ใครเคยมีอคติกับการมาโรงพยาบาล ในช่วงกลางดึกมั้ย!?

.... ใครเคยมีอคติ 

กับการมาโรงพยาบาล ในช่วงกลางดึกมั้ย ......

ในฐานะที่ผมเอง ก็ไม่ได้อยู่ในสายอาชีพนี้โดยตรง แต่คงเป็นเพราะ 2-3คืนกลางดึกที่ผ่านมานั้น ผมเองอยู่เวรดึก (หน่วยกู้ภัย) และได้สัมผัส สถานการณ์อันสาหัส ของห้องทำงานที่เรียกว่า ห้องฉุกเฉิน จนทำให้ผมรู้สึก เห็นใจและเข้าใจอย่างถ่องแท้ กับอาชีพของ 

ขอหยาบสั้นๆ (ดึกนี้..เชี้ยแล้วกู)

เสียงดังตะโกน โหวกเหวกโวยวาย ร้องทุรนทุรายของอาการบาดเจ็บ กลิ่นเลือดคาวคละคลุ้งทั่วห้อง คนเจ็บอีกคนกลิ้งตกเตียง อีกฝากนึงอาการเปลี่ยน หัวใจหยุดเต้น ต้องรีบปั้มหัวใจ วัยรุ่นกลุ่มใหญ่ ตามมาเอาคืนคู่อริ แผลแตกที่หัวเลือดไหลไม่ยอมหยุด ลุงที่นั่งรอพ่นยาเกิดหอบอย่างรุนแรง ต้องใส่ท่อช่วยหายใจ และที่นอนเมาไม่ได้สติอยู่บนเตียงจมกองเลือด ตะแครงตัวอ้วกเต็มพื้น รถเข็นจอดเรียงรายมั่วสั่วเต็มพื้นที่ห้อง อย่างไม่มีระเบียบ

ตั้งใจเรียนด้วยหนังสือตำรากองเท่าภูเขา กฏระเบียบที่โคตรเข้ม ในรั้ววิทยาลัย ไม่มีรูปแบบชีวิตวัยรุ่น เหมือนที่เคยจะเป็น ไม่ได้กลับบ้านเหมือนนักเรียนคนอื่นๆ 4-5ปี ที่เฝ้ารอคอย ความภาคภูมิใจของครอบครัว น้ำตาแห่งความสำเร็จ

บางคนได้ประจำไกลบ้าน ห่างเป็นพันๆกิโล เข้ามาใหม่ก็ถูกดุด่า จากพี่เข้มๆ ตารางเวรถูกสลับกระจัดกระจาย ขึ้นเวรควบ16ชั่วโมง นอน8ชั่วโมง ก็ต้องแหกขี้ตาตื่นมาขึ้นเวรอีก ข้าวที่เตรียมมาตั้งแต่ต้นเวร กว่าจะได้กิน ก็ชืดแห้งกรอบ หมดรสชาติ บางวันหลับคาชุดพยาบาลที่ใส่ ยิ่งที่บ้านมีคนไม่สบาย ทำได้แค่โทรศัพท์ หลังลงเวร เงินตอบแทนยิ่งไม่ต้องพูดถึง บางหน่วยงานยังติดค้างพวกเธอ อีกจำนวนมหาศาล

ที่มาจาก ผมชื่อ ผักบุ้ง