สุดประทับใจ!บัณฑิตกำพร้า ก็มีรูปพร้อมหน้าพร้อมตาได้นะ

เราเป็นคนหนึ่ง ที่ใช้เวลาเรียนยาวนาน แม่เราเรียนน้อยจบแค่ ป. 4 เลยอยากให้ลูกเรียนสูงๆ

ถ่ายรูปรับปริญญาที่ผ่านๆมา ก็มีกันครบพ่อแม่ลูก จนกระทั่งใบสุดท้าย.....แม่ก็ไม่อยู่รอแล้ว

ทางเดินของปริญญาใบนี้คือเหนื่อยมาก ทั้งหาเงินเรียนเองไม่รบกวนทางบ้าน (ทุนไม่พอใช้) งานก็ยากและสะดุดมีปัญหา

ระหว่างที่เรียนอยู่ (ปี 3) แม่ก็ป่วย และมากกว่านั้น แม่ป่วยเป็นโรคที่เราทำวิจัยอยู่ และตามที่คาดการณ์ไม่ถึงปีแม่ก็จากไป

คือก็เครียดตั้งแต่ตอนแม่ป่วยแล้ว เพราะรู้ดีว่าเหลือเวลามากน้อยแค่ไหนหลังจากผ่าตัด

ระหว่างเวลาเล็กๆที่เรามีกันอยู่ ก็พยายามอยู่ด้วยกันให้มากขึ้น จนถึงวันสุดท้าย

หลังจากแม่เสียไป ก็ไม่มีอารมณ์ทำแลปเท่าไหร่ มันเศร้าและหมดกำลังใจ อยากลาออกแต่บอกใครไม่ได้

เพราะคิดถึงแม่เลยฮึดสู้ ลากยาวมาจนสอบจบตอนปี 5 และย้อนกลับไปดูรูปเก่าๆ มีแม่อยู่ทุกรูปเลย T_T

แต่เนื่องจากปริญญาใบนี้เป็นความหวังของแม่ เราเลยอยากมีแม่อยู่ในรูปมากๆ เหมือนใบก่อนๆ

เราสอบจบเดือนกันยายน และสภาอนุมัติไม่ทันรับปริญญาเดือนธันวานี้ต้องรับปีหน้า

เรามาคิดดูอีกที พ่อเราก็แก่มากแล้ว 72 ปี กลัวจังเลย....ไม่อยากพลาด เลยคิดจะถ่ายรูปปีนี้เก็บเอาไว้เพราะพ่อยังหล่ออยู่

ไปปรึกษาน้องที่เป็นตากล้องว่าดึงแม่มาอยู่ในเฟรมด้วยกันได้มั้ย น้องบอกได้ จัดสิ รออะไร ยืมชุดครุยเพื่อนมาอย่างไว ^^

โชคดีที่เป็นคนกลับบ้านไปหาพ่อแม่บ่อย พาเที่ยวบ่อยเลยมีรูปท่านเยอะ แต่ก็มีรูปเดี่ยวๆไม่กี่รูป

รูปนี้คือ process เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราคิดว่าเนียนมาก พอใจมาก เห็นครั้งแรกน้ำตาไหลเลย

ลูกทำสำเร็จแล้วนะ จบแล้วนะ สอบได้ excellence ด้วยนะ เพราะได้ข้อมูลเพิ่มเติมเยอะมากจากที่แม่ป่วย

ได้ความรู้จากเหตุการณ์จริงๆเลยไม่ใช่อ่านจากเปเปอร์ เป็นแม่พระของลูกมาก รักและคิดถึงแม่นะ

อยากให้ลูกๆทุกคน ไม่ว่าจะเรียนอยู่หรือทำงานอยู่ก็ตาม ถ้าเป็นไปได้ก็หาเวลากลับบ้าน อยู่ด้วยกันให้มากๆ

เพราะเรายังโชคดีมีรูปเอามาทำ photoshop ได้ แต่บางคนอาจจะไม่มีโอกาสทำ เพราะไม่ค่อยได้กลับบ้าน....