เมื่อเริ่มพูดคำแรก...ทุกคำพูดชั่งน่ารักไพเราะที่สุดสำหรับทุกคน ไม่ว่าใครในบ้านกลายเป็นคนพูดไม่ชัดกันไปหมด ต่างคนเรียกร้องสอนให้เธอเรียกตัวเอง จะเป็นชื่อ จะเป็นฐานะ...เป็นช่วง6-7ปีที่บ้านไม่เคยหลับไหลเงีบยเหงา...เธอชั่งเป็นของขวัญสำหรับครอบครัวอย่างแท้จริง...
แม้จะโตรู้ภาษาจนเริ่มเป็นสาวน้อยรู้ความ...แต่พี่ชายกลับเห็นเหมือนเธอเป็นของรักสุดใจ กีดกันเพื่อนๆไม่ให้เข้าใกล้รังแก เธอเป็นคนเดียวที่กล้าสั่งให้คุณพ่อกลับบ้านเร็ว แถมยังหยิบมือถือของพ่อไปดูได้โดยที่พ่อไม่กล้าหือ สร้างความปลาบปลื้มให้กับคุณแม่ที่มีสายลับที่ไม่มีวันแปรพักต์ คุณปู-ย่า-ตา-ยาย บ่นด้วยความเอ็นดูถึงการเริ่มแต่งตัวเป็นสาว แต่ก็ยังถามหลานถึงกับข้าวที่ชอบ และพยายามทำเอาใจให้เธอไปหาบ่อยๆ...
วันนี้เธอชั่งสดชื่นงดงามดั่งดอกไม้แรกแย้มสมฉายา"เฟรชชี่"...เธอเริ่มเกาะกุมหัวใจหนุ่มๆให้เพ้อฝัน คุณพ่อเริ่มไว้หนวดเสียงเข้ม คุณแม่เริ่มล้อเลียนถึงหนุ่มๆคนพิเศษจนเธออายหน้าแดง พี่ชายตัวดีเริ่มแนะนำเพื่อนๆตัวดีให้น้องสาวรู้จัก พร้อมกำชับ"อย่าทำให้น้องข้าเสียใจ"...
ในฐานะภรรยาแสนสวย...เธอบงการ "เอาอยู่" เจ้าหนุ่มสามีจอมกะล่อน เธอเป็นแม่บ้านมือใหม่ ที่ทำอะไรไม่ค่อยเรียบร้อย ทำกับข้าวยังไม่เป็นสัปะรด แต่สามีก็ยังแกล้งชม ในขณะที่ทั้งแม่ตัว-แม่สามียังคอยให้กำลังใจ จนเธอกล้าแกร่งในฝีมือการเป็นแม่บ้าน...แม้เป็นงานหนักไม่คุ้นเคย แต่เพื่อสามีที่เป็นผู้ชายแสนวิเศษ "ศรีทนได้"...
ในฐานะแม่และภรรยาที่เป็นหน้าตาของสามี...เป็นช่วงชีวิตสาหัสที่สุดของเธอ ไหนจะลูกที่ต้องดูแลไม่มีวันหยุด24ชั่วโมง การที่ต้องปากเปียกปากแฉะกับภาระดูแลลูกๆที่ดูดความสดใสในสรีระไปอย่างน่าใจหาย อีกด้านในฐานะภรรยาของชายที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน กลับต้องดูแลตัวเองให้เป็น"ศรี"แก่สามี...เธอคือผู้เสียสละเพื่อครอบครัวโดยแท้ หากไม่มีเธอ อย่าหวังว่าคุณผู้ชายตัวดีจะได้เชิดหน้า...
ในวันที่ลูกๆแต่งงานออกเรือน...ฐานะเปลี่ยนเป็นแม่สามี-แม่ยาย ภาระกิจให้คำแนะนำลูกเขยลูกสะใภ้ แม้จะเหมือนรถที่ผ่อนคันเร่งลงเนิน แต่เธอคือพี่เลี้ยงบนสังเวียนชีวิตครอบครัวใหม่ที่จะช่วยวางแบบแผนที่ดีให้กับหลายๆครอบครัวได้ตามรอย...
บั้นปลายของย่าและยาย...ขอแค่ปู่-ตายังจูงมือท่องเที่ยวประสาตาแก่ยายเฒ่า หลานๆฉอเลาะประจบกอดหอม กินกับข้าวฝีมือย่ามากกว่าปกติ หลานชายจอมซนใส่เสื้อพิมพ์ "รักยายที่สุด" ได้เล่าชีวิตคู่โลดโผนกว่าจะปราบคุณปู-คุณตาสามีอยู่หมัด ได้ใส่บาตรทำบุญกับพระดีและวัดสงบยามเช้า...รางวัลชีวิตที่เป็นมหาสุขบั้นปลายชั่งน้อยนิดเหลือเกิน...หากเปรียบความดีงามเสียสละที่เธอได้ทำมา...ชั่วชีวิต.