อ่านข่าวไปเรื่อยๆ.. เปิดเจอเรื่องนี้ อื่ม..น่าสนใจดีนะคะ..
เคยมีโอกาสได้ดูงานด้านเกษตรที่ไต้หวัน แต่นั่นเป็นแปลงข้าวที่เทพื้นซิเมนต์ และนี่ก็คงคล้ายๆกัน น้ำก็กำหนดได้ ปุ๋ยก็ไม่สูญสลายหายไปไหน ดินก็ขุดลอกขึ้นมาบำบัดและลงไปใช้ใหม่ได้ วัชพืชก็ไม่กล้ำกลาย เนื้อที่ก็ไม่เปลือง(ไม่ต้องเผื่อทำท้องร่อง)... ควบคุมได้หมด..
ตลาดก็ไม่จำเป็นไปแข่งขันกับตลาดใหญ่.. แค่ในอำเภอ ในจังหวัดตัวเอง หรือเปิดร้านเปิดแผงขายเองก็ยังไหว.. มีใครมั่งไม่กินผักบุ้ง.. มีร้านอาหารร้านไหนมั่ง ไม่มีผักบุ้ง.. นับว่าตั้งแต่อาหารเช้า กลางวัน เย็น จนดึกดื่นโต้รุ่ง.. "ผักบุ้ง" ก็ยังเรียกหามาเสิร์ฟวางโต๊ะเสมอ..
----------------------------
ต้นเรื่องนี้ เป็นธุรกิจครอบครัวของคุณนิพัฒน์ ม่วงพานิชย์ ชาวสุราษฏร์ธานี ปลูกผักบุ้งในยางรถเก่า สร้างรายได้เสริมช่วงราคายางตก ทำรายได้เป็นกอบเป็นกำเดือนละกว่า 2 หมื่นบาท...
เขาเล่าว่า ข้อดีคือ สามารถควบคุมน้ำ อาหาร และวัชพืชได้ดี รวมถึงระยะเวลาในการเก็บเกี่ยวก็สั้นลง(จากปกติ 25-28 วัน) ได้ความสด ใบสวย และมีลำต้นอวบแก้ว และเป็นการปลูกแบบปลอดสารพิษ เขาใช้ดินตะกอนจากบ่อบำบัดน้ำเสียของโรงงานเนื่องจากเป็นดินที่ไม่มีเมล็ดวัชพืช จากนั้นนำมาตากให้แห้งก่อนนำมาใช้ปลูก
ส่วนเมล็ดพันธุ์ผักบุ้ง ต้องแช่น้ำนาน 6-12 ชั่วโมง ก่อนนำไปหว่านลงบนในกระบะ
จากนั้นก็ดูแลด้วยการรดน้ำเช้าและเย็น (แล้วแต่สภาพอากาศ) ประหยัดต้นทุนอีกชั้นโดยการใช้น้ำหมักชีวะภาพที่ทำจากพืชผักผลไม้ที่มีในท้องถิ่น ทั้งเปลือกทุเรียน มังคุด กระท้อน หรือน้ำหมักปลา และยังไล่แมลงไม่ให้มากินใบได้ด้วย
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
