รถเมล์เที่ยวสุดท้าย.. เรื่องราวดี ๆที่อยากบอกต่อ

เธอคนนั้นนั่งพิมพ์โทรศัพท์ไป พร้อมกับชะเง้อดูรถเมล์ที่จะมาเป็นระยะๆ ผมไม่รู้เธอมารอนานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่ว่าเกือบเที่ยงคืนที่ผมลงรถเมล์มาเพื่อต่อรถที่ป้ายนี้...เธอก็นั่งอยู่ก่อนหน้า

ส่วนผมเองก็กำลังตัดสินใจว่าาจะเรียกแท็กซี่ต่อไปยังจุดหมายปลายทางหรือจะรอรถเมล์ที่จะกลับที่พัก ซึ่งแม้นานๆจะมาสักคันแต่ก็เป็นสายที่วิ่งรับผู้โดยสารทั้งคืน... เธอก็คงไม่ต่างจากผม

เกือบ 10 นาที มีแสงไฟบอกลักษณะเป็นรถเมล์ วิ่งพ้นโค้งมาจากไกลๆ ทั้งผมและเธอรีบลุกขึ้นยืนเพื่อจะเพ่งตาดูว่าเป็นสายที่ต้องการหรือไม่ เมื่อเห็นว่าน่าจะใช่สายที่เราต้องการโดยสาร พวกเราสองคนช่วยกันโบก แต่รถก็วิ่งด้วยความเร็วออกเลนขวาสุด แต่ก็ทันเห็นคนขับมองมาที่ป้ายโดยสารแวบหนึ่ง วินาทีนั้นเหมือนวัดใจกันว่า ถ้าเขาจอดเลยป้าย พวกเราจะวิ่งไปขึ้นหรือเปล่า ?... สุดท้ายรถก็เลยไปไม่ได้จอดรับ

ผมสบตากับเธอแวบหนึ่ง ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ พูดเบาๆกับตัวเองแต่ดังพอที่เธอจะได้ยิน "รอนาน แถมไม่จอดอีก.." ผมเตรียมมองหาเรียกแท็กซี่ แต่ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อได้ยินเสียงเธอพูดโทรศัพท์

ผมเปลี่ยนความคิดที่กำลังเรียกแท็กซี่ รอขึ้นรถเมล์เป็นเพื่อนเธอดีกว่า ยังไงผมก็ไม่ได้มีใครรอ และถึงผมจะไม่รู้ว่าปลายทางเธอคือที่ไหน แต่รับรองได้ว่าจากสารรูปของผม เธอคงไม่กล้าร่วมโดยสารรถไปกับผมแน่ แม้ว่าจะชวน

แล้วถ้าจะต้องเอามาเสียให้กับค่าแท็กซี่ มันคงไม่คุ้มกับที่เธออุตส่าห์ลงแรงไป

โดยเฉพาะที่ยอมต้องให้ลูกรอแม่กลับบ้าน...

จริงสินะ..พวกคุณอาจไม่ได้รู้เรื่องอะไร ?

ถ้าเกิดอะไรที่ไม่คาดฝัน ระหว่าที่คนๆนั้นยังกลับไม่ถึงบ้าน

เพียงเพราะคุณอยากขับไปถึงปลายทางเร็วๆ จนลืมหน้าที่

อยากให้รถเมล์เที่ยวนั้นเป็นรถเมล์เที่ยวสุดท้าย..ที่ไม่จอดรับผู้โดยสาร

บทความจาก Noi Attanai