินที่ได้มาไวที่สุด ซึ่งมันเหนื่อยมากกับการไม่ได้นอนหลายๆวัน ไหนจะเวรวอร์ดที่ต้องอยู่อีก ERเคสก็เยอะ ต้องรับเคสจากรพชด้วย ที่เคยทำประวัติศาสตร์ไว้คือเวรดึก74 เคสตรวจคนเดียว ตอนเช้าก็ต้องไปราว์ด ไปทำงานวอร์ดต่อ

เงินตกเบิกจะได้ประมาณเดือนตุลา ซึ่งเราเริ่มทำงานตั้งแต่เม.ย เป็นหกเดือนที่ชีวิตยากลำบาก เงินที่ได้มีเเต่เงินเวรเดือนละประมาณ20,000แล้วเเต่ความถี่ในการอยู่เวร เราเรียนจบแล้วก็ต้องแบ่งเงินให้ที่บ้านใช้ ช่วยเงินค่าเทอมน้องสาว ทั้งๆที่เงินเดือน20,000นั่นละ วันที่เงินตกเบิกได้คือได้แสนนิดๆ โอ้ยยย โครตดีใจ เงินแสนเเรกในชีวิต วันนั้นนี่คือEuphoria ดอกไม้เบ่งบานในท้องทุ่ง หลังจากนั้นเงินก็เริ่มเข้าคงที่ทุกเดือนละ พอจบInt 1 ก็เป็นresidentที่รพ.ศูนย์นั่นต่ออีก3 ปี จนไปสอบได้วุฒิบัตร

เอาจริงๆเราว่าความเหนื่อย ความลำบากตอนทำงานมันน้อยมากจริงๆเมื่อเทียบกับตอนเด็ก เราเคยอยู่ในร้านอาหารโต้รุ่ง อดนอนเสิร์ฟ ล้างจานจนมือเป็นแผล ไม่มีใครสนใจ ขอเบิกเงินยังโดนไล่อย่างกับหมูกับหมา ตอนนี้เราดูเคสในห้องแอร์อดนอนบ้างได้นอนบ้างแต่ก็ไม่ได้ลำบากกายมาก ทำงานก็ได้เงิน แม้จะไม่ได้สูงแต่ก็พออยู่ได้ในระดับที่ดีกว่าคนอื่นในสังคมมาก

เราว่าเราโชคดีที่อยู่ในครอบครัวที่พ่อแม่ให้ความสำคัญกับการศึกษา บ้านเราไม่เคยมาตัดสินเรื่องเรียนว่าเราควรหรือไม่ควรทำอะไร ตอนจบม.ต้นมีคนบอกให้เรามาเรียนสายอาชีพจะได้ทำงานได้ไวๆ แต่เราไม่ยอม เเม่ก็ไม่บังคับเรา เราอยากสายอะไรก็เรียน พ่อกับเเม่ไม่เคยว่า(รวมถึงไม่เคยชม)เรื่องเรียนเลย บอกให้เราตัดสินใจเองเเละเรียนรู้ผลลัพท์ด้วยตัวเอง

สุดท้ายนี้ ฝากทุกท่านที่เคยยืมเงินกยศเหมือนเรา ถ้ายืมเเล้วก็คืนเค้าเถอะ รุ่นน้องจะได้มีเงินไว้ใช้ต่อ ชีวิตเราถ้าไม่มีกยศ คงไม่ได้เรียนมาจนจบขนาดนี้ ส่วนตัวเราใช้หนี้กองทุนหมดตั้งแต่สองปีที่จบมาเเล้ว สงสารเด็กรุ่นต่อๆไปนะ

 

ขอบคุณที่มา ::: Pantip