"กินให้หมดเร็วๆ ไม่ทันแล้วลูก เดี๋ยวต้องไปเรียนพิเศษต่อที่..."
คุณแม่ท่านหนึ่งพูดกับลูกชายตัวน้อย ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน หมอกำลังนั่งกินบะหมี่ในร้านแห่งหนึ่งย่านใจกลางกรุงเทพ บะหมี่อร่อยดี แต่ถ้ามองไปรอบๆ จะเห็นว่าเกือบทุกคนต้องรีบกินกันในอัตราเร็วสูง
คงเพราะอะไรบางอย่างที่ทำให้ทุกคนรีบกิน อย่างหมอก็ต้องรีบไปตรวจคนไข้ต่อ ส่วนเด็กคนนี้ก็รีบยกบะหมี่ที่เหลือซดทีเดียวหมดเกลี้ยง
"อิ่มแล้วก็ไปนะลูก" แล้วสองแม่ลูกก็จ่ายเงินแล้วรีบลุกเดินออกไปจากร้าน
เป็นความธรรมดาชีวิตของเด็กไทยสมัยนี้ ยุคที่เวลาทุกนาทีมีค่า เด็กต้องรีบตื่นไปเรียน รีบกินข้าวเช้าที่บ้าน บางคนกินในรถ รีบกลับบ้านมาทำการบ้าน รีบกินข้าว รีบไปเรียนพิเศษ รีบนอน แล้วก็ต้องรีบตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพื่อไปเรียน
.
ในหนังเรื่อง Where to invade next มีการนำเสนออีกประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจมากนั่นก็คือเรื่องอาหารกลางวันของเด็กนักเรียน คุณผู้กำกับพาเราไปดูโรงเรียนแห่งหนึ่งในแคว้นนอร์มังดีของประเทศฝรั่งเศส
โรงเรียนทุกแห่งค่อนข้างเอาใจใส่ในอาหารกลางวันของเด็กนักเรียน มีการประชุมระหว่างครูกับหน่วยโภชนาการในการเลือกอาหารที่ดีมีประโยชน์และหลากหลายสำหรับเด็กๆ
แม้แต่โรงเรียนพื้นที่ชนบทที่ไม่ได้ร่ำรวยของประเทศฝรั่งเศสแห่งหนึ่ง ก็มีเมนูอาหารหลากหลายที่มีประโยชน์ตามหลักโภชนาการ ปรุงโดยพ่อครัวที่มีความพิถีพิถัน อาหารมื้อกลางวันจะประกอบด้วยอาหารจานหลัก อาหารจานรองและขนมรวมทั้งหมด 4 อย่าง แต่ละจานขนาดกำลังดี ไม่ใหญ่เกินไป กินจนครบ 4 อย่างก็อิ่มพอดี
และมื้ออาหารกลางวันจะไม่ใช้การกินเพื่อให้เสร็จๆไป เด็กนักเรียนจะมานั่งล้อมวงกันในโต๊ะอาหาร เด็กๆจะมีเวลารับประทานอาหารเต็มที่ประมาณ 2 ชั่วโมง ระหว่างนั้น เขาก็จะได้เรียนรู้การแบ่งปัน การอยู่ร่วมกันกับเพื่อนและคนรอบข้างในสังคม ระหว่างการรับประทานอาหารร่วมกัน
ที่สำคัญเด็กนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ในแคว้นนอร์มังดี(ที่คุณผู้กำกับหนังเรื่องนี้ไปถ่ายทำ)ไม่เคยดื่มน้ำโคคาโคลาสักครั้ง
พ่อครัวของโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้บอกว่าตั้งแต่เกิดมาตลอดชีวิตเขาไม่เคยลิ้มรสแฮมเบอร์เกอร์มาก่อน ไม่คิดจะทำให้เด็กๆรับประทานด้วย แม้ว่ามันจะง่ายและมีราคาไม่สูง เขารู้สึกว่ามันเป็นอาหารที่ไม่มีประโยชน์และทำให้ร่างกายเด็กๆไม่แข็งแรง
"การรับประทานอาหารเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเรา เราควรได้รับประทานอาหารที่ดีและมีประโยชน์ เพื่อการใช้ชีวิตในโลกใบนี้ต่อไปและมันจำเป็นมากสำหรับเด็กที่เราต้องดูแล เขาต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่ต้องทำอะไรอีกมากในอนาคต"
นี่คือทัศนคติและคำพูดของพ่อครัวในโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่งในแคว้นนอร์มังดีของฝรั่งเศส
หนังบอกว่าที่ประเทศฝรั่งเศสสามารถทำเช่นนี้ได้ โดยมีงบประมาณเพียงพอในเรื่องพื้นฐานสำคัญอย่างอาหารกลางวันของเด็ก เนื่องจากมีการเก็บภาษีในอัตราที่ค่อนข้างสูง แต่อย่างไรก็ตามเขาก็คืนรายได้จากภาษีนั้นเป็นผลประโยชน์ของประชาชนโดยเฉพาะในกลุ่มเด็กและเยาวชนอย่างชัดเจน
อาหารที่มีประโยชน์และไม่ต้องรีบกินแบบติดสปีดนัก น่าจะทำให้ชีวิตงดงามขึ้นมาก และมันเป็นเรื่องน้อยนิดประจำวันที่มีความสำคัญ ไม่น้อยไปกว่าเกรดเฉลี่ยในสมุดพกตอนปลายเทอม
คุณแม่ท่านหนึ่งพูดกับลูกชายตัวน้อย ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน หมอกำลังนั่งกินบะหมี่ในร้านแห่งหนึ่งย่านใจกลางกรุงเทพ บะหมี่อร่อยดี แต่ถ้ามองไปรอบๆ จะเห็นว่าเกือบทุกคนต้องรีบกินกันในอัตราเร็วสูง
คงเพราะอะไรบางอย่างที่ทำให้ทุกคนรีบกิน อย่างหมอก็ต้องรีบไปตรวจคนไข้ต่อ ส่วนเด็กคนนี้ก็รีบยกบะหมี่ที่เหลือซดทีเดียวหมดเกลี้ยง
"อิ่มแล้วก็ไปนะลูก" แล้วสองแม่ลูกก็จ่ายเงินแล้วรีบลุกเดินออกไปจากร้าน
เป็นความธรรมดาชีวิตของเด็กไทยสมัยนี้ ยุคที่เวลาทุกนาทีมีค่า เด็กต้องรีบตื่นไปเรียน รีบกินข้าวเช้าที่บ้าน บางคนกินในรถ รีบกลับบ้านมาทำการบ้าน รีบกินข้าว รีบไปเรียนพิเศษ รีบนอน แล้วก็ต้องรีบตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพื่อไปเรียน
.
