“เมื่อลูกร้องเอาแต่ใจ เราสั่งให้เขาเงียบหรือเปล่า?”

ในความเป็นจริงแล้ว

นี่เป็นพฤติกรรมที่ตรงไปตรงมาที่สุดของเด็ก เมื่อเขาไม่ได้ดั่งใจ

หากเขาไม่แสดงออกแบบนี้ จะให้เขาแสดงออกอย่างไร?

การร้องไห้เป็นสิ่งที่ติดตัวมากับมนุษย์.....

เป็นสิ่งที่เราควรยอมรับ....

เราควรยอมรับเสียงร้องไห้ของลูก แม้ว่าเขาจะเอาแต่ใจ

ไม่กดดันให้เงียบ แต่ก็ไม่โอ๋เสมือนว่าเขาจะได้ประโยชน์จากน้ำตา

การยอมรับเสียงร้องไห้ ไม่ใช่การยอมรับพฤติกรรมที่ไม่ดีของเขา

เราต้องแยกเรื่องออกจากกัน....

ยอมรับความรู้สึกและการร้องไห้ที่เกิดขึ้นมาตามธรรมชาติ

แต่ไม่ยอมรับพฤติกรรมที่เอาแต่ใจ

เราก็มาสื่อสารกับเขา ถามไถ่เรื่องราวที่เขาเอาแต่ใจเมื่อครู่นี้

แล้วก็อบรมสั่งสอนกันไป....

เชื่อเถอะว่า คุยกันตอนสงบ....ได้ผลดีทั้งเราและลูก

การใช้อารมณ์ของเรากดดันให้ลูกเงียบ...

อาจทำให้เกิดการเงียบเสียงจริงและเงียบเร็ว...

แต่การเงียบอย่างทันใจเรานั้นเกิดจากความกลัวของลูก..

ความกลัวบอกเขาว่าให้รีบจบ.....

ความเข้าใจลึกซึ้งถึงความหวังดีของเราอาจเข้าไม่ถึง

เขาอาจพยักหน้าเสมือนยอมรับความผิด 

แต่อาจเป็นการยอมรับผิดเพื่อให้รอด!...

แต่ใจลึกๆอาจต่อต้านไม่อยากเรียนรู้

กลัวผู้ใหญ่ดุ จึงไม่กล้าทำอีก...

การเรียนรู้ชนิดที่ให้ความกลัวผู้ใหญ่เป็นพระเอก

อาจเกิดผลกระทบหลายอย่าง....

เช่น หากไม่มีใครเห็น ก็ไม่ต้องกลัว แอบทำไปเลย

หรือ อาจกลายเป็นกลัวได้ง่ายๆ ไม่มีวิจารณญาณตามจริง

เช่น ผู้ใหญ่หลายคนที่แม้โตแล้ว อยากลองทำงานอะไรบางอย่าง แต่ก็กลัวพ่อแม่ต่อว่าหากเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา

ทั้งๆที่ เมื่อพิจารณาลงไปในเนื้องานจริงๆแล้ว แม้ล้มเหลวก็ไม่ถึงกับแย่มาก น่าจะได้เรียนรู้ด้วยซ้ำไป

แต่เพราะจิตใต้สำนึกมีความกลัว จึงหยุดยั้งตนเองไว้

เผลอปิดกั้นโอกาสตัวเอง ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม....

ดังนั้นความกลัวจึงมักเข้ามาเบี่ยงเบนประเด็นของเนื้อแท้ที่คนเราควรจะเข้าใจตามจริง

ความกลัวเบี่ยงเบนลูกให้มองเห็นความหวังดีของเรายาก และอาจกลายเป็นมองเราในแง่ร้าย

สิ่งที่เราควรโฟกัสมากกว่าคือ.... 

การเป็นต้นแบบของอารมณ์ที่สงบนิ่ง....

และการพูดคุยอย่างมีเหตุผลหลังจากเงียบเสียง

เพ่งความคิดเราไปที่เนื้อหาตอนสอนลูกจะดีกว่า.....

และควรชื่นชมที่ลูกพยายามคิดปรับตัวเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์อีกในครั้งต่อไป

เมื่อเราใช้อารมณ์น้อยลง คุมอารมณ์ตนเองได้มากขึ้น

มีเหตุผลและเข้าใจลูก....

รวมทั้งมีปฏิสัมพันธ์เชิงบวกกับลูกมากพอ....

เสียงร้องไห้เอาแต่ใจของลูกจะลดน้อยลงๆอย่างมาก

กลายเป็นว่า.....เสียงร้องไห้ที่เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่เราสามารถยอมรับได้อย่างสบายๆนั้น

กลับไม่เกิดขึ้นให้เห็นอีกเลย....

ขอบคุณบทความจาก FB พญ.เสาวภา พรจินดารักษ์