ในหนังเรื่อง Where to invade next มีการนำเสนออีกประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจมากนั่นก็คือเรื่องอาหารกลางวันของเด็กนักเรียน คุณผู้กำกับพาเราไปดูโรงเรียนแห่งหนึ่งในแคว้นนอร์มังดีของประเทศฝรั่งเศส
โรงเรียนทุกแห่งค่อนข้างเอาใจใส่ในอาหารกลางวันของเด็กนักเรียน มีการประชุมระหว่างครูกับหน่วยโภชนาการในการเลือกอาหารที่ดีมีประโยชน์และหลากหลายสำหรับเด็กๆ
แม้แต่โรงเรียนพื้นที่ชนบทที่ไม่ได้ร่ำรวยของประเทศฝรั่งเศสแห่งหนึ่ง ก็มีเมนูอาหารหลากหลายที่มีประโยชน์ตามหลักโภชนาการ ปรุงโดยพ่อครัวที่มีความพิถีพิถัน อาหารมื้อกลางวันจะประกอบด้วยอาหารจานหลัก อาหารจานรองและขนมรวมทั้งหมด 4 อย่าง แต่ละจานขนาดกำลังดี ไม่ใหญ่เกินไป กินจนครบ 4 อย่างก็อิ่มพอดี
และมื้ออาหารกลางวันจะไม่ใช้การกินเพื่อให้เสร็จๆไป เด็กนักเรียนจะมานั่งล้อมวงกันในโต๊ะอาหาร เด็กๆจะมีเวลารับประทานอาหารเต็มที่ประมาณ 2 ชั่วโมง ระหว่างนั้น เขาก็จะได้เรียนรู้การแบ่งปัน การอยู่ร่วมกันกับเพื่อนและคนรอบข้างในสังคม ระหว่างการรับประทานอาหารร่วมกัน
ที่สำคัญเด็กนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ในแคว้นนอร์มังดี(ที่คุณผู้กำกับหนังเรื่องนี้ไปถ่ายทำ)ไม่เคยดื่มน้ำโคคาโคลาสักครั้ง
พ่อครัวของโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้บอกว่าตั้งแต่เกิดมาตลอดชีวิตเขาไม่เคยลิ้มรสแฮมเบอร์เกอร์มาก่อน ไม่คิดจะทำให้เด็กๆรับประทานด้วย แม้ว่ามันจะง่ายและมีราคาไม่สูง เขารู้สึกว่ามันเป็นอาหารที่ไม่มีประโยชน์และทำให้ร่างกายเด็กๆไม่แข็งแรง
"การรับประทานอาหารเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเรา เราควรได้รับประทานอาหารที่ดีและมีประโยชน์ เพื่อการใช้ชีวิตในโลกใบนี้ต่อไปและมันจำเป็นมากสำหรับเด็กที่เราต้องดูแล เขาต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่ต้องทำอะไรอีกมากในอนาคต"
นี่คือทัศนคติและคำพูดของพ่อครัวในโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่งในแคว้นนอร์มังดีของฝรั่งเศส
หนังบอกว่าที่ประเทศฝรั่งเศสสามารถทำเช่นนี้ได้ โดยมีงบประมาณเพียงพอในเรื่องพื้นฐานสำคัญอย่างอาหารกลางวันของเด็ก เนื่องจากมีการเก็บภาษีในอัตราที่ค่อนข้างสูง แต่อย่างไรก็ตามเขาก็คืนรายได้จากภาษีนั้นเป็นผลประโยชน์ของประชาชนโดยเฉพาะในกลุ่มเด็กและเยาวชนอย่างชัดเจน
อาหารที่มีประโยชน์และไม่ต้องรีบกินแบบติดสปีดนัก น่าจะทำให้ชีวิตงดงามขึ้นมาก และมันเป็นเรื่องน้อยนิดประจำวันที่มีความสำคัญ ไม่น้อยไปกว่าเกรดเฉลี่ยในสมุดพกตอนปลายเทอม
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
